×
Merhaba Güzin Abla, 15 yaşında genç bir kızım. Ancak yaşadığım stres ve baskılar yüzünden kendimi daha yaşlı hissediyorum.
Dünyada herkesin uğraştığı virüs belası yüzünden yakın akrabalarımı teker teker kaybetmemle beraber, sürekli karantinada kalmaktan psikolojim yerle bir oldu.
Sadece bunlarla da kalmayıp birçok yaşıtım gibi derslerimi evden halletmeye çalışıyorum.
Birkaç sene sonra üniversite sınavına gireceğim ve lise hayatımın başından beri aldığım tüm notlar sınavda etkili olacak. Ailemin benden beklentisi çok yüksek.
Fakat evde çalışarak yeterli olanakları sağlayamıyorum.
Yüz yüze eğitim gibi olmuyor, evde insanın ister istemez aklı karışıyor...
Bu arada virüs korkusu, dersler, sınavlar ve gelecek kaygısı beni bunalıma soktu, hastanelik bile oldum. Çoğu genç gibi ben de ileride işsiz kalmaktan korkuyorum.
Ayrıca biz öğrenciler sürekli “yarış atı” gibi görülüyoruz. Hep başkalarıyla kıyaslanıp duruyoruz. İçimdeki bu sıkıntıları aileme anlatsam da “evdesin işte rahatsın, daha ne istiyorsun” deyip geçiştiriyorlar.
Merhaba Güzin Abla, ben 52 yaşındayım. Özel bir şirkette satış müdürü olarak çalışıyorum.
8 ay önce mobbing’e maruz kaldığım için işten ayrılmak zorunda kaldım ve başka bir şirkete girdim.
Ancak bu değişim nedeniyle anksiyete ve depresyon tedavisi görüyorum. İlaçlar işe yaradı, şimdi daha iyi sayılırım.
Asıl sorunum eşimle... Eşim 50 yaşında, bir kamu kurumunda çalışıyor. Bu süreçte maalesef kendisinden çok destek görmedim.
23 yıllık evliyiz, 21 yaşında bir oğlumuz var. Geçmişte her çift gibi kavgalarımız oldu.
Son 10 senedir fazla kavga etmiyoruz. Ancak eşim bana karşı uzak. Horlamamı bahane ederek 5 senedir benden ayrı yatıyor. Haftada sadece 1-2 kez cinsel ilişki yaşıyoruz.
Ben de onu denemeye karar verdim ve 15 gün önce Facebook’tan 40 yaşlarında bir mimar profili açtım, profile yakışıklı bir arkadaşımın fotoğrafını koydum ve eşime mesaj gönderdim.
Çalıştığı kurumda kendisini görüp etkilendiğimi, tanışmak istediğimi yazdım. “Olabilir” diye cevap verdi.
Merhabalar Güzin Abla, size yazdığım bu elektronik mektubun belki de mantıksız ve amaçsız olacağını söylemeliyim.
Sadece beni tanımayan birilerine içimi dökmek istedim...
Herkesin olduğu gibi benim de bu hayatta bir sınavım var. Şu an için adı kanser. Adı batasıca... Ben dışarıdan güçlü görünmeye, “Sorun yok, her şey yolunda” demeye çalışan biriyim ama size bir şey söyleyeyim mi, hiçbir şey yolunda değil aslında.
Ne hastalığım iyileşme yolunda, ne de iş hayatım düzgün gidiyor. Açıkçası bu sorunlarla boğuşan insanlar iyi olmayı nasıl başarıyor anlamıyorum, hatta onları kıskanıyorum.
Hayatımızda bir şeyler ters gidince bizler “Her işte bir hayır var” deriz, “Allah yeni bir kapı açar” deriz, öyle de olur. Ama açılan o kapıdan adım atıp tam içeri gireceğim sırada, kapı pat suratıma kapanıyor! Çok acıyor.
Mecazi anlamda değil gerçekten o kapının suratıma çarptığını hissediyorum.
Ben sıkıldım artık bu durumdan.
Merhaba Güzin Abla, ailemin istemediği biriyle dini nikâhla evlendim. Birbirimizi seviyorduk. O karısından boşandı, evliliğinden iki çocuğu vardı. Benden 17 yaş büyük. O ortaokul mezunu, ben üniversite. Ben de 30 yaşındayım.
8 sene oldu. Şimdi bizim de iki çocuğumuz var, 2 ve 5 yaşında.
Annemle kaçak görüşüyorum, ablamlar ise annemle görüşmemi istemiyor. Evime benim tarafımdan hiç akrabamız gelmiyor.
Eşim çok huzursuz, yalancı ve kavgacı biri. Kavgalarımız sırasında ağza alınmayacak şeyler söylüyor.
Ben de oldum olası hiç sevmem böyle şeyleri. Hiç değmezmiş onun için göze aldıklarıma... Ve artık bende sevgi kalmadı.
Dayanamıyorum, ayrılmak istiyorum ama paramı onun ailesinden kalan ev için verdim ve hiç param yok.
