Sıtkı Şükürer

YAZ saati uygulamasında ısrar edildi.

Üstelik yasal hale getirildi.
Bakınız, “saat”le birinci derece ilişkisi olan insanlar “şehirli”lerdir.
Tabiat aydınlık yüzünü kış aylarında daha sınırlı veriyor bizlere.
Burada amaç; makul olan, hayata dahil olduğumuz saatlerin mümkün olabildiğince güneşli zamanlarda planlanmasıdır.
Kışa girerken saat değişiklikleri de bu amaçla yapılır.
Tüm medeni ve saplantısız ülkeler daha fazla gün ışığından yararlanmak için bu düzenlemeleri yaparlar.

 CUMHURBAŞKANIMIZIN faize yönelik tavrı biliniyor.

 

 

Faizi enflasyonun sebebi olarak değerlendiriyor.

Şüphesiz bu yaklaşımında ekonomik gözlemlerinin yanı sıra “inancının” da etkisi var.

Oysa Osmanlı’nın bu konuda çok pragmatik bir tutum aldığını söyleyebiliriz.

Para vakıflarından söz ediyoruz.

“Vakıf” genel olarak “bir malın bir gayeye” tahsisidir. Dini, sosyal veya ekonomik amaçlarla kurulurlar.

Vakıflara ilişkin Kuran’da doğrudan bir atıf yoktur.

İNSANOĞLU materyal refaha ulaşmak için kaçınılmaz olarak “tabiatı istismar” ediyor.

Enerjisiz olmaz diyoruz, fosil yakıtları kullanıyoruz, dereleri kurutuyoruz, garip rüzgar gülleri icat ediyoruz, atom santralleri kuruyoruz.
Nüfuslar tavşanlar gibi artıyor, mecburen yapılaşıyoruz, tarım arazilerini yok ediyoruz, dünyayı kirletiyoruz...
Hani bu istismarların kaçta kaçı vazgeçilmez ihtiyaçlardan, sınır belirleyip, bir “karşı duruş”a sahip olmamız lazım.
Sözü Narlıdere ile Çiğli arasında planlanan köprü ve tüp geçitli projeye getirmek istiyoruz.
Tamam, her şeye karşı çıkan “istemezükçü” izlenimi vermek istemiyoruz.
Ama bu projenin hakikaten anlamını çözmek çok zor.

GEÇEN hafta kamuoyunu yerli otomobil mevzusu çok meşgul etti. Cumhurbaşkanı’nın çağrısına uyan “Babayiğit” şirketler yerli otomobil üretmek için kollarını sıvadılar.

Öncelikle belirtelim ki, bu proje olmayacak bir şey değil. Türkiye zaten otomotiv yan sanayinde çok mesafe almış bir ülke. Örneğin Ali Koç, Ford Cargo’nun nerede ise tamamen yerli olduğunu ifade etmişti. Binek otoda dünya bambaşka bir teknolojik evreye geçmek üzere. Yakın bir gelecekte araçların tamamı elektrikli olacak. Benzinli ve dizel teknolojiler ekolojik açıdan da istenmiyor. Silikon vadisi ürünü olan Tesla’nın elektrikli otomobilleri 600 km’ye kadar tek şarj ile gidebiliyorlar. Otomobilleri adeta bir yazılım idare ediyor. Tüm dünya devleri de “hibrit” araçlar üretmeye başladılar. Hatta “tekerleğin” olmadığı teknolojik otomobiller için çok uzun bir tarih verilmiyor. Yine, “şoför” olgusunun tamamen terkedildiği “über” tarzı gelişmeler, bu sektörün yakın geleceğe dair bilinenleri.
Basından izlediğimiz kadarıyla elektrikli araç üretimi planlanıyormuş. Zaten inavotif bir ürün yaparsanız bu iş anlamlı olur. Otomobil sektöründe dev fabrikaların kapılarına kilit vurma öykülerine sık sık tanık oluyoruz. Ana sebep “pahalıya” maletmeleri ve ölçek ekonomisine uyum sağlayamamalarıdır. Yine bu projenin en önemli başarı parametrelerinden biri de bir “marka” oluşturabilmek. Alman, Japon, Kore, İtalyan, Fransız, ABD markalarıyla, bu markaların tüketicide yarattığı alışkanlıklarla boğuşup rekabet edebiliyor olmanız gerekir.
Hani, milli hislerle kimse kalitesine ikna olmadığı bir otomobile yönelmeyecektir. Ha kamu için alımı mecbur kılarsanız ya da vergisel teşvik getirerek bir suni talep yaratabilirsiniz. Ama, bu denli bir “haksız rekabet”in düzenleyicisi, herhalde olunmaz. Mevzu dünya çapında bir araba tanıtımı ve bilinirlik yaratmak ise, milyar dolarlık bütçeler yetmeyecektir. Zorlukların listesini uzatmak mümkün.
Hiç şüphesiz Babayiğitler bu sıkıntıları herkesten iyi biliyor. O halde neden bu işe soyundular? Siyasetçinin ağırlığını koymasının tabii ki rolü büyük. Ama ciddi teşvik sözleri olmadan da yola çıkmazlardı, diye düşünüyoruz. Macerayı heyecanla izleyeceğiz. İnşallah başarılı olurlar.

