×
Yapımcıların bu tür hikâyeleri bile uzaklarda arayıp adaptasyon peşinde koşmalarına şaşırmamak elde değil.
Oysa geçmiş zaman Türkiye’sinde ne örnekler var.
En çılgın örneği malum; Hülya Avşar ve Tanju Çolak aşkı.
Şimdilerde bu eski aşk yeniden gündemde. Elbette Hülya Avşar sayesinde.
Bir talk şovda şöyle bir demeç topu yuvarlayarak eski defterlerin yeniden açılmasına neden oldu Avşar:
“Hatırlarsınız, Happily Ever After’daydım” dedi Meryem Uzerli gibi kırık ama akıcı, sempatik Türkçe’siyle.
Aslen Napolili ama uzun süredir bizden biri, yani İstanbullu olan Claudio, Terrazza’daki yemekleri şu ana fikirden yola çıkarak hazırladığını söylüyor:
“Masaya gelen her tabak, topraktan başlayıp incelikle ve emekle örülen upuzun bir zincirin nihai halkası”.
Şef Chinali’nin üzerinde durduğu bir başka şey de, İtalyan geleneğiyle hazırladığı günlük ev yemeklerinde Türkiye’nin farklı bölgelerinden topladığı yerel malzemeyi kullanması.
Bu yüzden bir makarnayı sunarken, “İçindeki şu ürün Antakya’dan geldi” diyor heyecanla.
Peki Zorlu Center’daki Eataly içine konuşlanan Terrazza nasıl bir ambiyansa sahip?
Sade, sıcak, samimi bir havası var diyebilirim.
Aynı zamanda sıkı bir hikâye anlatıcısıydı.
Her koleksiyonu bir felsefeye, bir sorgulamaya dayanır, kıyafetler aracılığıyla bize yeni hikâyeler sunardı.
Şairdi de... Bahar Korçan kreasyonundan bir ürün aldığınızda içinden onun yazdığı bir şiir çıkması en özel sürprizlerden biriydi.
Modayı sanat gibi gördüğü için defilelerini de buna göre düzenliyordu.
Beyhan Murphy ile çalıştıktan sonra opera, bale ve tiyatro kostümlerine yönelip bu alanda üretmeye başlaması bu nedenle sürpriz değildi, olması gereken “olmuştu”.
Çünkü hikâyenin peşindeydi Bahar Korçan.
Ona esas cazip gelen oydu.
Zaten hem yeni dizi çok hem de günde bir dizi bitirmek artık olağan bir rutin.
O zaman bugün sosyal hayat ortamlarından değil, kanepemden yayılarak bildireyim.
İzlediklerimden aklımda kalanların özeti şöyle...
INVASION: İSTİLAYA FARKLI BAKIŞ
Uzaylı istilasını konu alan yapımlarda genelde aksiyon bellidir:
Uzaylıların yıkıcı marifeti bol bol sergilenir, her yer karışır, arabalar son sürat sürülür ve tabii insanlar kaçışır.
Son 5 ayda peş peşe çıkardıkları şarkıların sadece YouTube dinlenme oranları bile göz kamaştırıcı:
- Sevmedim Deme (157 milyon)
- Nabız (100 milyon)
- Baba Yak ( 46 milyon)
Son şarkıları “Herkes Duydu” aynı şekilde hızla dinlenme rekoru kırdı, YouTube trendlerde şu anda 1 numara.
Kurtuluş ve Bulut ikilisi aslında bir proje.
Yılların Pet Shop Boys ikilisi Neil Tennant ve Chris Lowe gibi elektronik eşya satan bir mağazada tanışıp arkadaş olmamışlar.
Madonna Forever.
V Magazine’in son sayısının kapağında yer alan Madonna için kullanılan başlık böyleydi.
Biz yıllardır “Ajda Forever” diyorduk zaten, şimdi Madonna da o statüye erişti.
Dergideki fotoğraflar kadar, ki onun ayrı bir hikâyesi var, Madonna’nın söyledikleri de dikkat çekici. Söyleşiyi yapan Jeremy O. Harris ünlü bir oyun yazarı. “Slave Play” en çok bilinen oyunu.
Madonna ve Harris son yıllarda çok tartışılan “cancel culture”, yani iptal kültürüne değinmişler röportajda.
Cancel kültürü aslında bizim buralardaki linç kültürünün akrabası, hatta aynısı.
Özeti şu:
Çünkü negatif PCR’ı göstermeden davete katılamayacağımı söylediler.
Doğruya doğru, önce testle uğraşmak istemedim, “Katılmayayım” dedim.
Çünkü şu anda şehirde çok sayıda etkinlik düzenleniyor ve bırakın testi, kimse aşılı olup olmadığınıza bile bakmıyor.
Dolayısıyla bu titizlikten ilk başta sıkıldım, ama sonra hak verdim. Üstelik etkinliği düzenleyenler her şeyi düşünmüş. Davet ettikleri 80 kişinin evine tek tek test ekibi yolladılar, bana da...
Sonuç negatif çıkınca da bir saate yakın taksi bekleme ve onun üstüne hemen önümde gerçekleşen tekme tokat ve bol küfürlü bir taksi kavgasına şahit olduktan sonra SALT Galata’daki davete ulaştım.
Oralar henüz kapalı.
Giriş yok.
Meğer en yakın giriş Mimar Sinan Üniversitesi’ne çok yakın bir yerdenmiş.
Bir başka giriş ise İstanbul Modern ve MSGSÜ İstanbul Resim ve Heykel Müzesi’nin kesiştiği noktadaki müze meydanından.
Oturma gruplarıyla beraber çok iyi düzenlenmiş olan geniş müze meydanıyla ilgili tek eleştirim şu olabilir: Çok çıplak olması. Yeşilin azlığı.
Bu arada müze meydanının göbeğinde eski İstanbul Modern binasından anımsadığımız tarihi Tophane Saat Kulesi var.
Dikkatli gözler fark edecektir; saat kulesi eski haline göre dişleri yeni beyazlatılmış insan misali ışıl ışıl parlıyor. Bu restore edilmiş “aşırı parlak” versiyonu yine tartışmalara yol açabilir ama işin bir başka tarafı daha var.