×
Güzin Abla, ben 22 yaşında bir genç kızım. Sevdiğim kişiyle tam 5 sene görüştüm. Aramızda 11 yaş vardı. Ailem onu hiç istemedi, “Çok yaşlı, sana denk değil” deyip durdu. Onun ailesi de aynı şekilde beni kabullenmedi. Ama biz çok sevdik birbirimizi.
Zaman zaman ayrılmak istedim. Bazen cinsel içerikli konuşmalar yapıyordu, bundan tiksiniyordum. Ama ne yaparsam yapayım ondan vazgeçemiyordum.
Üzerimde çok baskı kuruyordu. Sosyal medya hesabı açmama bile müsaade etmiyordu.
Üniversiteyi kazandım. Ama o devamlı “evlenelim” dediği için, puanım çok yüksek olmasına rağmen sadece ön lisansa razı oldum.
Okul bitimine aileler buluştu. Onun ailesi, benim ailemle çok ters konuştu. Bizimkiler de “Olmaz” deyip kestirip attılar.
Yine ayrılmak istedim, o yine ilişkiyi toparlamaya çalıştı. Bu süre zarfında memuriyet kazandı. Üstelik de imtihanına ben çalıştırmıştım. Ailesinin yanına gidince her şey değişti. Beni arayıp “Bitti” dedi. Yanına gitmek istedim, “Seni kolundan tutar otogara atarım. Anneni de arar ‘Kızınıza sahip çıkın’ derim” deyip rest çekti.
Ayrıldık. Her şey bitti derken yeniden bana ulaşıp barışmaya ikna etti. “Bana zaman ver, ailemi ikna edeyim” diye konuştu.
Merhaba abla, ben 23 yaşında ve evli bir kadınım. Eşimle isteyerek evlendim. İlk 6 ay kayınvalidemle oturdum. Ama anlaşamadık, bana iftiralar attı, sonunda evden ayrıldık.
Aslında eşimle baştan beri ilişkimiz bir garipti. Nişanlıyken ev halimi görmek istedi. Ev halimle göründüğüm bir fotoğrafımı gönderdim, kilolu olduğum için beğenmedi.
“Zayıflayacaksın değil mi?” diye zorlamaya başladı.
“Ben hep böyleydim, yapım bu” diye karşılık verdim. “Neyse” deyip kabullendi.
Evlendik. Bu sefer de yaptığım yemeği, kişisel bakımımı, temizliğimi beğenmemeye başladı. Basit bir beğenmeme halinden bahsetmiyorum...
“Evi pislik götürüyor. Ben bu çorbayı içmem, iğrenç” gibi sözler sarf ediyordu sürekli.
Çocuğumuz oldu ama değişen hiçbir şey olmadı. Her gün kavga ediyorduk. Başlarda hakkımı savunmaya çalıştım. Beni kırdığını, üzdüğünü söyledim.
Merhaba Güzin Abla, ben 24 yaşında genç bir kadınım. Bundan 1.5 yıl önce aynı ortamda çalıştığım benden 16 yaş büyük, evli ve 3 çocuklu bir beye âşık oldum. Haftanın en az 2-3 günü birlikte çalışıyorduk. Önceleri çok iyi arkadaştık. Birbirimizle üzüntülerimizi sevinçlerimizi paylaşıyorduk. Akşamları mesajlaşıyor, internetten görüşüyorduk. Eşi ise devamlı nöbette oluyordu.
İlk zamanlar bana sürekli iltifat ediyordu, sevdiğim şeyleri yapıyordu. Ben de önceleri buna aldırmasam da, daha sonra karşılık vermeye başladım. Ona âşık oldum, hem de ölesiye... Onun her dediğini yapıyordum, hatta nöbetlerimi bile onun nöbetçi olduğu zamanlara ayarlamaya başlamıştım.
Birlikte çok güzel vakit geçiriyorduk. Hayatımda ilk defa öpüşmüştüm. İlk defa birinin gözlerine bakmıştım. Birbirimize hiç söylemesek de seviyorduk birbirimizi. Eşinin ilgisiz davranması ve devamlı nöbette olması da onu bana daha çok itti sanırım. Bana hep “keşke daha önce karşılaşsaydık” derdi. Bir yıl kadar sadece bu şekilde devam etti. Sonra eşiyle boşanmaya kalktı...
Ben de vicdan azabına dayanamadım ve çalıştığım bölümden ayrılarak başka bölüme geçtim. Ve ondan uzaklaştım. Ama yine de aynı yerde çalışıyorduk, o yüzden karşı karşıya gelmemiz kaçınılmaz oluyordu. Böyle zamanlarda bakışıyorduk, birbirimize bakmaya devam ediyorduk. Sonra onun bir başka şehre tayini çıktı. Eşi yaşadığımız şehirde çocuklarıyla kaldı. Kendisi de geçici olarak gitti. O gittiğinde nefes alamadım, sanki dünya durmuştu...
