×
Maça başlayan kadroda merak edilen Oosterwolde sol kenarda, Zajc merkezde, Arda Güler sağ kenardaydı. Sarı lacivertliler rakibi bozmak için değil, set oyununda daha üretken olmak için sahadaydı. Jorge Sampaoli ise bu sezon sadece Celta Vigo deplasmanında bir kez denediği ve verim alamadığı çift santraforlu düzeni tercih etti. En-Nesyri ve Rafa Mir ikilisi ile biraz daha üçlü savunmanın arasına koşular yapmayı planladı.
İLK YARI ÜRETKEN DEĞİLDİ
İlk 45 dakikada Sevilla savunmada istediğini almış gibi gözüküyordu. %68 topa sahip olan Fenerbahçe, bu bölümde üretkenlikte zorlandı. Arda’nın biraz fazla top tutması, Valencia’nın gezgin forvet rolünde ceza sahasından uzak kalması ve Oosterwolde’nin etkisizliğiyle istediğimiz pozisyonları bulamasak da İspanyol temsilcisine bu bölümde ceza sahamızda tek bir topla buluşma fırsatı vermedik. Telles’in hatasıyla kazandığımız penaltı ile soyunma odasına önde gitmeyi başardık.
POZİSYONLAR PEŞ PEŞE
Gol ile Fenerbahçe heveslendi, keyiflendi, ritimlendi. 49’da Arda Güler vurdu, 50’de Joshua King. 52’de yine Arda ortaladı, Szalai vuramadı. 54’te Valencia’nun şutunda top direği sıyırdı. Tam rüzgârı arkamıza aldık, gol geldi gelecek derken kale arkası tribünü el frenini çekti. Sahaya gelen çakmaklarla yerde kalan Dmitrovic ile oyun durdu, sarı lacivertlilerin temposu bozuldu. Son yarım saat bir daha aynı seviyeye çıkamadık. Anlık pozisyonlar bulsak bile düzenli bir baskı kuramadık. Tur elimizden kayıp giderken, akıllarda tam iyi oynarken oyunun durduğu o 6 dakika kaldı.
Vincenzo Montella, maç öncesi ilk olarak Abdullah Avcı’ya selam gönderdi; sonra şahane bir cümle kurdu: “Biz kendi yolumuzda giderken hayallerimizi hep içimizde tutmuştuk. Bu maç, hayallerimizi -Avrupa- hak ediyor muyuz, hak etmiyor muyuz onu gösterecek.” Bir teknik adamı değerlendirirken karakterine, liderliğine, maç önü hazırlığına ve maç içi hamlelerine bakabilirsiniz. Aslında oyuncular için de durum pek farklı değildir. Montella, dün bu sınavdan geçer notu fazlasıyla alırken; Belhanda her zamanki gibi sınıfta kalmayı başardı!
Avcı yoktu ancak yardımcıları son kez takımın başındaydı. Orhan Ak ve ekibi, Larsen’i son haftalardaki gibi sol beke koydu ancak asıl dokunuşları Yusuf’u sol kenarda Bardhi’nin yanına yaklaştırarak buradaki üçgenleri daha etkin hale getirmeleriydi. Erken gol ile tabelayı alan Trabzon, Belhanda’nın kırmızısı sonrası çok rahat bir 70 dakika geçireceğinin izlenimini veriyordu. Ta ki Montella oyuna dokunana kadar.
4 DAKiKADA MAÇI KOPARDI
İtalyan hoca, 35. dakikada Morel’le savunmayı üçledi ve iki beki öne çıkardı. Cherif Ndiaye ile de ön tarafa pas oyunu dışında bir hedef santrfor koydu. Plan hemen etkisini gösterdi. Zaten maçın başında Emre Akbaba ve Belhanda ile bek-stoper arası boşluğunu kullanma planı iyi işleyen Adana Demir, kalan sürede bunu Senegalli santrfor ile denedi. Svensson’un pasında Badou N’Diaye skoru eşitledi. 2. yarı riskleri alan Trabzon, oyunu rakip kaleye yığdı. Rakibin yorulmasıyla oyun içi üstünlüğü alan bordo mavililer yine de pozisyon üretmekte zorlandı. Kilidi açan Visca oldu. 77’de girdi, 78’de asisti yaptı, 81’de kendi attı ve maçı kopardı.
