Güzin Abla

Erkek arkadaşım, kazandığı parayla ailesinin borçlarını kapatmaya çalışıyor. Evlenmek istiyoruz ama bu parasızlıkla hiç olacak gibi de görünmüyor.

27 yaşındayım ve 30 yaşında bir erkek arkadaşım var. 2 yıldır beraberiz. Erkek arkadaşım 500 km uzağımda yaşıyor. Ailesiyle ailemi ziyarete gelip ciddiyetlerini gösterdiler. Ben de zorla ailemi onların memleketine götürdüm. Çünkü istemiyorlardı.
Babam hayatta değil, o yüzden dayılarımla gittik. Onlar da geldikleri için benden para istedi. Oysa yol masrafının hepsini karşılamıştım.
Ailem, sevgilime uzak bir şehirde yaşadığı ve fakir olduğu için kabul etmedi. Aslında erkek arkadaşım öğretmen, düzenli bir maaşı var ama gördüğüm kadarıyla maaşı ona kalmıyor. Babası bundan yıllar önce iflas etmiş, her şeylerini satmışlar ve kirada oturuyorlar.
Eve kışlık odun gerekse erkek arkadaşım alır. Babasının umurunda olmaz. 5 erkek, 1 kız kardeşler. İki erkek kardeşi ayda iki hafta çalışırsa çalışır, daha fazla değil. Kazandıkları parayı da eve harcamazlar.
Erkek arkadaşımın bir abisi de evlenmeden önce eve bakarmış. Borç harç içinde evlenmiş.
Kayınvalidem ve görümcem olacak kişiler aslında iyi insanlar. “Bir adım atalım, yüzük takalım. Allah yardım eder” diyorlar ama her şeyi erkek arkadaşım yapacak.
Şu anda 80 bin TL borcu var ve bu borç hiç azalmıyor, tersine artıyor.

Annem ve babam sürekli kavga ediyor. Boşanacaklarını düşündükçe çok üzülüyorum ve derslerime odaklanamıyorum. Bana verdikleri zararın farkında değiller.

Ben lise 3’üncü sınıf öğrencisiyim. Bir süre önce annemle babam, kardeşimle beni “Size bir şey söyleyeceğiz” diyerek yanlarına çağırdı.
Bize boşanmak istediklerini sert bir dille söylediler. Sonra babam evi terk edip otele gitti.
Kavganın sebebi, annemin aldatıldığını düşünmesiydi.
Oysa babam ailesine çok düşkün biridir. Asla öyle bir şey yapmaz. Yapmadığı da ortaya çıktı zaten.
Annem faturalarını tek tek inceledi ve hiçbir delil bulamadı. Annem, “Sildirmişsin” deyip babama kötü laflar etti. Ardından anneannemi arayıp “Boşanıyorum” dedi.
Ben de faturaları inceledim, düşündüğü gibi bir şey yoktu.
O zaman da oturdu ağladı.

Gizli aşk yaşadığım biri var. İkimiz de evliyiz ve 4 yıldır ilişkimizi yürütüyoruz. Ama kendisinin son zamanlarda değiştiğini fark ettim. Maddiyata düşkün bir insana dönüştü.

Merhaba Güzin Abla, evli bir adamım. Yine evli bir kadınla 4 yıla yakın süredir görüşüyoruz. Bu kişi ilk iki yıl bana aşırı düşkündü. Mesela cinsel ilişki yaşamayı ilk o istedi ve her şey onun arzusuyla başladı.
Bazı ufak tefek tartışmalardan sonra soğuduğunu söyledi ama bu süreçte hiç ayrılmadık.
Çalıştığı işten zaman zaman izin alıp gelmeler, gün boyu birlikte zaman geçirmeler devam etti, hâlâ da devam ediyor.
Gördüğüm her şeyi ona almak istiyorum, alıyorum da. Parfümler, kıyafetler, ayakkabılar...
Ona harçlık da veriyorum, evinin mutfak ihtiyaçlarını da alıyorum sıklıkla.
Geçenlerde hesabına 100 lira yatırdım. Bana “Ne bu böyle, çocuğa 100 lira verirler, sevgiliye değil” diye tepki gösterdi.
Sonrasında bazı atışmalarımız oldu. Yazıştık. Size o yazışmalardan birini gönderiyorum. Yorumunuzu çok merak ediyorum:

Nişanlımla yakında evleneceğiz. Fakat annem oturacağımız evi küçük buluyor ve daha pahalı eşyalara sahip olmam gerektiğini düşünüyor.

