Çok çaresiz hissediyorum

Merhaba Güzin Abla, Diyarbakır’da yaşıyorum. Erkek arkadaşım dün gece beni terk etti, hem de hiçbir sebep yokken. Bana, “Seni seviyorum. Seni asla bırakmayacağım” diyordu. Bir akşam mesajlaşıyorduk. Zamanla sesi soğuk gelmeye başladı ve “Benimle niye böyle soğuk soğuk konuşuyorsun, neden benden uzaklaşıyorsun?” diye sordum.
O da “Bilmiyorum öyle bir şey yok ama eskisi gibi değilim. Bilmem belki de senden soğudum artık, sevgim bitti sana karşı” yanıtını verdi.
Buna inanmak istemedim, inanamadım.
Ellerim titremeye başladı, çok ağladım. Güzin Abla, ben de bazı hatalar yaptım ama sonra özür dilemeyi de bildim.
Hep affetti, barıştık. Her şey yine güzel gitti.
Başlarda daha iyiydik ama bu son 3 hafta içinde bir şeyler olduğunu fark ettim.
Onun eskisi gibi olmasını hâlâ bekliyorum. Çünkü beni sevdiğine inanıyorum.
Biz birbirimize öyle sözler verdik ki öyle âşıktık ki...
Ona kendimi teslim ettim, bekaretimi kaybettim.
Bana, “Sen benim namusumsun.
Seni kolay kolay bırakmayacağım” dedi. Ama ne yazık ki bıraktı.
Beraber olduğumuzu kimse bilmiyor; ne onun ne de benim ailem...
Sadece ikimiz biliyoruz.
Bana “Sen yoluna devam et” diyor, ne yapmam gerekiyor?
Bunu aileme anlatmam gerekiyor mu sizce? Lütfen, bana yardımcı olun.
Çok çaresizim ve ne yapacağımı bilmiyorum. Ortada kalmış gibi hissediyorum.
Canım çok yanıyor. Lütfen, yanımda olun ve bana destek olun. Ne yapmalıyım?
Rumuz: Çok çaresizim

YANIT

Sevgili kızım, sevdiğin adamın dediği gibi yap, diyeceğim... Yani kimseye bu durumdan söz etme, ailene de belli etme. Ve bildiğin gibi yoluna devam et... Boyun eğme, onun karşısında asla küçülme, sakın onu zorlama, baskı yapma...
Sen aslında sevgisine güvendiğin, evleneceğinizi düşündüğün için bu genç adama teslim olmuşsun. Ona inanmışsın, güvenmişsin ama sonuç beklediğin gibi olmamış. Ne yazık ki, birçok erkek gibi o da seni elde ettikten sonra ortada bırakıvermiş. Bağışla ama bu kişinin adam gibi bir adam olduğunu ne yazık ki söyleyemeyeceğim.
Sana “Sen benim namusumsun” diyen birinin, böyle sözünde durmaması beni gerçekten üzdü. Senin için de elbette üzüldüm ama içimden sana, “Beni böyle bırakamazsın, sözünde durmalısın” demen şeklinde bir öğüt vermek gelmiyor. Onun karşısında kadınlık gururunun kırılmasına gönlüm elvermiyor.
Belki onu zorlarsan ya da aileler araya girerse, seninle evlenir de... Ama bu yapıdaki bir adamın da evlenseniz bile seni mutlu edebileceğine inanmıyorum.
Sevgili kızım, ailenin ne düşüncede insanlar olduklarını bilemiyorum, çok tutucular mı yoksa sana her şeye rağmen, “evladımızdır” diye sahip çıkarlar mı? Çünkü bu durumda senin güvenebileceğin bir aileye ihtiyacın var...
Eğer böyleyse, olanı biteni onlara anlatırsan, belki bir çözüm de üretebilirler...