Maçın ardından akıllarda kalan iki mesaj var. İlki, sağlıklı bir Visca ile Trabzon’un sezonunun hem Türkiye hem Avrupa’da başka bir sonla bitebileceği. İkincisi ise Montella’nın takımını Avrupa’ya götürme hayalini sonuna kadar hak ettiği.
Yönetim Kurulu kendisine destek versin, kısa bir süre sonra artık bu görevi üstlenemeyeceklerini düşünüp kongre kararı alsın. Taraftarı hedefsizlikle birlikte tribündeki yerini almaz olsun. Oyuncular hala birlikte oynama alışkanlığını yakalayamasın. Hal böyle olunca, rakip lig sonuncusu Hangikredi Ümraniyespor bile olsa huzursuzluğun saha içerisine yansımaması imkânsız. Bu takımın geçen sene şampiyon olan ekip olduğuna inanmak gerçekten güç.
İLK YARIDA BASKILI OYNADI
Bakasetas sahada olmayınca, Abdullah Avcı ön tarafı Umut Bozok-Maxi Gomez ile ikileyerek maça başladı. Maxi her zaman olduğu gibi sıklıkla kendini sağa atıyor, Abdülkadir Ömür merkezden hatlar arasına dalarak hücum etkinliği yaratıyordu. İlk 45 dakika kâğıt üzerinde baskın bir oyun vardı. Opta istatistiklerine göre 15 şut, 1.4 gol beklentisi. İki direkten dönen top, 19 rakip ceza sahası içerisinde topla buluşma. Devrenin sonuna doğru Trezeguet’in sakatlığına taraftarın Umut Bozok’a tepkisi eklenince, huzursuzluk saha içerisine yansıdı. Oyuncuların üzerindeki gerginlik, devre arasında soyunma odasına giderken yüzlerinden okunuyordu.
DENSWIL 2 GOLDE DE HATALIYDI
İkinci yarıya teknik adamlar hamlelerle başlarken, Recep Uçar’ın oyuna müdahalesi daha netti. Mustafa-Avounou ve Onur Atasayar-Lenjani değişiklikleri ile savunmanın beşli yapıdan dörtlüye geçmesi, kırmızı beyazlılara saha içi üstünlüğü getirdi. Denswil’in ofsayt çizgisinden çıkmakta yavaş kalmasıyla gelen Sekidika golü ve sonrasında yine Hollandalı oyuncunun hatasıyla gelen Umut Nayir dokunuşu, bir anda tabelayı Ümraniye lehine 2-0 yaptı. Kalan bölümde Yusuf ve aslında maç başı sahada olması gereken Bardhi’ye tepki, Yusuf’un golünden sonra gelen kısa süreli destek ve 36 maçlık iç saha yenilmezlik serisinin sonu. Sezon sonuna kadar bordo mavililerden istikrar beklemenin hayalcilik olduğu aşikâr
Sivas’ta kötü oyuna bahane bulmak kolay. Rakım, hava soğukluğu, iki maçın ardından niye burada oynanmasına izin verildiğine anlam veremediğim zemin. Bir takımı maçın içine sokmayacak birçok faktör aynı anda mevcuttu. Ancak bunların hiçbiri, Beşiktaş’ın Sivasspor karşısındaki performansını açıklayamaz.
