×
Türkiye, Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi’ne taraftır. Yani altına imza atmış ve bu sözleşmenin hükümlerine uyacağı yolunda söz vermiştir. Kendini bağlamıştır. Avrupa'daki insan haklarının aynı şekilde ülkemizde de geçerli olduğunu kabul etmiştir.
Türkiye, bu sözleşmenin doğru dürüst uygulanıp uygulanmadığını denetlemekle yükümlü olan Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi’ne (AİHM) kendi vatandaşlarının kişisel başvuru yapmalarını da kabullenmiştir. Yani buna göre, bir Türk vatandaşı yargıda hakkının yenildiğine inanırsa, içerideki tüm şikayet mercilerinden geçtikten sonra, yine derdini anlatamamışsa, AİHM'e başvurabilir demektir.
Bu sistem özellikle 90'larda, Özal döneminde başlatılmış ve asıl etkinliği 2000'li yıllardan itibaren hissedilir olmuştur. Yargıçlar eğitimden geçirilmiş, kendilerine Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi ve AİHM kararları tercüme edilip dağıtılmış ve bu ilkelere uymak zorunda oldukları anlatılmıştır.
Gelin görün ki yargıçlarımızın bir bölümü "Bizim ülkemizin özel koşulları var- Terörle başka türlü mücadele edilemez..." söylemi veya farklı gerekçelerle, AİHM'i görmezden geldi. Diğer bir bölümü, tüm uyarılara rağmen AİHM kararlarını dikkate almadı ve sonunda, Türkiye aleyhine toplam 3700 dava açıldı.
Anlaşılan yeni bazı kıpırdanmalar var...
Yoksa, Atalay ciddi insandır, boş yere CNN TÜRK'te Hande'ye birşeyler olduğunun mesajını vermezdi. Mehmet Altan olsun, Avni Özgürel olsun, Kandil dahil olmak üzere çeşitli merkezden edindikleri izlenimleri bu kadar emin şekilde paylaşmaz ve ümitleri arttırmazlardı.
Benim bildiğim kadarıyla, yine MİT'in başını çektiği, bu defa Barzani'nin daha da etkili şekilde devreye girdiği, Washington'un desteklediği bir senaryo hazırlığı yapılıyor. Hele, CHP'nin son girişimini de bu sürece katacak olursak, işin rengi daha da değişiyor.
Bu gelişmelere bakıp, hemen yarın bir sonuç elde edileceğini sanmayalım. Besbelli yeni bir süreç başlatılıyor.
Benim asıl üstünde durmak istediğim birkaç nokta var.
İlki, PKK ve BDP'nin bu süreci bu defa farklı şekilde değerlendirmeleri gerektiğidir. Artık bugüne kadarki direnme yerine, yeni bir yaklaşımla ortaya çıkmaları kaçınılmazdır.
- Silahları susturmak ve silaha dayalı pazarlık hesabının bir yana bırakılması şarttır.
- Kürdistan kurma çabasından vazgeçilmesinden başka çare yoktur.
Ak Parti ve CHP'nin bundan sonra iki seçeneği var: 1)Bu iş olmuyor deyip, siyasi kaygılarla yollarını ayırmaları. 2) İki partinin yanlarına BDP'yi de alıp yollarına devam etmeleri. Bakalım hangi seçeneği tercih edecekler.
Kılıçdaroğlu, son derece önemli bir adım attı. CHP'den bekleneni yaptı. Türkiye'nin tarihi Kürt sorununu çözebilmek için, uzun zamandır beklenen çıkışını yaptı. Soruna ilk yıllarından itibaren en büyük ilgiyi gösteren bu parti, belki de ilk defa bu sorumluluğunu tekrar hatırladı. CHP, açıkçası kendine geldi.
Erdoğan da, bu sorunla ilgili en önemli ve cesur kararlara imza atmış bir lider olarak, Kılıçdaroğlu'nun elini havada bırakmadı. Tüm kuşku ve kaygılarını şimdilik bıraktı ve toplumun nabzını iyi okudu.
CHP'nin önerisi şu: Gelin, TBMM'deki 4 parti aramızda bir “Toplumsal Mutabakat Komisyonu” kuralım. Soruna birlikte çözüm arayalım. Meclis dışında da bir “Akil Adamlar Komisyonu” oluşturalım.
Posta'nın dünkü manşetini gördünüz mü?
Bence, bir toplumun beklentileri bundan daha güzel anlatılamazdı.
Cenazedeki o bakışları, sokaklarda da görebiliyorsunuz. Nedeni de, herkesin birşeyler beklemesi. Ne olursa olsun, ümitlerin artması.
Erdoğan-Kılıçdaroğlu görüşmesinin bu kadar ilgi toplamasını başka türlü anlatamazsınız.
Hani " ...Analarımızın ayağının altını öperiz..." diyoruz ya...
Hani "...Kadının başımızın üstünde yeri var..." deriz ya...
Ben artık hiç birine inanmıyorum.
