×
Biz yetişkinler nedenini bilmediğimiz yorgunluklarla boğuşuruz. Öyle ki, sadece ağrılarımızı hissederiz. Çoğunda bir ağrı kesici alırız veya esneyip, gerinmeye çalışırız. Bir kısmı fizyolojik nedenlere bağlı ağrılardır. Bir kısmı ise psikolojiktir. Bunu anlamak için sizinle ufak bir egzersiz çalışması yapabiliriz.
Aşağıdaki soruları, kendinizle başbaşa kaldığınız bir anda denemenizi öneririm. 3 bölümden oluşuyor. Sırayla önce okuyun ve yönergeyi gözleriniz kapalı olarak gerçekleştirmeye çalışın.
1- Gözlerin kapalı ve elinde bir kova olduğunu düşün.
Sapına bak? Nasıl? Ne renk? Kova ne renk?
İçini çok az doldur.
Sonra taşımaya başla...
Çalıştığım servise günde en az 2-3 danışan çocuklarının tablet, internet ve oyun konusundaki tutumuyla ilgili yaşadıkları sorunlar için gelir. Genelde "ödül" olarka alınan tabletin kullanım dozu günde 4 veya 5 saati aşınca, tableti yasaklayarak "ceza" verme yoluna gidiliyor. Tabii olarak ardından çok büyük krizler patlak veriyor.
Ailelerin kaygı duydukları 2 konu var: İnternet ortamında taciz ve internet/oyun bağımlılığı. Yapılan araştırmaların sunduğu göstergelere bakınca haklı olduklarını görüyoruz. Tacizi önlemek çok boyutlu bir iş ama bağımlığın oluşmaması ailenin tutumuyla örtüşebiliyor.
Sanal taciz:
1. Yetişkinlerin çocukları taciz etmesi: Pedofiller sınır tanımıyor. Özellikle Facebook' ta oynanan oyunlara katılan yetişkinler özel mesaj yoluyla cinsel içerikli tacizde bulunabiliyor. Çocuklara oyunla ilgili bonus, ödül vesaire göndereceklerini söyleyip arkadaşlık listelerine eklemelerini istiyorular. Daha sonra sohbet etmeye ve cinsel birliktelik kurmak için yakınlaşmaya çalışıyorlar. Daha çok kız çocukları risk alıtnda gibi görünse de erkek çocuklara da aynı teklifler gelebiliyor. Bu tür durumlar çok ütopik değil. Sadece geçen hafta 5 tane taciz vakası öğrendik ve şikayet ettik.
2. Çocukların birbirini taciz etmesi:
Aklım nasıl alsın ki?
365 gün olmuş, öldürülen küçük bir çocuğun faili ortada yok.
Sadece gaz fişeğiyle öldürülen çocuğun değil, daha nicesinin katili ortada yok.
Bir politika olarak çocukları öldürmek nasıl bir şey? Sabahın ilk ışıklarından beri bunu düşünüyorum.
Düşünüyorum ve yüreğim kararıyor.
Kulaklarım uğuldamaya başlıyor.
Koşa koşa girdiğim cami avlusunda büyük bir kalabalık Gamze için toplanmıştı. Bankadan arkadaşları, eşinin orduda görevli asker arkadaşları, ailesi ve onu sosyal medyadan takip eden çok sayıda anne bir aradaydı.
Herkesin gözü yaşlı... Gamze' nin eşi, Emrah Bey' in kız kardeşi Elif 'le karşılaştık. Aslında ilk defa yüzyüze karşıyorduk. Sımsıkı sarıldık birbirimize. Ulurcasına ağlaştık bir süre. Elif "Çok mücadele etti, Gamze çok mücadele etti" dedi, başka bir şey diyemedi. Herkes verdiği mücadeleden dolayı böyle perişandı işte... Herkes bir şekilde sağlığına kavuşacağını ve evladı Atakan'ı büyüteceğini düşünüyordu. Olmadı.
Hepimiz atlatacağını düşünüyorduk. Anne arkadaşları olarak 2. defa lösemi teşhisi konduğundan beri can yoldaşlığı etmeye çalışmıştık. Hem moral bulma hem de donör bulmak için ortalığı ayağa kaldırmıştık.
- 2 erkek çocuğu kavga eder. Kavganın neden çıktığını sorduğumda "anneme küfrettiği için vurdum" der.
-Erkek öfkelenince karşısındaki erkekse, ilk önce onun anasına söver.
