Güzin Abla

2 yıl birlikte olduğum kişi tarafından aldatıldım. Ardından 5 ay başka biriyle görüştüm. Ama o da olmadı. Hâlâ kimseye güvenemediğimi fark ettim.

Merhaba Güzin Abla; ben 24 yaşındayım.
Bir yandan üniversiteye gidiyorum, bir yandan harçlık çıkarmak için çalışıyorum.
İlk defa birine aşık oldum. İlişkim 2 yıl sürmüştü...
Beni aldattığı için onu terk ettim. Aldatıldığım için uzun süre kimseyi hayatıma almadım.
Toparladım kendimi zor olsa da... Hayatımın tadını çıkarmaya bakıyorum. Ama içimde bir yerlerde hep bir yara, hep bir pişmanlık var.
Bunu yüreğimden atamadım...
Güzin Abla, son 5 aydır biriyle konuşuyorum. Sevgili değiliz ama arkadaş da değiliz.

Küçüklüğümden beri ailem her şeyime karışıyordu. Daha çocukken beni kapattılar. Ben de başka şehre okumaya gittim. Bundan sonra onlarla birlikte yaşamak istemiyorum. Ailemi silmeyi düşünüyorum.

Merhaba Güzin Abla, ben 20 yaşındayım. Küçük bir şehirde tıp fakültesinde okuyorum.
Okula bu sene başladım ve isteyerek ailemden çok uzak bir şehirde tercihimi yaptım.
Sebebim ise ailemin baskıcı olması.
Yaşadığım her şeyi yazabilir miyim, sanmıyorum.
Fakat özetlemem gerekirse, 11 yaşında, daha çocukken beni kapattılar, kendimi asla bir birey gibi hissedememeye o zaman başladım.
Ne giyeceğimden, kiminle arkadaşlık yapmam gerektiğine kadar karışıyorlardı. Hatta gençlik romanları dahi okumama izin yoktu, özenmeyeyim diye.
Daha sonra 18 yaşına gelince artık bu hayatı gerçekten istemediğimi fark ettim ve onlara söyledim. Şiddet gördüm ve ev hapsi uyguladılar. Arkadaşlarımla dahi görüştürmediler.

Siz hiç zehirlenen bir hayvanın son anlarına tanık oldunuz mu? Hiç sanmam. Zaten rastlasanız da dayanamaz, o acı içindeki gözlere bakamazsınız.

Güzin Abla, bugün ben de size içimden geçenleri yazmak istedim...
Artık sokak canlarımız için acilen bir şeyler yapılması lazım...
Biz insanlar bitmez tükenmez hırslarımız uğruna, sözde “düzenleme” adı altında diğer canlıların yaşam alanlarını daralttık, yok ettik. Sonra da “Bizleri rahatsız ediyorlar, şehirlerde ne işleri var” diyerek onlara yapmadığımız kötülük kalmadı.
Tek tek öldürmeler yetmedi, toplu katliamlar yapıldı. Onları en zayıf yönleriyle, açlıklarıyla vurduk.
Yavruların da aralarında bulunduğu yüzlerce canı, son yemeklerinde “ölümüne” doyurduk.
Belli ki vicdandan, merhametten eser yoktu bunu yapanlarda.
Allah onları vicdan sınavına sokmuştu ama girdikleri sınavdan habersizlerdi. Aç bedenlerini yemekle kandırdıklarımız, büyük acılar içinde can verdi. Zehirlenen bir hayvanın nasıl öldüğünü gördüğünüzü hiç sanmıyorum.

Eşimin ailesi ev hayatımıza çok müdahale ediyor. Eve alacağımız eşyadan gideceğimiz yerlere, her konuda son kararı kendisi vermek istiyor. Bu duruma artık dayanamıyorum.