Xabi Alonso şöyle der: “Orta sahayı kazanırsanız, büyük olasılıkla maçı alırsınız. Bu sadece orta saha oyuncularına bağlı değildir. Artık santrforlar geriye geliyor, savunmacılar öne çıkıyor. Baskın olmanız gereken alan orası.” Biraz zorunluluk, biraz doğru oyuncu grubunu bulma arayışı derken Güneş’in hâlâ ideal bir orta sahası yok. Necip-Tayfur-Hadziahmetovic üçlüsünü görünce Opta’dan Cem Ak’a danıştım.
10 MAÇIN 7’SiNDE FARKLI FARKLI iSiMLER GÖREV YAPTI
Güneş ilk 4 maçın 3’ünde Salih-Gedson-Josef üçlüsüyle sahada. Diğer maç Necip-Atiba-Gedson ile çıkılan Antep deplasmanı. Sonraki 6 maçın 6’sında, toplamda 10 maçın 7’sinde farklı orta sahalar.
Rıza Çalımbay’ın merkeze baskı talimatıyla beraber Beşiktaş’ın topu rakip kaleye yerden götürme ihtimali geçiş oyunu dışında imkansızlaştı. Ne Necip ne Tayfur sırtı dönük top alıp gidebilme becerisine sahip. Tek seçenek, uzun oynayıp önde bir oyun daha kurmak, orta sahaya baskı yapmaktı. Bunu da yapmadılar. Aynı oyun, 76 dakika devam etti.
SAiZ BOMBOŞ BIRAKILDI
Sivas’ın golü, bu kurgunun savunma anlamındaki sıkıntılarını gün yüzüne çıkarttı. Sola deplase olan Saiz, taç atışında bomboş, elini kolunu sallaya sallaya ceza sahasında gezinirken Caicedo indirdi, Saiz de düzgün bir vuruşla ağları havalandırdı. Beşiktaş son 10-15 dakikada biraz oyunun gidişatından, biraz değişikliklerden aradığı baskıyı kurmayı başardı. 80 dakikada 11, kalan bölümde 6 defa rakip ceza sahasında topla buluştu siyah beyazlılar. İşin ilginci, bu bölümün en iyisi birebir net golü kurtaran Mert oldu. Maç sonunda Güneş’in ekibinin isabetli şutu “0” idi.
Beşiktaş, bu kadar inişli çıkışlı sezonda üst üste iki maçta puanı yanlış oyuncu grubuyla, yanlış kurgularla ve yanlış oyunlarla yitirdi. Gemi elbette doğru yönü gösterecektir fakat kara göründüğünde diğer takımlar çoktan oraya varmış olacaklar gibi gözüküyor.
Düşmeyen bir tempo ve iki kalede pozisyonlar. Adana’da ilk düdükle birlikte muhteşem bir futbol gecesinin perdesi açıldı ve gösteri başladı. Not almaktan maçı izleyemediğimi fark ettim. 1, 3, 4, 4, 5, 6, 6, 6, 8 maçın başında yazdığım pozisyon dakikaları. Gerçekten inanılmaz! Montella’nın Onyekuru üzerinden kurguladığı rakip savunmanın arkasına sarkma taktiği karşısında Jorge Jesus’un uzun toplarla oyunu başlatıp ikinci topa baskıyla rakibi gafil avlama stratejisi. Her an heyecan, her an şut, her an tehlike. Sezonun en çok şut atılan ilk 45 dakikası (24). Nötr bir futbolsever için çok keyifli bir maç olsa da taraftar ve teknik direktörler için kolay olmadığını söylemek gerek. Hakem kararları, maç içi sertliği, kontrolsüz oyun derken gerginlik seviyesinin tavana vurduğunu gördük. Maç sonuna kadar, hatta sonrasında bile sinirler benzer seviyede devam etti.
