×
Aslında kapalı kapılar ardında, dost sohbetlerinde belki uzun süredir konuşuyorlardı.
Ama ilk kez yoğun bir şekilde duygularını dışa vurdular. Önce Melek Baykal konuştu, üstelik ağır bir şekilde.
“Her sezon dizilerde oynayan, her filmde kendi eşrafıyla çalışan, her işte torpili ile yer alan herkes Seda Fettahoğlu’nun ölümünden sorumlu” dedi. Az şey mi?
Baykal’ın bombalaması bu kadarla kalmadı, devamı vardı: “Cast direktörünün cast’ını yaptığı dizide kendi oyuncularını oynatması, kendi arkadaşına torpil yapması, magazinin star yaptığı, hiçbir eğitimi olmayan, milyonlarca dizide oynasa da gerçek sanatçı olamayacak herkes Seda’nın ölümünden sorumlu...”
Daha sonra yapımcı Faruk Turgut verdiği röportajda, “Sadece yapımcılar suçlanmamalı! Menajerler de tekelleşmeye neden. Öyle menajerlik ofisleri var ki, senaristi-yönetmeni yanına alıyor. Kanallara sürekli kendi oyuncularını ve ekiplerini dayatıp tekelleşiyorlar” diyerek topu bu kez menajerlik ofislerine attı.
Ama gel gör ki tartışma döndü dolaştı Hande Erçel’in oyunculuğu tartışılıyormuş gibi garip bir polemiğe dönüştü.
Çünkü Faruk Turgut aynı röportajda, “Kızı niye günah keçisi ilan ediyorlar anlamadım. Demet Özdemir ya da diğerleri daha mı iyi? Sanki hepsi Oscar’lık performans sergiliyor, bir tek Hande kötü!” diyerek üzerinde tepinilip bolca top çevrilecek yığınla malzeme verdi.
Yanı başımızda müthiş bir tarihi geçmişe sahip, baştan aşağı restore edilmiş bir hamam...
Onun bahçesinde ise günümüzün modern bir resmi geçidi:
Bardan alınan şampanyalar eşliğinde oradan oraya salınan ve çoğu yabancı olan küratör, sanatçı ya da sanat galerisi sahibi davetliler...
Tüm bunlara eşlik eden şahane bir müzik ve tabii hamamın hemen karşısında yer alan apartman pencerelerinden üzerimize yöneltilmiş meraklı mahalleli bakışları...
Ah bir de davete uğrayıp giden Şeyma Subaşı...
Kısacası o gece olan bitenler Oscar’lı filmdeki gibiydi: Her şey her yerde aynı anda...
Aslında bu sanat fuarı lokaller için bir yandan şehre dönüşü de ifade ediyor.
Yaz boyu birbirini görmeyenler, “yaz nasıl geçti” başlıklı muhabbete düşenler ve daha beş dakika geçmeden şehrin temposuna ayak uydurup “Buradan nereye gidiyoruz” planları yapanlar...
İşin bir de yabancı katılımcı tarafı var.
Mesela günler öncesinde Raya üzerinden tanışıp çok yakında İstanbul’a geleceğini yazan Zanele ile CI’ın açılış günü tesadüfen karşılaşıyorum.
Meğer kendisi Güney Afrikalı bir galerinin sanat direktörüymüş ve “İki günlük ön izleme biraz fazla değil mi” diyordu.
Meksikalı bir küratörle ise gala yemeğinde konuşuyorum.
Onun söylediği ilk şeylerden biri, “Şehir harika ama trafik çok” oluyor.
Keza Arjantinli sanatçı Cecilia Borgeleas da eserlerinin sergilendiği LG standındaki kokteyle trafik nedeniyle geç kalıyor.
“Nasıl gidiyor? Ya niye görüşemiyoruz biz?”
Özellikle “Görüşemiyoruz” ve “Nasıl gidiyor?” nedense bin kez tekrarlanır, konuşma gereksiz yere sakız gibi uzatılır. Oysa kimse karşısındakinin iyi olup olmadığını merak etmez ya da görüşme isteğiyle yanıp tutuşmaz.
Bir de bu tür karşılaşma anlarında kullanılan “Her şey yolunda mı?” kalıbı var.
Dizi repliği gibi duran “Her şey yolunda mı?” aslında o kadar kapsamlı bir soru ki, insan ister istemez bir durup düşünüyor.
Nereden başlasam, nasıl anlatsam diye...
Eğer düşünmeye başladıysan zaten karşındaki direkt senden sıkılıyor ve hemen yanında yörende gördüğü bir başkasına sarılıp aynı soruyu soruyor.