Bir ay sonra, benim de bulunduğum şehirde ama başka bir bölgeye tayinim çıktı. Daha sonra da ailemin istediği biriyle nişanlandım. Ama olmadı, yapamadım. Sırf ailem istiyor diye evlenemedim.
Yani âşık olduğum adamı hiç unutamadım. Unutamıyorum, hayatıma devam edemiyorum. Şimdi hiç görüşmüyoruz ama aklımdan bir an bile çıkmıyor. Yaşadıklarımız, paylaştıklarımız...
Şu an düşünüyorum da, yaşadıklarımdan dolayı pişman mıyım onu bile bilmiyorum. Kimseye anlatamadım bugüne kadar, sadece sana anlatmak istedim... Ne olur bana yardım et... ◊ Rumuz: Kara sevda
Sevgili Güzin abla, bizler uzun süredir hayvan haklarıyla ilgili Meclis’ten çıkacak yasayı bekliyoruz.
Şu aşamada 357 STK ve oluşumun, hayvan hakları konusunda ortaklaştığı talepleri iletmek, yasama sürecine aktif şekilde katılmak için kurduğumuz Hayvan Hakları Yasama İzleme Delegasyonu, geçtiğimiz günlerde TBMM Hayvan Hakları Araştırma Komisyonu’nda çeşitli sunumlar yaptı.
TBMM Araştırma Komisyonu, sivil toplum kuruluşlarını, akademisyenleri, yerel yönetimleri, bürokratları dinleyerek hayvan hakları konusunda ülkemize uygun çözüm yolları belirleyerek bir rapor hazırlayacak. Komisyon, toplantılarda ve basına yansıyan beyanlarda, hem “hayvansever”leri hem de hayvanlardan korkan, rahatsızlık duyan vatandaşları memnun edecek şekilde bir rapor hazırlayacağını dile getiriyor.
Komisyonun ne bizleri ne de toplumu memnun etmesi gerektiğini düşünüyoruz. Çünkü komisyonun esas amacı, hayvanlara şiddetin nedenlerini ve çözüm yollarını araştırmak...
Kuruluş amacı üzerinden düşünecek olduğumuzda, bu komisyonun öncelikle hayvanları memnun etmesi gerekiyor. Her gün hakları ihlal edilen, akıl almaz işkencelere, tecavüzlere maruz bırakılan bizler değiliz çünkü... Bu yüzden komisyon toplantısında sunumlar yaparak çözüm önerilerimizi sunduk.
Sokak hayvanlarının aşılandıktan ve kısırlaştırıldıktan sonra alındıkları yere bırakılması ilkesini barındıran 6. maddenin aynen korunmasını talep ettik, “Hayvanlar sürgün edilmesin, yüzyıllardan beri olduğu gibi bizlerle sokaklarda, mahallelerde yaşayabilsinler” diye talebimizi ilettik. Eğer bu madde değiştirilirse ya da esnetilirse, sokak hayvanlarını artık göremeyeceğiz. Hayvanların barınaklarda toplanması ya da ormanlık alanlara sürülmesi, toplu katliamlara neden olacak. Bu yüzden herkesten ricamız, 2020 yılında TBMM gündemine gelecek olan kanun teklifini yakından takip etmeleri ve çağrılarımıza kulak vermeleri... Sokaklarımız kedilerle, köpeklerle güzel!
Komisyonda, adına “bakımevi” denilen toplama-ölüm kamplarından faytonlara, hayvan deneylerinden hayvanat bahçelerine, yunus parklarından hayvanlı sirklere, mezbahalardan hayvan dövüşlerine, kürkten avcılığa birçok konuya değindik. Lütfen hissedebilen, korkup strese giren, canları yanan hayvanlara tüm bunların reva görüp görülemeyeceği üzerine düşünün. Bizler, yaşam hakkı savunucuları olarak hayvanlara zulmetmek, hayvanları öldürmek gibi bir hakkımız olmadığını düşünüyoruz. Verdiğimiz mücadeleyi de bir adalet mücadelesi olarak görüyoruz.
Merhaba Güzin abla... Ben, yaşadığı karşılıksız sevgilerden dolayı aşka inancını yitirmiş biriydim.
Sonrasında ortak bir arkadaşımız vasıtasıyla bir kadınla görüşmeye başladım.
O kadın da ruhen yaralıydı. 4 yıllık bir ilişkinin sonunda aldatılmıştı.
Ben her şeyi göze aldım.
