×
Uzun yıllar sevgili annenizin, şimdi de sizin yazılarınızı okuyan daimi okuyucunuzum. Sizin “ikinci kadın” konusundaki bir yazınızı okudum. Bu konuda düşüncelerimi yazmak istedim.
Önce size katılmadığımı söylemek isterim. Bildiğiniz gibi toplumumuzda, bir kadının her ne şart altında olursa olsun ikinci kadın konumunda bulunması hoş karşılanmamaktadır. Siz de bu önyargının içindesiniz.
Bir erkeğin hayatında ikinci kadın durumunda bulunan veya bulunmak zorunda kalan kişi, kendisini çok kötü hissetmekte ve ezilmektedir.
Çünkü toplumumuzun değer yargılarını düşündüğünde, birinci kadına karşı haksız bir yasak ilişki içinde bulunduğunu düşünerek kendisini ve beraber olduğu kişiyi suçlayacaktır.
Bu yüzden mutsuz olmaktadır. Toplumumuzda erkeğin yasal eşi olan tüm kadınlar bu durumda olan bir kadını aşağılamaktadır. Peki, bu durumda olan bir kadın hangi şartlar altında bu yaşamı kabullenir?
Ya birlikte olduğu erkeği çok sever, ya da birlikte olduğu erkeğin eşinden ayrılarak yeni bir hayata başlaması halinde, adamın çocuklarının bu durumdan çok olumsuz etkileneceğini düşünür ve bu durumu kabul eder.
Peki, ikinci kadın olmak çok mu kötüdür? Bence hayır!
İki köpeğini, bir kedisini tüm çabalarına rağmen kaybetmiş biri olarak yazıyorum bu yazıyı. Ve tarifsiz bir acı olduğunu da söylemeden edemeyeceğim.
Elbette bir yeni dost ediniyor insan... Onlarsız yaşanır mı? Ama her birinin yeri farklı ve yine onları da zamansız kaybedeceğimizin bilincinde olarak yaşamak hiç de kolay değil.
Yaşlandığımızda ise bir de şu endişe başlıyor ufaktan ufaktan, “Ya ondan önce ölürsem, ona ne olacak, ona kim bakacak?”
Bazen biz büyüklerin karşılık bulamadığı sorulara çocuklar öyle ilginç cevaplar veriyorlar ki... Bu öyküyü özellikle sizlerle paylaşmak istedim.
İşte 6 yaşındaki bir çocuğun şaşırtıcı cevabı:
“Bir veteriner olarak Belker isimli, 10 yaşındaki İrlanda cinsi bir kurt köpeğini muayene için çağrılmıştım.
Köpeğin sahipleri Ron, eşi Lisa ve küçük oğulları Shane olmak üzere köpeklerine çok bağlılardı ve bir mucize umuyorlardı.
Ben, 29 yaşındayım. Birkaç ay önce birine hayatımda ilk kez âşık oldum. “Ne şanslıyım, seviliyorum, ilgi görüyorum, değer görüyorum, aşkım karşılıklıymış” diye sevinirken geçtiğimiz gün dünyam başıma yıkıldı.
Sevgilimin, 3 yıl önce çocukluk arkadaşımla tanışmak istediğini ve ondan hoşlandığını öğrendim. Arkadaşım mutluluğumu görünce başta çekindiğinden bana söyleyememiş. Çok sinirlendim ve sevgilimden hesap sordum.
Sevgilim, arkadaşıma karşı bir şey hissetmediğini, zamanında sadece beğendiğini ve reddedilince üstelemediğini, benimle de onunla arkadaş olduğumu bilmeden görüştüğünü söyledi.
Gururum incindiğinden ayrıldım. Fakat sevgilim bir türlü durumu kabullenemedi.
Hâlâ karşıma çıkıp yalvarıyor. Arkadaşımsa ayrıldığım için çok mutlu, “Doğru olanı yaptın” diyor. Her şeye rağmen onu çok seviyorum, çok özlüyorum, dayanmakta zorlanıyorum.
Bir yandan da çocukluk arkadaşımla benden dolayı aynı ortamda olduklarını düşünmek bile beni kahrediyor. “Ona hayran mıydı?” gibi soruları düşünüyorum. Ne yapsam bilemiyorum, bir akıl istiyorum...
Rumuz: Güvenim
Yaklaşık bir buçuk yıldır evli bir adama âşığım. O da bana âşık olduğunu söylüyor fakat eşinden de bir türlü ayrılmıyor. Bizim için bir adım bile atmıyor. Sürekli “Az kaldı, sabret, bitti” diyor ama sonuç her defasında beni şaşırtmıyor. Ona olan inancım ve güvenim her geçen gün azalıyor.
Ne bana gelmeyi becerebiliyor, ne de hayatımdan çıkmayı.
Yorulduğumu, artık ayrılmak istediğimi söylüyorum.
Fakat beni bırakmıyor. Psikopat gibi davranıyor ve “Benden ayrılman ölümün olur” diyor. Ama bana da gelme gibi bir çabası yok.