26 yaşındayım ve nişanlıyım. Birkaç ay sonra evleneceğiz. Her şey güzel gidiyor. İyi anlaşıyoruz ve ailelerimiz birbiriyle uyumlu. Bugüne kadar hiçbir sorun yaşanmadı aramızda.
Ancak nikah tarihi yaklaştıkça, yavaş yavaş eşya stresine girdik. Nişanlım birkaç yıl önce bir ev almış, onun borcunu ödüyor. Ev, küçük ama şirin. Ama annem evi hiç beğenmedi. Ben de sevmedim fakat bir süre sonra değiştiririz diye sorun etmedim. Aramızda konuştuk ve anlaştık.
Annem de bir şekilde ikna oldu ama sürekli bahsedip duruyor: “Sen yeni gelinsin, herkes nasıl güzel evlere çıkıyor. Kabul etme.”
Nişanlım da zorlanmak istemiyor. Şimdi eşya almaya başlayacağız. Annem tam takım her şeyi istiyor. Ben de lüks eşyalara düşkünüm. Alacağımız eşyalarda sorun yok, istediğimi alabiliyorum. Sorun, nişanlımın kendi evinde yeni aldığı birkaç parça eşyası olması. Nişanlım onları kullanmak istiyor ama ben pek istemiyorum.
Yeni alacağımız eşyalara uydurmak zor olacak. Bu sefer bunda kriz yaşıyoruz. Ben de hassasım. Sürekli konuyu açıp kavga etmek istemiyorum ama içime de sinmiyor. Eşya konusu açılınca hemen kalbim sıkışıyor.
Çünkü ortak yolu bulamıyoruz. Bulmaya çalışınca tartışma çıkıyor.
Aslında nişanlım benden bir şey esirgeyen biri değil. Ama bu eşya konusunda sanırım daha maddi olarak düşünüyor. İkimiz konuşunca aslında bir şekilde ortak yol bulup anlaşıyoruz. Fakat aileler işin içine girdi mi, her şey sarpa sarıyor.

Askerdeyken sizin yazılarınızı okumaya başladım. Askerde olduğu için sevgilileri tarafından terk edilen o kadar çok kişi var ki... Asker vurulunca değil unutulunca ölürmüş.

26 yaşındayım ve şu an vatani görevimi yapıyorum. Bir buçuk ayım kaldı. 13 aydır hemen hemen her yazınızı okudum.
Geçenlerde bir yazınızda askerdeki sevgilisinden ayrılan bir genç kıza yardımcı olmaya çalıştınız. Ben de 5 ay önce nişanlımdan ve ayrıldım.
Çok seviyorduk birbirimizi ya da ben öyle sanmışım. O kadar çok askerlik yaparken ayrılan çift var ki, bunu siviller fark etmiyor. Aslında sorunun temeli aynı. Asker yolu beklemek çok gurur verici olması lazımken kadınlar ilgisizliğe, hasrete, aradaki mesafeye yenik düşüyor.
Askerdeki erkek kıskanç olur. Bunun güvenle de pek alakası yok. Sevdiğini koruyamamak, yanında olamamak onun beklentilerine cevap verememek bizim için bir sorun.
Tamam kadınların bizim korumamıza ihtiyacı olmayabilir ama bu erkeğin egosu işte.
Onlara göre de onlar asker yolu bekleyen, sevgiye, ilgiye ihtiyaç duyan, anlayışlı olunması gereken bir dönemde oluyor. Sadece bir gün asker olsalar bizi belki anlarlar.
Sonra aldatmalar başlıyor. Biz terk ediliyoruz. Sebep, biz vatan koruyanlar çok değişiyormuşuz askerde, eskisi gibi sevgi dolu ve anlayışlı olamıyormuşuz.

Eşimin ilk evliliğinden olan kızı erken ergenlik döneminde. Onun tavırları bizim ilişkimizi kötü etkiliyor. Zor durumdayım ve ne yapacağımı bilmiyorum.