Oda seçimleri

HATIRLARSANIZ “Oda” seçimleri ertelenmişti. Muhtemelen gelecek nisanda yapılması planlanıyor. İzmir’de Ticaret, Sanayi, Esnaf, Borsa yönetimleri başta olmak üzere, seçim dönemlerinde bir heyecan ve hareketlilik yaşanır. Hep söyleriz, oda başkanları bulundukları makamdan güç alan değil, kişilikleri ve özverileri ile o makama saygınlık kazandıran kişilerden olmalıdır. Yanısıra, bu görevlerinde çok başarılı olsalar dahi makul bir sürenin sonunda devretmeyi bilmeleri gerekir. Bu postlar sosyal sorumluluk kapsamında talip olunacak yerlerdir. Hani, sürekli seçilebilecek potansiyeliniz olsa bile ısrarınızı “demokratik işgal” noktasına getirmemeniz icap eder.

1920’li yıllarda müthiş bir dönüşüm yaşandı.

Osmanlı, Ulus Devlet modeline, Batılı değerlerle bezenerek adapte edildi ve genç bir Cumhuriyet yaratıldı.
Ümmet toplumundan millete geçiş kolay olmadı.
Laiklik anlayışının devletin omurgasına yerleştirilmesi ve bu değerlere uyumlu bir “insan” yapısının inşası, mecburen disiplinli yönetim anlayışı gerektiriyordu.
Neticede “demokrasi” ikinci plana alınarak, Türkiye Cumhuriyeti “muasır medeniyete” havalanmak üzere bir zemine kavuşturuldu.
Bu çerçevede 1950’den itibaren çok partili hayat başladı.
Ancak, 60, 71, 80 darbeleri ile bu işin kolay olmayacağı anlaşıldı. Derken, Turgut Özal dönemi başladı. Ülke dışa açılma sürecine girmişti.

TÜRKİYE’de enflasyonu tetikleyen en önemli unsur döviz kurlarının seviyesinin yükselmesidir.

Kurun yükselmesini faizleri arttırarak dizginleyebilirsiniz.
Bu izleyişi tersine çevirip, faizleri düşürürseniz, bağlı olarak kur ve enflasyon yükselişe geçer.
Tüm ciddi iktisatçıların ittifak ettiği bu husus, faizlerin bir “sonuç” olduğu hükmünü bize vermektedir.
Sayın Cumhurbaşkanı ise yüksek faizin maliyetleri etkileyerek enflasyona yol açtığını, yatırımları engellediğini ifade ederek, ekonomide dengenin re’sen faiz düşürülmesi ile sağlanabileceğini savunmaktadır.
Bu yaklaşımda, büyüyebilmek için “dış açık” verme durumunda olan tasarruf fakiri bir ülkenin ihtiyaç duyduğu yabancı para için düşük faizle nasıl cazibe yaratabileceği sorusu “açıkta” kalmaktadır.
Mamafih belirli bir noktadan sonra, faiz - enflasyon sarmalı birbirlerinin sebepleri olmaya başlar.

İZMİR’in Batı’ya doğru açılan yarımadası bu aralar çok popüler.

Çeşme ve Alaçatı... Biliyorsunuz, aldı başını gidiyor.
Urla, özellikle İstanbullular için adeta bir “hayaller ülkesi”.
Seferihisar, “sakin şehir” atağından sonra yaşam yorgunlarının gözdesi olma yolunda.
Tüm bu yerler hoyrat bir imar anlayışına aşırı ölçüde kurban olmadıkları için şanslılar.
Özellikle Çeşme en başından hep disiplinliydi.
Kuşadası’nın yanlışlarına düşmedi.

BAKIN, bir “mucize yazar” hemen yanı başımızda, İzmir’de filizleniyor.

Herve Abajoli’den söz ediyoruz.
Kentin en eski sakinlerinden, Laventen bir aileden geliyor Herve.
1962 doğumlu...
Geçmişte çok parlak bir işadamıydı, şimdilerde ise içe dönük bir yaşamı var.
Son birkaç yıldır bir roman üzerine çalışıyordu.
Yakın çevresi, onun bu süreçteki çabalarına şahit...