Güzin ablacığım merhaba... 1.5 yıllık evli bir kadınım.
Eşimle uzun süren beraberliğin ardından evlilik kararı aldık. Evimizde maddi manevi hiçbir problem, anlaşamadığımız ya da uyuşamadığımız hiçbir konu yok. Lakin öyle bir sorun var ki, bu gidişle o yüzden evliliğimizin ikinci yılını göremeyeceğiz!
Konu eşimin annesi. Bunu nasıl başarıyor bilmiyorum ama eşimin fikirlerini, kararlarını sürekli etkiliyor. Diyelim bir akşam herhangi bir konuda karar aldık, her zamanki gibi eşimle aynı fikirdeyiz. Ama yanında olmadığım bir zamanda annesiyle konuşuyor, bir bakıyorum fikri tamamen değişmiş. Bu bir şey satın alma da olabiliyor, gezmeye gitme de...
Annesi evimizde olup bitenleri aşırı derecede merak ediyor, her şeyi öğrenmek istiyor. Bu yüzden her gün 3-4 kez konuşuyorlar. O da yetmiyor, olur olmaz saatlerde mesaj atıyor. Her konuda oğluna kendi fikrini kabul ettirmek istiyor.
Ben bu durumla baş edemiyorum artık. Eşime kaç kez evlendikten sonra anne babaların ikinci planda kalması gerektiğini, evimizde olan biteni ailesine anlatmasının doğru olmadığını anlattım. Hatta psikologların bu konudaki yazılarını buldum, okumasını istedim ama durum değişmiyor, annesi bir türlü yakamızı bırakmıyor. ◊ RUMUZ: ANNE BAĞIMLILIĞI

YANIT

Sevgili kızım, sanki ayrılığı düşünüyormuşsun gibi bir ifade kullanmışsın mektubunda... Sakın ha!

Gayet düzgün bir burnum varken sırf daha iyi görünsün diye sert cisimlerle baskı uygulamaya başladım. Zamanla burnumda bir kemer oluştu. Düzeltmeye çalıştıkça daha da kötü hale geldi. Şimdi ne yapacağımı bilmiyorum.

Merhaba abla... Biliyorsunuz, günümüzde estetik çok öne çıkan bir olgu. İnsanlar sağlıklarıyla ilgili hiçbir sorunları olmadığı halde bıçak altına yatıyor.
Etrafta o kadar çok benzer örnek vardı ki, ben de bir müddet sonra kendimi incelemeye başladım. Özellikle burnumu...
Konu sinir bozucu derecede saçma... Fakat gelin görün ki bana bir çıkar yol sunmanızı isteyecek kadar çıkmazdayım.
Burnumda hiçbir şekil bozukluğu olmamasına rağmen dayatılan güzellik algısına uymaya kalktım. Küçük, düzgün bir burnum varken o kadar çok oynadım ki, bir kemer belirdi burnumda. Bu kemeri düzeltmek için sert cisimlerle can yakmayacak derecede baskı uygulamaya başladım o kemerin üzerine. Birkaç ay bunu devam ettirdim, çünkü bunu yaptıktan hemen sonra aynaya bakınca burnum çok daha güzel görünüyordu. Aptallık ama kendimi alıkoyamıyordum.
Ardından burnumda kocaman bir kemer beliriverdi. Bu sefer onu yok etmek için çabaladım. Şu an burnumdaki kemer sol taraftan yok denecek kadar hafif, ama sağ taraftan çok keskin.
Ameliyat olarak doğal görünümü bozmak istemiyorum. Bir aptallık ettim, ilk dokunduğumda bozulan burnumu düzeltmek için daha fazla bozdum. Amacım aslında ilk haline döndürmekti.
Özgüvenimi yitirdim. Dış görünüşümle gayet mutluyken şimdi değiştirdiğim burnum yüzünden kendimi affedemiyorum. Niye burnuma dokundum ki? Hangi etki altında kaldım ki?

Gerçek aşkı buldum ama ciddi bir sorunumuz var. Benimle tanışmadan önce açtığı boşanma davası nihayet sonuçlansa da gerekçeli karar tebliğ edilmediğinden sevdiğim adam hâlâ evli görünüyor. Ailem ise onu çoktan boşanmış sandığından bir an önce evlenmemizi bekliyor.