Eşimle 5 yılı aşkın süredir tanışıyoruz. Önceleri iş arkadaşıydık. Birden nasıl olduysa sevgili olduk. O kadar bağlandık ki birbirimize, o kadar güzel gitti ki ilişkimiz... 6 ay sonra “Artık ayrı olmayalım” dedi ve evlendik.
Eşimin 13 yaşında bir kızı var. Erken ergenliğe girmiş bir çocuk. Evliliğimize karşı çıkmadı. Biz de huzur içinde ev tuttuk, dayadık döşedik.
Sonrasında kızımız asi ve ergen tavırlarından dolayı okula gitmemeye başladı. Bu arada çocuk babasıyla kalıyor, sadece hafta sonları bizimle.
Odasını en güzel şekilde döşedik. Hiçbir şeyini eksik etmedik. Sonra eşim okula gitmediğini duyunca çocuğun üzerine gitti. İşte ne olduysa ondan sonra oldu. Annesine karşı tavır aldı. Evde sinirli davranmaya başladı.
Sanki annesini cezalandırmak ister gibi “Ben evliliğine karşıyım” dedi. Eşim de “Kızımı ikna etmem gerekiyor. Kızım ne derse o olacak” dedi bana.
1 ayı aşkın süredir kızımız bizde.
Eşimle evde iki arkadaş gibiyiz. Özür dileyerek söylemek zorundayım ki;,eşim bana kadınlık yapmıyor artık.

Eşimle boşandıktan sonra oğlumuzla ilgilenmeyi bıraktı. Hiçbir masrafını ödemedi. Bazı babalar eşleriyle birlikte sanki çocuklarından da boşanıyor.

Sevgili Güzin Abla, “Hürriyet Bizimle” YouTube kanalında yayınlanan söyleşinizi izlemiştim. Babanızın sizi küçükken terk ettiğini ve bir daha da aramadığını söylüyordunuz. Bu sözleriniz beni çok duygulandırdı. Ve size yazmaya karar verdim çünkü beni en iyi sizin anlayacağınızı biliyorum.
Ben, 2 yıl önce eşimden boşanmak zorunda kaldım.
Hayatına bir başka kadın girmişti. Katlanamadım ve 5 yaşındaki oğluma rağmen boşandım. Eşim çocuğumu bana bırakmaya razı oldu ama sorun çıkarmamak karşılığında ne nafaka ne de çocuğumuza 5 kuruş ödeyeceğini söyledi.
Ben de sırf çocuğum için sorunlu bir boşanma olmasın ve yaptıkları ortaya dökülmesin diye razı oldum. Bu arada hayatımı kazanabilmek için çalışmam gerekiyordu. Çocuğumu haliyle yuvaya vermeliydim.
Bu konuda ondan hiç değilse bir süre için bana yuva parasına destek olmasını istedim.
Bana, anlaşmamızı unutmamamı söyledi ve “Bunları boşanmadan önce düşünecektin” dedi. Düşünün bir baba çocuğunun yuva parasına bile katılmaktan kaçınır mı? Ben ve annem her şeyi karşılıyoruz. Bu mudur babalık, bu nasıl babalık...
Bu çocuğu ben tek başıma mı dünyaya getirdim? Bunu da bir kenara bırakın, çocuğumu 15 günde bir görme hakkı olduğu halde, bu konuda da çok ihmalkâr davranıyor. Bir seferinde alırsa, bir diğerinde bahane bulup almıyor.

Annem kendini sanal oyunlara kaptırdı. Gece gündüz bilgisayar başından kalkmıyor. Oradan kendisine özel arkadaşlar da buluyor.

Ben 13 yaşındayken annem ile babam internette bir sanal oyun oynarlardı. Babam da bir süre sonra iş yoğunluğu dolayısıyla oyuna ara verdi.
Oradan birçok arkadaş edinmişlerdi. Annem bu sanal dünyada bekâr birini buldu ve sürekli onunla oynamaya devam etti.
Gece gündüz bilgisayar başından kalkmadı. Babam geldiğinde bilgisayarı kapatırdı, mesajları silerdi.
Bana, o adamı arkadaşım diye tanıtmıştı. Annem bir gün bana buralardan kaçacağımızı ve kardeşimi de alıp gideceğimizi söyledi.
Sonra annem o adamla görüşmeyi kesti. Sanırım ayrılmışlardı.
Annem, bir akrabasına yalvardı, “benimle bu oyunda partner ol” diye.
Bu arada annemin sosyal medyada bazı çıplak fotoğraflarını gördüm.