×
Hayır ben siz tatile gitmeden yazayım, uyarımı yapayım da, sonra “Ay insanlar niye plajda böyle yahu??” demeyin:
Süslüler: Bir vakit Süreyya Yalçın ile özdeşleştirdiğimiz “plaj süslüleri”ni gereksiz aksesuvarlarından tanırsınız. Bedenlerini kolye, bilezik ve halhallarla donatır, neon renkli rujunu ve devasa saç tokalarını da ihmal etmezler.
Bu arkadaşları şöyle bir silkeleseniz üstlerinden düşecekleri sayıyorum: Nazar boncukları, sim, pullar, fifi köpek, parlatıcı ruj, cep telefonu ve beş ayrı güneş gözlüğü. Üstelik süslülerin plaja inmesi de hayli meşakkatli:
Gözlükler, bikiniler, bikinilere uyumlu terlikler, pareo ve elbiseler, görünüme uygun cep telefonu kılıfları derken, gördüğünüz üzere valizimsi plaj çantası ağzına kadar doldu.
Altınlı teyzeler: Takı setiyle, yüzük ve bilezikleriyle, bakır rengi sedefli oje sürülmüş kanca tırnaklarıyla ve birini söndürüp birini yaktığı sigarasıyla arz-ı endam eden teyzeleri görmezsem yüksek sezon başlamış demem.
Bu teyzeler ıslanmaktan çok korkarlar, yanlışlıkla üzerlerine iki damla su sıçratırsanız, yarım saat boyunca cıkcıklarlar.
Plaja-havuza gelmelerinin iki sebebi vardır: 1- Şikayet etmek ve cıkcıklamak.
Öncelikle niçin burnum sızlıyor onu anlatayım.
Efendim, evvelki gün, kalabalık bir kafedenin sokak masalarında, takribi 2 saat oturdum. Yazın dış mekanda oturmak işkenceden farksız, herhalde sigara içiyor olsam, bünyeye bu kadar duman almış olmazdım. Hâlâ gözlerim ve burnum acıyor.
Aman yanlış anlamayın, hiç öyle “Sigara içenler ölsün, madem kendilerine zarar veriyorlar, ne halleri varsa görsün” diyenlerden ya da “Ay çok alerjik bir insanım sigara dokunuyor” hassaslarından değilim.
Fakat şu anda dış mekanda, yani bir kafede, restoranda oturmak, ağzınızı eksoza dayamış gibi hissetmek demek. Böyle bir ortamda, sigara içen adam bile benim durumuma düşebilir.
Öncelikle şunu söyleyeyim; herkes dilediği gibi kendini öldürebilir, sigarasını içebilir, canının istediğini yapabilir. Zaten sıkıntı da buradan kaynaklanıyor...
Ben de bir içmeyen olarak, canımın istediğini yapmak istiyorum. Sigara içmeyenlerin de istediğini yapmak, özgür davranmak gibi hakları bulunuyor, değil mi? Yani benim bir dış mekanda, özgürce oturup oksijeni ciğerlerime çekme hakkım var. Öylese nedir bu eza?
Kışın soğuktan, yazın sigara dumanından dış mekan keyfi yapmak bize haram. Şimdi “Keşke dışarıda da yasaklansa” diyeceğim, sıkı içiciler “Bir o keyfimiz vardı, onu da almayın” diye bağırınacaklar.
Dedim, kapatın şu televizyonu, beynim eridi. O nedir öyle arkadaş? Hayatımda herhalde daha çirkin bir görüntüyle karşılaşmış değilim. Erkeklerin saç boyaması yeterince fenaydı, bari sakal eksik kalsaydı. Yazarken bile ensemden ensemden ürperiyorum.
Diyorum ki, hazır boyalı sakaldan bahsettik, şu güzel yaz günlerinde erkeklerde görmek istemediklerimizi bir sıralayalım da ferahlayalım:
-Öncelikle bir defa daha söylemek istiyorum ki, sakallarınızı boyamayınız. Hayır yani merak ediyorum bundan bir sonraki adım edep yerinizdeki tüyleri boyamak mı? Ne yapıyorsun kardeş?
-Parmak arası terlik giyiyorsanız yer elması gibi, topraklı patates gibi görünen tırnaklarınıza bir çözüm bulunuz. Hadi onun adına “pedikür” demeyelim çok feminen geliyorsa, banyodan sonra ponza taşıyla iki törpüleyiniz kendinizi yahu.
-Her gün duş alınız. Ben yazmaktan sıkıldım, siz ter kokmaktan sıkılmadınız. Kimi erkekleri bazı konularda anlamak hakikaten mümkün değil. Misal, saçların kısa, duş alman sadece el yıkamak kadar zahmetli bir işken niçin bunu yapmazsın arkadaş? Madem sen öyle sokağa çıkmaktan utanmıyorsun, ben de utanma duygumu kaybettim artık. Kâh söylemek olsun, kâh üzerlerine parfüm sıkmak olsun, ben de kendimce buldum birtakım çözümler.