O ilişkisini tamamen bitirdikten 3 ay sonra konuşmaya başladık.
Farklı illerde oturuyoruz. İlk o benim yanıma geldi, beraber 6 gün vakit geçirdik.
3 hafta sonra ben onun yanına gittim. 1 hafta içinde birbirimize iyice ısındık, alıştık. Hatta vedalaşmak ikimize de çok zor geldi.
Merhaba Güzin Abla, ben 28 yaşında bekâr bir kadınım. Üç yıl önce biri ile tanıştım ve bu kişiye âşık oldum.
İlk tanıştığımızda bana eşiyle sürekli kavga ettiğini ve artık boşanma aşamasında olduğunu söyledi. Beni ikna etti, bir yanlışın içine girdim.
Ancak bir süre sonra onun eşiyle mutluluk pozlarını sosyal medyada gördüm. İlişkimizi bitirmek istedim. Yalan söylemediğine beni ikna etti. Defalarca karşıma çıkıp af diledi.
Evliliğini kısa süre içinde bitireceğine söz verdi. Ona inandım çünkü çok âşıktım. Ancak boşanma süresi uzadıkça psikolojim bozuldu.
Onu karşıma alıp açıkça konuştum. Beni oyaladığını söyleyip ayrıldım. Ama peşimi bırakmadı... Sonunda da eşi bizi öğrendi... Bana evlilikleri ile ilgili gerçekleri anlattı. Onun söylediği yalanları öğrendim, aslında boşanma aşamasında olmadıklarını anladım.
Eşi şu anda benden destek bekliyor. Ben de ona evliliği ile alakalı yardımcı olacağımı söyledim.
Asla o adamı istemediğimi, beni kandırmasaydı bu ilişkinin çoktan bitmiş olacağını anlattım. Ama hâlâ o adam peşimi bırakmıyor. Şu an eşini kaybettiğini düşünüyor, bari bunu mu elimde tutayım mı diyor acaba?
Merhaba Güzin Abla, ben 3 yıllık evliyim. Eşimle ilişkimizi tarif etmem gerekirse, yeni ergenliğe girmiş bir kızla annesi gibi diyebilirim.
Ergenlik dönemindeki kızlar nasıl agresif bir tutum sergiliyorsa, eşim de aynı... Hangi lafıma ne zaman, nasıl tepki vereceğini bilmiyorum.
Ancak kendi istediği zamanlarda ben ona yaklaşabiliyorum. Ancak o isterse sohbet edebiliyoruz, ancak o isterse birlikte vakit geçiriyoruz... Akşama kadar çalışıyor, yoruluyor, bunu anlıyorum.
Ama benim de doğumuma bir ay kaldı. Nefesim kesile kesile yemek hazırlayıp evimi topluyorum. Ben de yoruluyorum ama bazen başımı onun omzuna koymak istiyorum. Beni azarlıyor, sürekli kızıyor.
Her geçen gün sanki sevgisi azalıyor gibi hissediyorum. Artık ben de ondan soğumaya başladım. Sorunumuzu çözememek bir yana, sürekli bana kızması, çocuk azarlar gibi azarlaması kırıyor.
Tabii o kırıldığımı da görmek istemiyor. Sebepsizce azarlıyor, iki dakika sonra gelip güldürmeye çalışıyor, vicdanını rahatlatıyor.
Ama her seferinde bunu yapmasından sıkıldım.
Ben çocuğuma göstereceğim bir hamilelik fotoğrafım olsun istedim hep, eşimle yan yana.
Merhaba Güzin Abla, eşim beni en yakın arkadaşımla aldattı. İki çocuğumuz olduğu için ondan ayrılamadım... Ama şu an eşimden nefret ediyorum. İkisinin beni salak yerine koymalarını bir türlü hazmedemiyorum.
Eşimin o kadına beni nasıl kötülediğini kulaklarımla duydum. Onun beni aşağılayan sözleri aklımdan çıkmıyor...
Arkadaşım aynı anda birkaç erkekle görüşen bir kadın... Aramız iyiyken bana tüm ilişkilerini anlatıyordu. Eminim ki eşimle de beraberken başka erkeklerle görüşüyordu.
Ancak eşim bunu bile bile onunla devam etti. Benden boşanıp onunla evlenmek istedi... Bize çok acılar çektirdi...
Şimdi ise “ben boynuz yemek için mi onu alacağım” diyor. Sanırım ilişkileri artık bitti...
Bana sözler verip af diledi. Ama ben yüz vermedim, şimdi yine bana çok soğuk davranıyor.
Eskiden beni işinden sık sık arardı, artık arayıp sormuyor. Beni sevdiğinden emin değilim artık...