Feyza Hanım merhaba... İlk görüşte aşk, “gerçek aşk” diye bir şey varmış. Öyle bir adam sevdim ki, beni benden daha çok önemsiyor, bir şey istersem diye her daim gözümün içine bakıyor.
Ama her hikayede olduğu gibi hayatın bizimle de sıkıntıları var. Tanıştıktan 10 gün kadar sonra “Ben sana da, ailene de yalan söylemeyeceğim. Evliyim” dedi.
Ama 2017’den beri boşanma davası devam ediyormuş. Eski eşini de bu süre zarfında hiç görmediğini, istersem beni avukatına dahi götürebileceğini söyledi.
Konunun içeriğini yani neden boşanma durumunda olduklarını anlattı, şimdi o konulara girmeyeceğim.
Ona inanmazsam ya da aklımda soru işareti kalırsa diye annesinden ablasına, akrabalarına kadar herkesle tanıştım.
Ve bu süreci onlardan da dinledim.
Aileme âşık olduğumu, ama o kişinin boşanmış biri olduğunu söylediğimde, aramızdaki 10 yaş fark ve boşanmış olması nedeniyle ufak bir pürüz yaşadık. Ama sonrasında konu tatlıya bağlandı.

Eşim benim yanımda sürekli başka kadınlara bakıyor. O her başkasına baktığında kendimi küçük düşürülmüş, aşağılanmış hissediyorum.

Merhaba Güzin Abla, ben 19 yaşındayım. Eşim ise 23 yaşında ve bir de 1.5 aylık oğlumuz var. Erken yaşta evlenmek zorunda kaldım. Eşimin bana olan sevgisinden şüphem yok.

Belki beni eşi olarak sevmiyordur, belki âşık değildir. Bilmiyorum ama en azından insan olarak sevdiğine eminim.

Böyle düşünmemin sebebi, eşimin sürekli başka kadınlara bakması... Bir kere bakıp geçse bunu anlarım, çünkü istemsizce benim de gözüm bazen başka erkeklere takılabiliyor. Ama eşim kızlara defalarca dönüp bakıyor, hatta bazılarıyla bakışıyor.

Bir kere bir akrabamıza bile yaptı bunu. Beni en çok yaralayan, da o oldu. Dışarıdaki insanlar bilmiyor evli olduğunu.

O her başkasına baktığında kendimi küçük düşürülmüş, aşağılanmış hissediyorum.

Eşimle defalarca konuştum. Bazen kavga ettim, bazen ağladım, bazen anlatmaya çalıştım. Bana her defasında paranoyak olduğumu, böyle bir şeyin olmadığını, beni asla aldatmayacağını söyledi.

Bu durumu hamileyken fark ettim. Çevremdeki insanlar da hamilelik psikolojisiyle böyle düşündüğümü söylüyorlardı.

Doğumdan iki hafta sonra eski kiloma döndüm. Güzel bir kadınım. Çevrem tarafından beğenilen biriyim. Eşime karşı ilgiliyim, sadece o istiyor diye ailesiyle yaşıyorum. Ama yine de onun gözü dışarıda. Yaşına vereyim, düzelir belki diyorum ama olmuyor.

32 yaşındayım. Bir süredir çevremin etkisiyle evlenmeyi düşünmeye başladım ama karşılaştığım neredeyse bütün erkekler ilk ya da ikinci görüşmede konuyu cinselliğe getiriyor. Bu durumdan çok sıkıldım.

Merhaba Güzin abla... Ben 32 yaşında, yüksek lisans öğrencisi genç bir kadınım.
2 yıl öncesine kadar evlenmeyi düşünemiyordum, dolayısıyla da erkeklerle hiç ilgilenmiyordum.
Ama 2 yıldır biraz ailemin, biraz çevremin etkisiyle bunu düşünmeye başladım.
Ne var ki karşıma çıkan erkeklerin neredeyse hepsi ruh hastası. Daha birinci, bilemedin ikinci görüşmede cinsellikten söz ediyor, konuşmakla da kalmayıp bazen eyleme geçmeye kalkışıyorlar.
Bunları konuşmak ya da uygulamak artık normal bir şey de benim mi haberim yok?
Erkeklerin hepsi mi böyle, yoksa benim karşıma mı bunlar çıkıyor, anlayabilmiş değilim.
Ne yapacağım abla, ben kiminle evleneceğim?