Zaten sadece tanıdık kategorisinden olduğun birine “Her şey yolunda mı?” diye sormak azıcık tuhaf değil mi?
Bu soruyu sormak için karşındakini gerçekten merak ediyor olman gerekiyor.
Bu tekne kalabalığının nedeni de şuydu:
Aynı koyda yer alan Yazz Collective’deki Despina Vandi konseri.
Despina Vandi’yi daha önce hiç sahnede görmemiştim.
54 yaşındaki Vandi’nin gerçekten müthiş bir sahne karizması varmış.
Tam 2.5 saat aralıksız sahnede kalıp peş peşe şarkılarını söyledi Despina Vandi ve sesinde bir gram yorgunluk yoktu.
Vandi’yi izleyenler arasında Yazz’ın ve aynı zamanda tüm koyun sahibi ünlü yapımcı Timur Savcı da vardı.
Bir başka masada ise Londra’da yaşayan şef Kemal Demirasal ile Fairmont Otelleri’nin global ticari ve marka stratejisinden sorumlu başkanı Yiğit Sezgin.
Şef Demirasal önümüzdeki yaz Göcek’teki Bedri Rahmi Koyu taraflarında yeni bir restoran projesine başlıyormuş.
İlk hedef, Barselona. Esas hedef ise Endülüs bölgesinin Cadiz’e bağlı şehirlerinden biri olan Jerez de la Frontera.
Buraya direkt uçuş olmadığı için bir gece Barselona’daki havalimanı otelinde konaklayacağız. Yıllar önce Doha’daki havalimanı otelinde kalmışlığım var. Bu otellerin çok daha yalnız bir havası oluyor.
Belki sadece uyumak için konaklanıp bavul bile tam açılmadığından, belki de hepsinin genel olarak ruhsuz ve sıkıcı olmasından dolayı...
Bana kalırsa en pratiği, son dönemde trend olan kapsül oteller.
Kapsülün içine gir ve uyu! Hem kapsüller az yer kaplıyor hem de resepsiyon derdin olmuyor. Her şeyi dijital olarak hallettiğin için... Sadece kapsüller biraz klostrofobik olabiliyor.
Neyse, havalimanı oteli konaklaması sonrası sabah Tuba’yla tekrar buluşuyoruz.
Vueling’in uçağıyla Jerez’e yollanacağız.
Jerez’e iner inmez ilk izlenim: Havada şarap kokusu var!
Tabii ki sanat ve sanatın yan etkinlikleri sayesinde...
İlk sanat olayı galeri temsiliyeti olmayan bağımsız 37 genç sanatçının işlerinden oluşan One ile başladı.
Bilgili Holding ve shopi go Art iş birliğiyle gerçekleşen One’ın ardından Mamut Limited geldi. Mamut Art Project isimli butik sanat fuarına katılmış sanatçıların edisyonlu ve özel üretilmiş çalışmalarını içeren Mamut Limited’in ilk fiziksel etkinliği Yapı Kredi bomontiada’da açıldı.
Son sanat olayı ise hafta başında açılış ve proje çalışmalarına dair tüm detayları yazdığım Fatih’teki tarihi Zeyrek Çinili Hamam’daki serginin açılmasıyla gerçekleşti.
The Marmara Grubu’nun 13 yıl süren restorasyon çalışması sonucu şehre kazandırılan Çinili Hamam’da yerli ve yabancı sanatçıların işlerinden oluşan “Kalıntıların Şifası” sergisinin açılışı yapıldı.
Serginin herkes tarafından izlenmeye başlama tarihi 30 Eylül.
En az işlerin kendisi kadar hamamın atmosferi de ilgi çekici olduğu için bu sergiyi mutlaka görün derim. Müthiş bir tarihi atmosfer ve modern eser birlikteliği olmuş.
Milano’yu düşünün.
Yıllardır moda ve tasarım denince akla gelen ilk şehir.
Özellikle tasarım haftasında dünyanın her yerinden yüzlerce insan oraya akın ediyor. Yenilikleri görmek, yeni iş birliklerini kaçırmamak için...
Bu aynı zamanda şehirde yaşayanlara da pozitif olarak yarıyor.
Hem şehir canlanıp hareketleniyor hem de tasarımın gücü etrafında birleşmiş uluslararası bir yaratıcı tabakayla beraber şehrin değeri daha da yükselmiş oluyor.
Hatırlayın, bir dönem İstanbul’da da tasarım haftası (IDW) yapılıyordu.
Üstelik klasik bir fuar alanında değil; şehrin ters köşe bir noktasında, eski Galata Köprüsü’nde gerçekleşiyordu bu etkinlik.