Bu toplum, kadınını "Kuluçka Makinesi" olarak gördüğünü açıkça gösterdi.
Bu yazıyı yazabilmek için, Başbakan’ın Cumartesi günü Diyarbakır’da, Pazar günü de Şanlıurfa’daki konuşmalarını bekliyordum. Kürt ve PKK sorunlarıyla ilgili politikalarının nereye gideceğini ortaya koyacağı için önemliydi.
Farkındasınızdır, Başbakan’da bir süredir önemli bir değişiklik var.
2005’deki tarihi Diyarbakır konuşmasından başlayarak, son yıllara kadar bu sorunu çözecek ve tarihe geçecek bir lider olarak görünüyordu. Yaptığı açıklamalar bunu gösteriyordu. Başkalarının yapamadıklarını yaptı.
PKK ve Öcalan ile devlet arasında diyaloğun önünü açtı.
Kürtaj tartışması derinleştikçe, bu toplum yeni gerçeklerle karşı karşıya kalıyor.
Bu tip tartışmaların en önemli yanı da zaten bu. Hep birlikte bilgileniyoruz. Sorarım size, kaçımız kürtaj-sezeryan operasyonlarının bu boyutlarının farkındaydık ki?
Şimdi gelinilen noktaya bakacak olursak, kürtaj olayının farklı yönlerini de konuşmaya başladık. Örneğin, 1983 yılında belirli kurallara bağlanıp yasalaştırılmadan önce, Türkiye’de anne ölümleri yılda 10 bini buluyordu. 10 bin kadın bakamayacağı, sakat doğacak ya da tecavüz sonucu istemeden edineceği yavrusunu düşürebilmek için en iptidai metodları kullanıyor ve düşük yapıyordu. Tabii sonucunda da, ya kanamadan veya iltihap kapıp hayatını kaybedenlerin sayısı artıyordu. Zaten 1983 yasası da, annelerin ölümünü durdurabilmek için çıkarılmıştı.
Bu açıdan bakıldığında, kürtaj yapılmasının değil, aslında kürtajın yasaklanmasının cinayet olacağını rahatlıkla söyleyebiliriz. Hele Sağlık Bakanımızın, aslında bir “olasılık” diye söylemesine rağmen ciddiye alınan, tecavüz sonucu doğan çocukların devlet tarafından bakılması sözü tepki yarattı. Devletin çocuklara yaklaşımı o kadar kötü ki, kimse böyle bir durumun tartışılmasını dahi istemiyor.
Bir diğer nokta da, dünyanın hiçbir yerinde, hiçbir ülkenin, en sıkı yasalarla donanmış ortamlarda dahi kürtajı yasaklasa da tamamen engelleyememesidir. Aynı durum, Türkiye için de geçerlidir. Kürtajı kısıtlayın veya yasaklayın, bu kadınları yeraltındaki “Kasaplara” gitmeye zorlayacaktır. Durduramazsınız ve baskı ne kadar artarsa atsın, kadınlar istemedikleri taktirde, ne yapıp edip, kendi hayatlarını tehlikeye atma pahasına yine de kürtaj yaptıracaklardır.
Buradan tüm taraflara bir önerim var.
Şimdilerde her kafadan bir ses çıkıyor. Sonunda bir rapor hazırlanacak, heyecanlar durulacak. Zira tümüyle yasak konulamayacağına göre, bir orta yol bulunacak. En doğru yaklaşım, bu konuyu din ve siyasetin dışına çıkarmak olacaktır.
MEMURLAR,ÖZEL SEKTÖRDEN İYİ ZAM ALDI
Dikkat ediyorum, kimselerin sesi çıkmıyor.
Nerede o ünlü köşe yazarları, spor yazarları veya TV'lerde döktüren spor yorumcuları. Bilmem, belki söylüyorlardır ancak ben duyamıyorum.
Çarşı nerede ?
O Çarşı ki, her zaman ve kim olursa olsun doğruyu söylediği için herkes tarafından sevilen taraftar gurubu, neden susuyor ?
UEFA'nın verdiği karar 110 yıllık bir kulübümüz için yüz karasıdır.
Bu kararın gerekçesi de çok basit. Kulüp hesaplarında açıkça yolsuzluk yapılmış.
Şimdi bakıyorum, zavallı Fikret Orman ağlamaklı.
Ne yapacağını şaşırmış durumda. Kendisinin bu olayla hiç ilgisi yok. Herhalde kulubün bu duruma düştüğünü bilse belki de başkanlığa aday olmazdı. Şu sıralarda, yüzkızartıcı bir suç nedeniyle Avrupa'dan 1 yıllığına atılan şanlı Beşiktaş'ı nasıl kurtaracağının hesaplarını yapıyor. Taraftarıyla birlikte, çırpınıp duruyor. Üstelik son derece de haklı. Önemli olan Avrupa'da oynama hakkını kaybetmek değil, siyah beyazlıların uğradığı prestij kaybıdır.