Arkadaşlarım uzakta ve ben burada yalnızlaştım. Annemde kalamam. Çocuklar küçük. Bir de eşim daha çok hiddetlenecek çünkü ayrılmak istemiyor.
30 yaşındayım, 12 yıldır evliyim ve 3 çocuk annesiyim. Eşim de 37 yaşında... Eşimle aramızda ailevi, cinsellik, her anlamda sorunlar ve soğukluk oldu. Bir süre sonra da birbirimizden koptuk...
Tartışmalar büyüdü ayrılığın eşiğine geldik. Ama çocuklarımızı düşünerek yeniden bir araya geldik.
Daha sonra kendimizi toparladık, düzelmeye başladık. Tam da o sırada eşimin internet üzerinden, beni aldattığını öğrendim.
Çok üzüldüm, ağladım...
Ona öğrendiğimi söyleyince özür diledi ve “Seninle kötü olduğumuz günlerde bir anlık boşluğa kapıldım. Kesinlikle kimseyle cinsel ilişkim olmadı. Sadece yazışmalardan ibaret” dedi. Ben de yine çocuklarım için affettim.
Aradan bir süre geçti... Yine eşimin internet üzerinden bir kadınla mesajlaşmalarını gördüm. Bu defa kendisine söylemedim. Şifresini bulup takip altına aldım ve şimdi de yeni yazışmalarını görüyorum.
Ne yapacağımı bilmiyorum. Kendisine belli etmemeye de çalışıyorum çünkü şu anda bana karşı çok ilgili, çok sevecen...
Geçenlerde eskileri hatırlatıp “Artık yazışma yok değil mi?” diye sordum. O da “Kesinlikle yok, ben seni seviyorum” dedi.
40 yaşındayım ve 2 çocuk annesiyim. 3 yıl önce eşimi kanserden kaybettim.
Eşimin hastalığı sürecinde özel bir şirkette personel müdürü olarak çalıştım. Gerek konum olarak, gerekse fizik olarak çok fazla özgüvenim vardı. Bu sırada benden 5 yaş küçük birini sevdim; o da beni çok sevdi...
Beraberlik de yaşadık ama vicdanım hiç rahat olmadı. Hasta adama ihanet ettim.
Eşim vefat ettikten sonra da beraberliğimiz sürdü.
Ailesi de beni istedi ama çocuklarım onu istemedi. Çocuklarım onunla evlenmeme karşı çıktı. Aslında maddi olarak da eğitim olarak da benden çok gerideydi. Daha sonra ben de şunu fark ettim; benim mal varlığıma gözünü dikmiş...
Ondan ayrılalı 6 ay oldu. Hatta yaşadığım şehri bile değiştirdim ama beni bir türlü bırakmadı.
Hâlâ beni sevdiğini söylüyor. Ama artık ona inanmıyorum.
Şimdi Güzin Abla, yeni birisiyle tanıştım.
Merhaba Güzin Abla, daha önceki mektubuma cevap verdin. Çok teşekkür ediyorum. 6 ay geçti ama hâlâ bir çözüm bulamadım. Babam hâlâ konu evlilikten açıldığında “Mutlu bir evlilik mi var? Benim evlendirecek kızım da oğlum da yok!” diyor.
Babamla barıştım, şimdi aramız iyi... Fakat ona çok kırgınım.
Babama iki kez emrivaki bir olay yaşattım.
İlk önce erkek arkadaşım geldi ve babamın karşısına çıkıp benimle görüştüğünü söyledi. Babam onu kovdu. İkincisi ise karşı tarafın şehir dışından gelmesini istedim.
Ailece onları, babamın işyerine gönderdim.
Babam aynı katı tutumu sergiledi, “10 kere de gelseniz benim verecek kızım yok. Artık idrak edin” diyerek onları gönderdi. Araya büyüklerim de girdi. Babam onların da kalbini kırdı. Kendi anne ve babasını ağlattı.
Ya bu diyardan vazgeçeceğim, bir ömür içimde besleyeceğim kinle, babamın yanı başında bekar bir hayat yaşamayı kabulleneceğim ya da kendi hayatımı kendim inşa edip, evlenip yuvamı kuracağım.
Sevgili Güzin Abla, ben 35 yaşında, iyi eğitim almış, aile terbiyesi olan, modern ve eğitimli bir çevrede büyümüş bir kadınım.
Bu yaşa kadar annem dahil hiç kimseden ne bir cinsel eğitim, ne de buna yönelik benzeri bilgiler aldım.
Bunun nedeni de toplum tarafından hâlâ ayıp ya da utanılacak konular kategorisine giren cinsellikle ilgili konuşmanın ailemizde yasak olmasıydı.
Bugüne kadar sevgili, arkadaş ya da dost anlamında tabii ki erkek arkadaşlarım oldu.
Ancak şunu gördüm ki erkekler, cinsel ilişki yaşayabilecekleri kadınlarla birlikte olmak istiyor.
En azından benim muhatap olduğum kişiler böyleydi.
Bu isteklerine cevap “Hayır” olduğunda da ya kendileri gidiyor ya da ben onlardan uzaklaşıyordum.
35 yaşında olmama rağmen hâlâ bakireyim.