Güzin Abla

İnsanlar İstanbul’daki ormanlık alanlara bakamadıkları köpekleri bırakıp gidiyor. Ölüme terk edilmiş hayvanlara bir çare bulmamız lazım. Sesimizi duyurur muyuz?

Sevgili Güzin Abla, ben bir hayvanseverim. Ormanlarda düzenli olarak hayvan beslemeleri yapıyorum. Lokantalardan yemekler alıyorum.
Hayvanları ilgisizlikten koruma derneği HAÇİKO, bize mama yardımı yapıyor. İstanbul’un çeşitli ormanlarında beslemeler yapıyorum.
Ölüme terk edilmiş binlerce köpek var. Çoğu da sahipleri tarafından bırakılmış.
Anlayacağınız, şehir merkezlerinden ormana çöp gibi atılmış dostlarımız. Sesimizi nasıl duyururuz bilmiyorum? Bu yüzden bir de size yazmak istedim.
Yaşam sadece insanlara özgü değil. Hayvanları satın almayıp sahiplensinler... Barınakların hali facia. Genelleme yapmıyorum ama gerçek bu. Ceyhun Güven

Merhaba, çok zor durumdayım ve çok kötüyüm. Adana’nın bir köyünde yaşıyorum ve üniversite öğrencisiyim.

Evde annem, babam, abim ve ben yaşıyoruz. Ama anlaşamıyoruz. Sanki herkes benim üstüme geliyor her konuda. Özellikle de annem en ufak şeyi sorun ediyor. Sürekli bağırıyor ve çağırıyor.
Yardımcı olun bana, lütfen bir yol gösterin. Pandemi süreci olduğu için okul da yok. Hep evde kalmak zorundayım.
Çok mutsuzum, gitmek istiyorum buralardan.
Dünyadan silinmek istiyorum. Beni bu hale getirdiler. İnsan her gün ağlar mı, ben ağlıyorum. Çok yıprandım, ölmeden kurtarın beni ne olur. Rumuz: Çok yıprandım


YANIT

Sevgili kızım, öyle bir yaştasın ki ailenle anlaşman mümkün değil bu dönemde... Bir de üstelik sorunlu bir aileye sahip olduğun görülüyor.

Eşime çok kızdığım için birkaç gün birbirimizden ayrı kaldık. Döndüğümde ise başka biriyle mesajlaşıyordu. Gittikçe bu durumu kıskandım. Eşim, kabul etmiyor ama aldatılıyor muyum?

Sevgili Güzin Abla, gururu kırılmış, eşini başka biri ile paylaşmış, kalben ihanete uğradığını hisseden, çocuklu, saygın bir mesleği olan bir kadınım. Her ne kadar iyi şeyler düşünmeye çalışsam da bir türlü öfkem, dargınlığım geçmiyor.

Geçen yaz, eşim basit bir nedenden bana kızdı ve küfretti. Bunun üzerine çok kırılıp babamların yanına gittim. Bayramı orada geçirdim.

O süreçte evliliğimizin iyileşmesi için bir psikiyatriste bile danıştım. Daha sonra eşimle barıştık. Evimize döndük.

Eşim her zamankinden iyi davranıyordu. Bir akşam kuzeninden mesaj geldi. Eşim gülerek cevap yazıyordu. Ben çok rahatsız oldum. Eşime kur yaptığını düşündüm kızın.

Eşim 27 yaşında, kız ise 19. O akşam koşuya gitti. Gece 23.30 gibi döndü. Yanıma gelmesini beklerken hâlâ o kızla konuştuğunu gördüm.

Mesajları kontrol ettiğimde her 15-20 dakikada bir mesajlaştıklarını ve kendi aralarında sohbet ettiklerini gördüm. Duygusal bir konuşma yok ama lüzumlu bir konuşma da geçmemiş aralarında.

Beynime kurt girmişti artık. Aldatılıyordum galiba. Bir ara telefonundaki mesajlarına ve fotoğraflarına baktım. Eşim yalnız başına geçirdiği köy ziyaretinde kuzenleriyle fotoğraflar çektirmiş.

Ama bir kız var ki mesaj çekenin hemen o genç kız olduğunu anladım. Her fırsatta eşime yaklaşmış, eşimin kendisini bileklerinden yakaladığı pozlar vermiş. Boşanmaya kararlıydım ama çocuklarıma kıyamadım.