VALENCIA HAYAT VERDİ
56 dakikalık ilk yarıdaki çılgın tempo ikinci yarıda yerini Fenerbahçe baskısı ve Adana Demirspor kontralarına bıraktı. Osayi-Samuel, Zajc, Arda ve King’in girmesiyle aslında son bölümde daha etkin olması beklenen taraf sarı lacivertlilerdi. Maçın en iyilerinden Altay’ın hatasıyla gelen penaltı golü Akdeniz ekibine galibiyeti getirir mi diye düşünürken son perdede sahneye Valencia çıktı. Ekvadorlu, garip adam. Maçın büyük bölümünde kendiyle mücadele ediyor. Kendinden sıyrıldığında ise affetmiyor. Dün takımını tekrar maça soktu; az daha galibiyeti getiriyordu. İlk yarıdaki şut rekoru, maç sonunda tam 45 şut ile maçın rekorlarına bir yenisini ekledi ancak 110 dakikadan kazanan çıkmadı. 2022-2023 Süper Lig sezonu senelerdir özlemini duyduğumuz bir kaliteyi, rekabeti, heyecanı beraberinde getirdi. Ancelotti’nin dediği gibi: “Futbol, önemsiz şeyler arasında en önemlisidir.” Bize futbolun ne kadar önemli olduğunu bir kez daha hissettiren Jesus, Montella ve ligin tüm aktörlerine teşekkürler.
Trabzonspor’u anlamak da zor, anlatmak da. Abdullah Avcı takımlarının bir istikrarı vardır. Tabanı ve tavanı arasındaki farklar çok yüksek değildir. Zaten geçen sezonki şampiyonluğun temel nedenlerinden bir tanesi bu oyun istikrarıydı. Bu sezon ise iç saha ayrı, deplasman ayrı. Oyun değil, karakter farklı.
Antalyaspor karşısında Trabzonspor taraftarı soğuk havaya rağmen giyinmiş kuşanmış, takımına destek vermeye gelmişti. Arsene Wenger’in futbol ile ilgili güzel bir sözü vardır: “Futbol takımı güzel bir kadın gibidir. Ona ne kadar güzel olduğunu söylemezseniz zamanla ne kadar güzel olduğunu unutur.” Dün tribünler, takımına ne kadar güzel olduğunu söylemek için Akyazı’daydı.
MÜTHiŞ BiR SiNERJi
Abdullah Avcı ve öğrencileri de Hatay maçını unutturmak için birlik olup tribün-saha sinerjisi yakalanınca Trabzonspor’dan çok baskın bir ilk yarı izledik. Avcı öndeki ikiliden vazgeçip Trezeguet-Djaniny’li kanatlara dönmüştü. Hedef, Güray’ın boşalttığı alanlardı. Gomez ve Djaniny defalarca bu alana sarktılar ve ürettiler. İlginçtir ki; gol Bakasetas’ın diğer kanada deplase olmasıyla geldi. Yunan oyuncu ceza sahasında sadece iki Trabzonsporlu varken öyle sert bir top kesti ki, Helton’dan seken topu önünde bulan Trezeguet affetmedi.
NACİ ÜNÜVAR FiŞi ÇEKTi
İkinci yarı da oyunun hakimiyetini hiç bırakmadı bordo mavililer. Son dakikalarda yedikleri baskıya dayanmasını bildiler, son saniyelerde ise Naci ile fişi çektiler. Siopis’e ayrı bir parantez gerek. Her topa bastı, bozdu, yıprattı. Şimdi sıra sezonun maçında. Abdullah Avcı ve Trabzonspor hafta sonu Galatasaray karşısında ya devam diyecek ya tamam.
Fatih Karagümrük karşısında siyah beyazlıların 11’ini görünce, Şenol Güneş’in bir kez daha risk aldığını düşündüm. Rakip, ligin en çok gol atan üçüncü, en çok gol yiyen ikinci takımı. Merkezde Tayfur-Gedson’la başlamak hem tempo hem geçiş oyununda dikine gidebilme becerisi ile avantaj sağlasa da aynı zamanda orta sahayı kaybetme dezavantajını barındırıyordu. İlk 45 dakikada Karagümrük’ün üçlü orta sahası, Beşiktaş’ın ikili merkezine ciddi üstünlük kurdu. 4, 10, 43 ve 46’da çok net pozisyonlara girdiler. Kazım 15 kez topla buluşurken; Aboubakar sadece 12 kez meşin yuvarlağı ayağında buldu. Bunu fark eden deneyimli teknik adam, Redmond’ı merkeze Dele Alli’yi sağa alarak ortadan geriye çabuk dönmek istedi.