-Erkek öfkelenince karşısındaki kadınsa üreme organlarını önce sözel, cesaret bulursa fiziksel olaran hedef alır.
-Genç kızlar veya kadın tacize uğrayınca etek boyu ölçülür. Ama sen kızsın... diyerek erkek yüceleştirilir.
Ebeveynlerle gerek çalıştığım serviste gerekse seminerlerimde bir araya geldiğimizde, konu ne olursa olsun, söz dönüyor, dolaşıyor, çocuklar ne ister sorusuna geliyor. Eğitimci arkadaşlarımla bir araya geldiğimizde de, paylaşımlarımız bu soru etrafında gruplanıyor.
Çocukların isteklerini incelersek 5'te birinin maddi, geri kalanının tamamen duygusal-psikolojik olduğunu görürüz. Ebeveynler olarak bizi "zorlayan" kısmı 4 istek olduğunu söylesek yeridir. Bizim kuşak ebeveynler yemeğini yediriyoruz, giyeceğini giydiriyoruz, e daha ne diye veryansın etmiyor. Bizim kuşak ebeveynler, başat olarak, çocuğumun psikolojisi bozulur mu kaygısı taşıyan ebeveynler. Önce çocuğun duygusal-sosyal ihtiyaçları geliyor. Durum böyle olunca ben de kısaca 4 ilgi alanını derlemek istedim.
Birincisi Temel Yaşam İhtiyaçları: Beslenme, barınma, sağlık, eğitim gibi temel yaşam ihtiyaçlarının karşılanması olarak tanımlayabiliriz. Burada ilk öncelik aileye ait. Ayrıca devletin hatta uluslararası yapıların çocukların temel ihtiyaçlarını karşılama yükümlülüğü vardır. Okul, hastane yaparak, sağlık önlemleri alarak, maddi yardımlarda bulunarak çocukların ihtiyaçlarını organize etmek zorundadır.ç Hatta, aile ana ihtiyaçları yerine getiremiyorsa, gerekli inceleme işlemler sonunda tedbir kararları alarak çocuğun yüksek menfaatlerini korumak zorundadır. Bunlar işin maddi ve aslına bakarsanız son derece kolaylıkla halledilebilecek kısmı. Gelelim aileyi birebir ilgilendiren konulara...
İkincisi Koşulsuz Sevgi: Her çocuk koşulsuz olarak sevilme ihtiyacı duyar. Doğduğu andan itibaren her haliyle sevildiğini, her haliyle kabul edildiğini bilmeye ihitiyaç duyarlar. Bu aynı zamanda çocukların aidiyet duygularının gelişmesi ve hayata bağlanmanın gücünü belirler. Koşulsuz sevgi ister çocuk olsun ister yetişkin herkesin varlığına ihtiyaç duyduğu bir gereksinimdir.
- “Çizdiğin resimde renkli adamlar var” dedim.
-“Evet” dedi, kendinden emin bir şekilde.
- “Peki, kim bunlar?”
- “Onlar fıkra anlatan 3 kişi dedi. Birbirlerine fıkra anlatıyorlar. Sağdaki benim, onlara gülüyorum” diyerek bana resmini anlattı.
Ah şu koşturmalar yok mu?!!!
Birden, hani filmlerdeki gibi, parmağımı şıklatayım ve zaman dursun istedim. Servise yetişme, trafik, işe geç kalma stresinden önce hemen zihnimde bu canlandı. Bir gevşeme refleksiydi sanırım. Anne ve çocuk arasındaki ilişkinin daha da renklenmesi ihtiyacı olduğuna dair bir sinyal almıştım ve sihir yapıp zamanı, hızla akan şu acımasız zamanı durdurmak istedim. Herşey dursun ki, ben de oğluma kocaman sarılıp hemen gırgır yapmaya başlayayım.
Sosyal medya aracılığıyla aynı dönemde doğum yapmış pek çok anneye, konunun uzmanına ulaşılabiliyoruz.
Hatta dijital ortamda ebeveynlerin soruları uzmanlar tarafından anında yanıtlanabiliyor.
Aynı sorunları ve dönemleri yaşayan anneler duygudaşlık ediyor, herkes bilgisini ve tecrübesini paylaşıyor. Şüphesiz ki bunların anneliğe katkısı çok büyük. Bir de anneleri bunalıma sokan durumlar var.
Facebook, Instagram, Twitter ve bloglar aracılığıyla çocuklarıyla olan diyaloglarını ve kendi hayatlarını takipçileriyle paylaşan annelerin yarattığı bunalım durumu yok değil.