Çocuk yaştayken hırsızlık yapmıştım. Sonra borcumu ödedim ama hâlâ vicdan azabı çekiyorum. Bu olayı eşime ve görümceme anlattığım için de çok pişmanım.

32 yaşındayım ve 7 yıllık evliyim. 15 yaşındayken bir arkadaşımın altın künyesini almıştım, bazı özel sebeplerden dolayı.
Yıllar içinde arkadaşıma künyesini aldım. O sırada çok zor durumda olduğumu ve artık borcumu ödemek istediğimi söyledim. Borcumu ödedim ve o da hakkını helal etti, “Olabilir, hepimiz hata yapabiliriz” dedi.
Görümcemle sohbet ederken geçmiş günler hakkında konuşuyorduk.
O, “Lise yıllarında köye gelip gittikçe macera olsun diye ekin çalıp satardık” dedi.
Ben de küçükken başımdan geçen künye olayını anlattım.
Ama konuşup helallik alıp borcumu verdiğimi söyledim.
O da “Ben söyleyemem. Açıkçası o, Allah’la benim aramda.

4 yıldır mutlu bir evliliğim var sanıyordum. Ama beni çok seven eşim tarafından aldatılmışım. Hatta bunu beraber olduğu kadından öğrendim. Evliliğimi kurtarmak için ne yapabilirim?

4 yıldır evliyim ve 25 yaşındayım. Eşimle 17 yaşımdayken tanıştım ve 3 buçuk yıl sevgili kaldık. Birbirimizi severek evlendik, ilişkimizde de sevgisi ağır basan taraf eşimdi.
2 buçuk yaşında bir kızımız var. Kaprisli bir insanım. Eşimi de sadece bu konuda yıpratmış olabilirim.
Çok yeni öğrendim ki beni çok seven eşim, beni aldatmış. Hem de bunu bana söyleyen de beni aldattığı kadın. Bir şekilde bana ulaşıp anlattı durumu.
İlk öğrendiğim gün dünyam başıma yıkıldı sanki. Ne yapacağımı bilemedim, kimseye bir şey de söylemedim. Eşim önce çok pişman olduğunu, hayatının hatası olduğunu ve boşlukta olduğunu söyleyerek bana açıklama yaptı. Çok üstüne gittiğimi düşünmüyorum hatta hemen affettim ve sadece kendisini kontrol altına aldım.
Bu durumu öğreneli 1 aydan fazla oldu. Bir süre iyi gibiydik. Ama eşimin telefonunu karıştırırken beni aldattığı kadınla mesajlaşmalarını yakaladım.
Şu an bana çok soğuk davranıyor. Telefonunun şifresini değiştirdi, sorsam da asla söylemiyor ve hatta “Ayrılsak da umurumda değil” diyor.
Ben yine de sırf evliliğimi kurtarmak için kendisine çok iyi yaklaşıyorum ama ne yapacağımı da bilmiyorum. Çünkü yuvamın yıkılmasını istemiyorum. Lütfen, bana akıl verir misiniz? Artık çok bunaldım bu süreçte ve yıprandım. Çünkü çok yalanlar ve çok yeminler duydum...

Çocukluğumdan beri kız çocuk olduğum için ailemden hiç sevgi görmedim. Hep dalga geçilen ve dışlanan bir çocuk oldum. Şu an 16 yaşındayım ve hayata tutunmaya çalışıyorum.

Küçüklüğümden beri hep ezilen, sevilmeyen bir çocuk oldum. Ailem kız çocuk olduğum için başıboş bir şekilde beni bırakırdı.
7 yaşında psikolojim bozulmaya başladı. Sürekli ağlıyordum. İlkokul hocam anne babamı yanına çağırıp “Bu çocuğu acilen psikiyatriste götürün” dedi.
Bu olaydan sonra ailem psikolojimle alay edip “Yetti. Senden bir şey olmaz, bir de milletin çocuğuna bak da feyz al” dedi. Çocukluğum böyle ithamlarla ve hakaretlerle geçti. Durumum iyiye gidiyordu, ta ki 12-13 yaşımda ergenliğe girene kadar.
Doğal olarak kilo almaya başladım. Başta anne babam olmak üzere çevrem ağza alınmayacak laflar söyledi ve çok büyük bir çöküşe girdim.
Anneme yalvardım “Beni psikiyatriste götür” diye ama beni sadece azarladı. Ben de kendi köşemde ağladım.
Birden 16 yaşındaki ablam evlendi hem de istemediği biriyle. Ben bu olaya çok ağladım, “Anne yapmayın etmeyin, o daha çocuk” diye kafa tuttum ama nafile.
Çok düşündüm, anne ve babam neden, niye ablamla beni sevmiyordu?