Oyun belki Pirlo’nun ekibindeydi ancak skorda Şenol Güneş’in öğrencilerinin üstünlüğü vardı. Önce geçiş oyununda Tayfur’un Cenk’i görmesiyle kaleyi yokladılar, sonrasında yine Cenk ile golü buldular.
İkinci yarıya Saiss ve Muleka değişikliğiyle başlayıp Gedson’u öne, Cenk forvete atan siyah beyazlılar, daha taşlar yerine oturmadan kalesinde golü gördü. Ne kendini geriye atan Kazım’ı Tayyip veya Saiss takip etti ne de merkezden koşu yapan Ozdoev’i gören vardı.
Sonraki bölüm, kış günü Olimpiyat Stadyumu’nda sıradan bir futbol maçıydı. Beşiktaş orta sahasında Karagümrük kulübesindeki Pirlo tipinde bir oyuncu olsa, maçın gidişatı da skoru da siyah beyazlılar adına olumlu anlamda değişebilirdi. Siyah beyazlılar değişikliklere rağmen ne oyunu alabildi ne de skoru. Şenol Güneş, sanırım dönüş yolunda kafasında bu maçı birkaç kez daha oynayacaktır.
Sanırım Abdullah Avcı, maç öncesi Hatayspor’un kadrosunu görünce sevinmiştir. Ribeiro ve El Kaabi’siz bir kadroyla Akdeniz ekibinin topu ayağında tutma ihtimali düşük gözüküyordu ki öyle oldu. Volkan Demirel’in takımı sezonun en az pas yaptığı ilk yarısını oynadı, sayılmayan gol ve 45+5’teki Kaan pozisyonu dışında üretkenlikten uzaktı. Oyuncular aynı olmasa da geçen haftaki dizilişin ve sistemin bir benzerini sahaya süren Avcı, artık takımından istikrar bekliyordu. Fakat unuttuğu bir şey vardı. Bu sezon Trabzon -hele hele son haftalarda- iç saha ve dış saha takımı olmak üzere ikiye ayrılıyor. Merkezdeki kalabalık yapı ön alan baskısını iyi yaptı, evet. Bakasetas ve Bardhi adeta bir De Bruyne-Bernardo Silva sekansıyla Trabzon’u öne geçirdi. Sanki rahat bir galibiyet için tüm şartlar oluşmuştu. İşte Trabzon’un bu sezonki en büyük sıkıntısı bu noktada kendini gösterdi. Saha içerisinde bir durgunluk, tempo yapamama, rakibin zaaflarının üzerine yeterince gidememe.
REAKSiYON VEREMEDi
Bir de üstüne Demirel’in kenarda bıraktığı iki az oyuncusunu ikinci yarıda sahaya atması eklenince, Trabzon reaksiyon veremedi.
Bertuğ’un önce El Kaabi’ye asisti, sonrasında Lobjanidze’nin pasını bitirmesiyle göz açıp kapayıncaya kadar Hatay 2-1 öne geçti.
Maçın geri kalan uzatmalarla birlikte 50 dakikası mı? Defalarca izlediğimiz filmin bir başka versiyonu. Oyundan kopan ve biraz da panik yapan bir Trabzonspor. Hatay’dan gelecek bir galibiyet, Beşiktaş gibi bordo mavililerin de ritim bulmasını sağlayabilirdi fakat üst üste gelen üçüncü deplasman yenilgisi umutları iyice azalttı.