×
Solist Çağlar Hepterlikçi sahne almadan önce, “Dışarıda
oturanlar
acaba içeriye girecek mi?” diye merak ediyordum.
Merakım beş saniye içinde giderildi:
Çağlar performansına başlar başlamaz insanlar içeriye akın etti.
Sosyal mesafeli stantlarının etrafına yerleştiler ve saatler 23.00’ü gösterdiğinde ortam sanki eski gece hayatının 02.00 dolayları gibiydi.
Şarkılara eşlik edenler, coşup dans edenlerle...
Solistle aramızdaki sosyal mesafe tam.
Olması gerektiği gibi.
Hep bir ağızdan söylenen şarkı ise yine yeniden 90’lardan:
Rafet el Roman’ın “Leyla”sı.
Deniz Sipahi bambaşka yorumluyor tabii şarkıyı.
Kalabalık hep bir ağızdan “Leyla” diye bağırıyor.
Meğer Deniz’in performans gecelerinde bu şarkı en az üç kez filan söyleniyormuş.
Genelleme yapmayayım ama son zamanlarda rastladıklarım buna işaret ediyor gibi.
Misal 1:
Dalaman-İstanbul uçağında iki kadın kendi aralarında yüksek sesle konuşuyor.
Aslında konuşmaları “kendi aralarını” çoktan aşmış, etraflarındakiler her şeyi duyabiliyor.
Önlerinde oturan yolcu dayanamayıp “Sessiz olur musunuz” diye uyarınca olan oluyor.
“Kimsin sen”le başlayan “Bana nasıl böyle dersin”le biten cümleler hava uçuşuyor. Yüksek seslerinden rahatsız olunan iki kadının sesleri daha da zirve yapıyor.
Misal 2:
St Barths, St Tropez ve Cannes’dan sonra Marmaris’teki D Maris Oteli içinde de bir şubesi olan havalı Fransız restoranı La Guerite’de bir masadayım.
Masadaki ortam tam anlamıyla uluslararası.
Sağ tarafımda Lübnan asıllı bir Kanadalı. Vancouver’da yaşıyormuş.
Hemen yanında İran asıllı bir Kanadalı.
Karşımda ise gördüğüm en eğlenceli çift: Biri İtalyan diğeri Türk.
Kanadalılar tatillerine Bodrum ve Alaçatı’yla devam edecekmiş.
Alaçatı’yı duyunca şaşırıyorum.
“Love is not Tourism” (Aşk turizm değildir) hareketi amacını özetle şöyle açıklıyor:
“Salgınının ardından uluslararası sınırların kapatılması mantıklı ve hatta gerekliydi.
Hâlâ da öyle. Kendimizi ve başkalarını korumak için turizmi durdurmamız gerektiği açık. Ama aşk turizm değildir!
Bu sadece bir tatil değil, ruh sağlığı ve dünyanın her yerindeki insanların geleceğiyle ilgili. Uluslararası âşıklar ve aileler olarak, tüm hükümetlerin seyahat kısıtlamalarını değiştirmeye çağırıyoruz.”
Hareket bu çağrısından sonuç da almış.
Mesela Danimarka.
Birbiriyle uzun süredir beraber olan çiftlere, hangi ülkeden olursa olsun kapılarını açmış.
Bu nedenle particilerin bir kısmı test yaptırmaya koşmuş, kimi de ne olur ne olmaz diye evde kendini karantinaya almış. Partiye katılanlar arasında Murat Dalkılıç, Şeyma Subaşı, Rabia Yaman, Baran Süzer gibi tanıdık isimler var.
Şunu da pek anlamıyorum:
Bu tarz yakın arkadaş çevresi organizasyonlarına katılanlar genelde birbirine güvenmeyi seçiyor ve rahatça eğleniyor.
Hepimiz biliyoruz. “Benim arkadaş çevremde virüs yoktur” psikolojisiyle hareket ediliyor. Endişeler halı altına süpürülüp bile isteye o risk alınıyor yani.
Buna rağmen parti sonrası tedirgin olmak ve “Eyvah, partide virüs mü kaptım?” diye endişelenmek anlamsız.
Oraya gittin bir kere, geçmiş olsun.
Sonuçta partiye katılanlardan herhangi biri, ertesi gün gittiği bir başka mekanda da virüsü almış olabilir. Kimse nerede virüsü kaptığını bilemez ki...
Akvaryum balıklarının bir anda sudan çıkarılması gibi 3 aylık ev hapsinden yeni çıkmıştık, şaşkındık.
“Ne olacak şimdi?” şaşkınlığı...
Önce tedirgin çıktık sokağa.
Sonra maskeli yeni normalin ilk yazına ışık hızıyla adapte olduk.
O hızla güneye inenler gördü ki; oralarda virüs yokmuş gibi davranılıyor, bir rahatlık var. Uzun süre karayoluyla gidilip gelindi güneye.
Yollar ezberlendi, yol üstü mola yerleri de...
Derken uçak tedirginliği atlatıldı.
Mekanın dış bölümündeki tüm masalar doluydu.
Morini’nin yanı başındaki komşusu Cantinery de öyle.
Şuna alışıldı, orası kesin:
Mekanların açık hava kısmında oturulduğu sürece virüse dair endişeler minimum düzeye iniyor.
Herkes kendini daha güvende hissediyor.
Peki kışın ne yapacağız?
Mekanların kapalı kısımlarında aynı “az endişeli” psikoloji devam edebilecek mi?