Erkek arkadaşımla aramız çok iyiyken bir anda benden ayrıldı. Yaşadığımız ilişki sonrası “Seni asla bırakmayacağım” dedi ama bıraktı. Çok çaresiz hissediyorum kendimi.

Merhaba Güzin Abla, Diyarbakır’da yaşıyorum. Erkek arkadaşım dün gece beni terk etti, hem de hiçbir sebep yokken. Bana, “Seni seviyorum. Seni asla bırakmayacağım” diyordu. Bir akşam mesajlaşıyorduk. Zamanla sesi soğuk gelmeye başladı ve “Benimle niye böyle soğuk soğuk konuşuyorsun, neden benden uzaklaşıyorsun?” diye sordum.
O da “Bilmiyorum öyle bir şey yok ama eskisi gibi değilim. Bilmem belki de senden soğudum artık, sevgim bitti sana karşı” yanıtını verdi.
Buna inanmak istemedim, inanamadım.
Ellerim titremeye başladı, çok ağladım. Güzin Abla, ben de bazı hatalar yaptım ama sonra özür dilemeyi de bildim.
Hep affetti, barıştık. Her şey yine güzel gitti.
Başlarda daha iyiydik ama bu son 3 hafta içinde bir şeyler olduğunu fark ettim.
Onun eskisi gibi olmasını hâlâ bekliyorum. Çünkü beni sevdiğine inanıyorum.

3 aylık erkek arkadaşımla ayrıldık ama onu unutamıyorum. Benimle hâlâ görüşmeye ve konuşmaya devam ediyor. Bir yandan da “Geçmişin yüzünden olmaz, bunu kaldıramam” diyor. Ondan vazgeçmeli miyim?

19 yaşındayım ve 3 aylık bir ilişkim oldu. Çok kısa bir ilişki ama bazen çok küçük bir anı seviyorsun. O an, yaşadığın tüm anların toplamından daha uzunmuş gibi hissediyorsun... Ben de öyle sevdim.
Sevdiğim kişi 1 yıl öncesinde sosyal medyadan bana mesaj atmıştı, kısa süre konuşmuş sonra da mesajlarına cevap vermemiştim. O da yazmadı zaten. Bundan 3 ay öncesinde tesadüfen karşılaştık ve o gün beni aradı. Normal arkadaş gibi konuştuk, buluştuk.
Ne olduysa her şey o buluşmada oldu. 5-6 saat vakit geçirdik ve beni eve bırakacağı zaman, “Seni bırakmak istemiyorum” dedi. Ailesinin yanına götürdü ve onlara “Sevgilim” diye tanıştırdı. Ama o an aramızda hiçbir şey yoktu. Ben “sevgili değiliz” dedim ve öyle dedim diye de ağladı.
Âşıktı bana, bunu yansıtıyordu. 1 ay sonra, “İmkansız bir aşk bizimki” dedi ve bitirdi. Geçmişi mi sorun etti acaba? Çünkü geçmişte hiç yapmamam gereken hataları yapmıştım ve ilişkinin başında da bunları söylemiştim, “Sorun edeceksen hiç başlamayalım” diye. Ama her şeyi bile isteye kabul etti. Eski sevgilisiyle arkadaş olarak konuşmaya başlamış, öğrendim. Kıza yazdım, “Arkadaşız” dedi. Bunu öğrenince onu engelledim her yerden.
Sonra yine bir şekilde beni aradı, konuşmaya başladık.
O sürekli arıyordu, saatlerce sesli veya görüntülü konuşuyorduk. Kıskanıyordu, başkalarıyla konuşmamdan korkuyordu. Bir buluşmamızda dayanamayıp ağladım. “Beni eskisi kadar sevmiyor musun artık” dedi. Ben yeniden ümitlenmeye başladım ama yine tartıştık. Ara ara konuştuk ama o eski sevgilisiyle olmaya devam ettiğini söyledi.
Kız bana mesaj attı, “Beni seviyor, biz evleneceğiz, onun peşini bırak” diye. Ben de onu aradım, bağırıp çağırdım ve yüzüme kapattı. Gece yarısı yanıma geldi ama “Gerçekten onu seviyor musun?” diye sorduğumda “Peşimi bırakacaksan evet” dedi.