-Biliyorum, şu yaz mevsiminde çok zorlanıyorsunuz ama memeye kilitlenmeyelim sevgili erkekler. Konuşurken birbirimizin gözlerine bakalım. Sokakta yürürken de “Nasılsa bir daha görmeyeceğim bir insan, şunu biraz gözlerimle taciz edeyim de neşeleneyim” demeyiniz. Bakınız çok yakında böyle bir hareket yaptığınız zaman rezil olma riskini göze alacağınız bir hareket başlatıyoruz. Henüz bahsetmek için çok erken lakin “Sokak tacizine dur” demek için çalışıyoruz efendim. Az kaldı, güzel haberler vereceğim sizlere.
-Çok rica ediyorum sevgili erkekler, eğer saçlarınız dökülmüşse, onları itina ile uzatıp at kuyruğu yapmayınız. En az sakal boyamak kadar “beyin eritici” bir görüntü bu. Ayrıca o saçlar dökülüyorsa, son kalanları kuyruk sokumuna kadar uzatıp bir de boncuk takan adamdan korkarım ben.
Aksesuvar yoğunluğu ve favori meselesi
Diyeceksin ki şimdi, hayrola Habitus, yoksa sen balayına gitmedin mi?
Gitmedim efendim. Fakat anladım ki balayını ertelemek hataymış. İnsan evlendikten sonraki birkaç gün aptala dönüyormuş ve aslında balayı, dinlenmek için, tatil için değil, o aptallığı üstten atmak içinmiş.
Patron sağ olsun iki gün müsaade etti lakin hâlâ, manasızca sırıtan ve bir cümleyi anlamak için iki kere “Haaaa?” diye soran halimi atamadım üzerimden.
Şu halimin sürmesinde arkadaşlarımın da payı var şüphesiz. Misal, can dostlarımdan Tolga Akyıldız, blogunda öyle bir yazı kaleme aldı ki her okuduğumda gözlerim doluyor. Çok rica ediyorum siz de okuyun: www.takyildiz.blogspot.com
Ağladım, duygulandım, sonra, Hilal Cebeci memelerini açtı da kendime geldim. Dedim Melike, tamam evlendin mevlendim ama uyan artık, bak magazin gündemi karışmış.
Yine de gerçek hayata dönmeden şu notları da düşmek isterim:
-Daha önce evlenen arkadaşlarım “Son hafta öyle bir kilo vereceksin ki ne olduğunu anlamayacaksın” demişlerdi, haklılarmış. İnsan yemek yemeyi unutuyor. Zaten kına gecesi ve düğünde gecenin sahibi olarak oturmanın imkansız olduğu iki uzun gece yaşıyorsun, sıkıysa verme kilo. Zarganaya döndüm, yemin ediyorum.
Tanışma evresini geçtik diyelim. Sıra huzura kavuştuğun, karşındakini tanıdığın, artık çirkin sürprizlerle karşılaşmayacağın zamana geliyor. Yani “çarşaf evresi”ne. Ilık ve çarşaf gibi bir denizde yüzdüğün ve durduk yere kendine dert yaratmadığın, paranoyakça kıskançlık krizlerine girmediğin evreye.
Hani derler ya, “Huzurla aşk bir arada barınmaz”, hatta “Aşkın doğasında huzur yoktur” ya da “Aşıktan arkadaş olmaz”... Bana kalırsa bunların hiçbiri doğru değil.
Daha doğrusu şöyle söyleyeyim: Doğru da olabilir yanlış da. Kişiye göre değişir.
Dolayısıyla aşk konusunda “kişiye özel veciz sözler” olmalı. Çünkü kiminin aşkında huzur var, kiminin yok. Herkesin arayışı, doğası, ilişki dinamikleri bambaşka. Aynen parmak izi gibi. Benzeri var, tıpkısı bulunmuyor. Kimseninki kimseninkine
benzemiyor.
Böyle düşünecek olursak mesela “Sevgiliden en yakın arkadaş olmaz” varsayımının da kişiye göre doğru/yanlış olduğunu söylememiz lazım.
Birilerinde olmaması, hatta genelde olmaması, kimsede olmayacağını, birilerinde varsa, diğerlerinde olacağını göstermiyor. Yine kişiye özel bir durum.
İnsanlar niye evleniyor?
Sorarım sana sevgili evli ve çocuklu Habitus okuru. İsterseniz ortamın “aşk dolu” hissiyatını kaçırmamak için anlaşmalı evliliklerden, “iş evliliklerinden”, görücü usullerinden hiç bahsetmeyelim.
Aşk evliliklerine gelelim.
İngiliz bilim adamlarının yapmadığı bir araştırmaya göre aşk evlilikleri kadınların tarafında şöyle gelişiyormuş: Bir adam çıkıyor karşına diyelim. Bir şey hissediyorsun, böyle coşmalı moşmalı, ay diyorsun, ben aşık mı oldum acaba... Fakat bu pek daha önce hissettiklerine de benzemiyor bir yandan. İsim koyamıyorsun, çünkü içinde sadece bir tane duygu barındırmıyor. Yani öyle bir “hisler toplamı” ki, içinde “çok aşık oldum” desen, o da var, “çocuklarımın babası sen ol” hissi desen, o da var...