×
Soğuk duşa geri dönmek!
Kışın ara vermiştim, şimdi tekrar başladım.
Soğuk duşun faydaları saymakla bitmiyor. Vücut sıcaklığını eski haline döndürmek için dolaşım sistemi ekstra hızlı çalışmaya başlıyor.
Bu da -doktorların söylediğine göre- dokuları yeniliyor.
Dolayısıyla “Ben asla soğuk suyun altına giremem” derken motivasyonunuz şu olsun:
Dokum yenilenecek, dokum yenilenecek!
◊ En sıcak gün daha gelmedi, esas yanıcı gün çarşambaymış. Ama hafta sonu yeterince sıcaktı. Akşamüstü biraz ferahlamak için şehrin en yüksek tepesine çıktım.
The Marmara Oteli’nin çatı katındaki
◊ Klimalı diye mekâna oturursun, içerde klima minimumda çalışır.
Bakınız, Nişantaşı’ndaki Gizia Brasserie...
◊ Ortamların kalitesi iyice bulanıklaşır.
Bakınız, Nişantaşı’ndaki Beymen Brasserie’de herkesin konuştuğu olay. Bir müşteri silahını masanın üzerine koyup öyle oturmuş. Herkes “Ne oluyoruz?” diye ürkmüş haliyle...
◊ Arap turist sezonu açıldığı için taksiler seni beğenmez.
Bakınız, devamı bir sonraki yazıda...
◊ Kimse kimseye saygı duymaz, hele belli bir saatten sonra daha çok.
◊ NASIL GİDİLİR
Ben şu yolu izlemiştim: Sabah erken saatlerde Bodrum’dan Kos’a geçiyorsunuz. Yaklaşık 20 dakika. Geçmek kolay, sonrası zor. Çünkü çok ağır ilerleyen bir pasaport sırası oluyor. Güneşin altında sıra beklerken bir yandan da stres basıyor, “Ya Patmos’a gidecek feribotu kaçırırsam?” stresi. Çünkü o feribot da bir saat sonra kalkıyor. Üstelik kalkış yeri limanın diğer ucunda. O yüzden Kos feribotundan salına salına değil, koşarak inenleri asla yadırgamayın. Bir bildikleri var!
◊ PASAPORT MAGAZİNİ
Geçtiğimiz günlerde Bodrum’a konser vermeye gelen ünlü şarkıcı Remos da Kos’tan feribotla geçeyim demiş ve bu çılgın pasaport kuyruğuna takılmış. Bu magazini de araya sıkıştırmış olayım...
Bölge geniş, gidecek çok yer var. Burada yıllardır oturanlar bile benim uğradığım bazı yerlere gitmemiş. “Nasıl orası?” diye bana soruyorlar.
Bir yandan haklılar, çünkü mesafeler uzak.
Her yer birbirine en az yarım saat uzaklıkta.
Bir de galiba burada yerleşik düzene geçince insan bir tembellik çöküyor. Onu gözlemledim.
“Yerleşme tembelliği” ya da lokal olmanın dayanılmaz hafifliğinin getirdiği bir aşırı yavaşlama hali.
Mesela Ahmetçe Köyü’nden Kocaköy’e geçeceğimi söylüyorum.
“Oo, çok uzak” diyorlar ya da “Hiç gitmedim o tarafa”...
Küçük derken, gerçekten küçük:
10 kişi yaşıyor.
Ama şaşırtıcı olan bu değil. Esas hikâye, 10 kişilik bu köyün Pizza Mera isminde nefis bir pizzacıya sahip olması ve sadece cuma-cumartesi ve pazar günleri açık olan restorana rezervasyonsuz gitmenin mümkün olmaması...
Gözümle gördüm: Tüm masalar doluyor, telefonda aramadan onca yolu tepenler de geri dönmek zorunda kalıyor.
Pizza Mera’nın sırrı, taş fırından çıkan ve yöredeki taze ürünlerle bezenmiş pizzaları kadar mekânın kurucuları Gizem-Erdem Kocaoğlu çiftinin enerjisi. Bir kere arı gibi çalışıyorlar.
Dağın başındaki küçük restoranlarında kendilerinden başka çalışan yok.
Gizem pizzaları yapıyor, Erdem servisi. Garson alıp restoranı büyütmek istemiyorlar. Haftanın diğer günleri açık olmak gibi bir hevesleri de yok.
Nadas’ın içine girince şaşırıyorum, çünkü çok geniş bir arazisi var. Üstelik köyün yukarısında konumlandığı için etraf tamamen orman, yer gök yeşil.
11 oda ve 3 villadan oluşan otelin iki önemli yaratıcısı var: İlki, otelin yatırımcısı Süleyman Uysal. Diğeri ise Hande Gündoğar.
Esas hikâye, farklı dünyalara sahip bu iki insanın Nadas için nasıl bir araya geldiği... Hande Gündoğar son 17 yıldır Amerika’da, Kaliforniya’daki Laguna Beach’te yaşıyor.
Hemen Laguna Beach’i gözünüzde canlandırın:
Orange County’nin güneybatısı. Pitoresk plajlar ve uzun yürüyüş parkurlarına sahip, sanat festivalleriyle dolu yaz mevsiminde her yıl altı milyon ziyaretçinin akın ettiği küçük bir kasaba...
Video aynen şöyleydi:
Ezgi Mola bembeyaz bir elbise giymiş. Yanında eşi Mustafa Aksakallı var. O da beyaz gömlek giymiş.
Hemen arkalarında rengarenk makaronların üst üste dizildiği bir stand ve yine mavi-mor balonlarla oluşturulmuş bir dekorasyon mevcut.
Bir hazırlık var, ama ne için?
Doğumgünü mü diyorsun yoksa yıldönümü filan mı?
Ve aniden geriye sayım başlıyor:
Sabah saat 11.00 civarı.
Köyün dar sokaklarında arabayla dolanırken nihayet aradığım yeri buluyorum: Hayat Kozlu.
Bir köy kafesi burası. Daha içeri girer girmez “Oo hoş geldiniz” diyerek karşılanıyorum.
Meğer İstanbul’daki mahalle komşularım da buradaymış! İstanbul’da hiç karşılaşmayıp köyde karşılaşmamız hayatın bir işareti mi?
Masalarına bakıyorum; börekler, yumurtalar, domatesli tabaklarla donatılmış.
Hepsi nefis görünüyor.