Ne yapmalıyım? Ya eşinden ayrılsın ya da beni bıraksın istiyorum. Bu yaptığı iki kadına da haksızlık değil mi? ◊ Rumuz: Böyle gitmez
YANIT
Evet, kızım çok doğru düşünüyorsun, “bu yaptığı iki kadına da haksızlık değil mi?” diyorsun. Gerçekten çok büyük haksızlık. Çünkü eminim o kadıncağızın senin varlığından haberi bile yoktur. Ancak belki de eşinin giderek uzaklaştığını görüyor ve üzülüyordur.
Merhaba Güzin Abla, sana sevdiğimle ilgili sorunu anlatmak istiyorum.
Biz 4 aydır konuşuyoruz ama aramızda mesafeler var. Ben yurtdışında yaşıyorum, o ise kendi memleketinde... Başta her şey çok iyiydi. Ama askerdeyken annesini kaybetti. Annesini kaybedince içine kapandı.
Acısını paylaşmadı benimle.
Cenazeden sonra tekrar askere gitti. Aramızda soğukluk oldu ve bir daha da konuşamadık. Bazen bakıyorum, internette çevrim içi oluyor, bana hiç mesaj atmıyor.
Ona açıkça sordum “Neden böyle yapıyorsun” diye.
Bana “Arkadaşımla konuşuyorum” dedi.
Biliyorum, yaşadığı kolay değil. Annesini kaybetmek elbette çok zor. Ama alındığım şu ki, bu kötü günlerini neden benimle paylaşmıyor?
Ne yapacağımı bilmiyorum.
Merhaba Güzin Abla, biz kız arkadaşımla yaklaşık 7 aydır sanal bir ilişki sürdürüyoruz ve birbirimizi gerçekte hiç görmedik. Farklı şehirlerdeyiz. Bunun için birkaç denememiz oldu ama sevgilimin ailesi çok baskıcı olduğu için bir türlü görüşemiyoruz. Elindeki telefona bile karışıyorlar.
Ama benim asıl sorunum bu değil. İlişkimizin başından beri olan ama son zamanlarda iyice patlak bir sorun var benim için.
Biz en ufak bir anlaşmazlıkta kavga ederiz ve bu kavga bazen saatlerce de sürebiliyor.
Sevgilimin hayatına benden önce çok kötü biri girdiği için benim de ona ihanet edebileceğimi düşünüyor.
Ve ben bunun ilişkimizi kötü etkilediğini düşünüyorum.
Bir kavga olduğunda kendi kafasında senaryolar kurup olaya karar veriyor ve benim dediklerimi hiç dikkate bile almıyor. Ne dersem diyeyim kendi inandığından vazgeçmiyor.
İkimizin de okulu henüz başlamadı. Ancak ben bu sene lise son olacağım için yazın dershaneye başladım.
Sevgili Güzin Abla, lise dönemim ilişki olarak çok kötü geçti, o sıralarda açıkçası biraz tipsizdim. Kendimi seviyorum ama gerçek bu...
Yüzümün her yeri sivilceliydi, hoşlandığım kızlar onlara açıldığımda, dalga geçiyordu.
İlk başlarda kötü hissetsem de sonra kendimle dalga geçmeye başladım. Ve böylece de çevreden gelenlerden etkilenmemeyi başardım.
Sonuçta ben buydum, güzel bir ailenin en büyük oğluydum ve kendimi seviyordum. Önemli olan da buydu.
Bu arada lise bitti, hayalim olan üniversite siyaset bilimi ve uluslararası ilişkiler bölümünü kazandım.
Üniversiteye girmeden önce sivilce tedavisi gördüm ve yüzüm düzeldi. Eğitim açısından da istediğim bölümde olduğum için özgüven kazanmaya başladım.
Başarılı oldukça özgüvenim de arttı. Ardından açıktan aynı anda sağlık yönetimi bölümünde de okumaya başladım.
Sevgili Güzin Abla, eşimle 25 yıllık evliyiz. Kıt kanat geçiniyorduk fakat mutluyduk...
Eşim ara sıra günlük temizlik işine gider, evimize katkı sağlardı. Tutumlu, alımlı, evine ve kocasına sadık dört dörtlük bir kadındı.
Bundan dört yıl önce onu bir kreşte iyi bir maaşla, temizlik görevlisi olarak işe soktum.
Ne olduysa bundan sonra oldu. Zamanla değişti, beni beğenmez oldu, bana olmadık hakaretlerde bulundu.
Hiçbir sosyal faaliyete beraber katılmadık, fotoğraf çekilirken bile aynı kareye girmek istemedi.
Son 2 yıldır da bana karşı kadınlık görevini yapmıyordu.
Yatak odasının kapısını kilitler, öyle yatardı. Şüphelendim ve eşimi takip etmeye başladım. Ve kendisinden 25 yaş büyük müdürünün onu eve bıraktığını fark ettim.