Ölüleri yakma seremonisi

Gün aydınlanırken yanmakta olan insan bedenlerinin kokusu havayı kaplamıştı.  Önümde ateşe verilirken 3 cesetin kokusu genzime doldu. Korkunçtu. Hindistan’a önyargılarla değil, anlamaya çalışarak bakmaya çalışıyorum ama bunun gibi sarsıcı durumlarda psikoloji insanın mantığını tökezletebiliyor işte.  Burası Varanasi: Hinduizm’de yıkım tanrısı Şiva’nın şehri, yani ölümün başkenti.

Hindular eğer burada ölürlerse tekrar tekrar dünyaya gelme döngüsünden kurtulup, ruhlarının azad olacağına inanıyorlar. Reankarnasyondan kurtuldukları zaman ruhları tanrı ile bir olacak. Bu sebeple birçok insan yaşlanıp, elden ayaktan düştüğünde buraya ölümünü beklemeye geliyor.

Burada ölecek kadar şanslı olmayanların cesetleri en azından burada yakılmaları için Varanasi’ye getiriliyor ya da yollanıyor, tabi ailenin imkanları el verirse. Kutsal sayılan Ganj’ın kenarında her gün yüzlerce insan yakılıyor. Şehir, içinde işlek pazarları, turistlerle dolu otelleri, 30 bin öğrencili bir üniveritesi olan dev bir morg ve krematoryum. Hayat ve ölüm iç içe. İnsanın inancı ne olursa olsun, burada ürpermemesi mümkün değil. Gözünüzde canlandırmaya çalışın; Sabahın ilk ışıkları. Etrafınızı, 10 adım ötenizi göremediğiniz kalın bir sis sarmış... Sanki dünya boş bir vakum. Bir yandan güneşin yokluğunda sinsi sinsi ısıran fırsatçı bir soğuk. Uzak bir yerde yapılan ayinlerden gelen çan sesleri. Ve bu bembeyaz karanlığın içinde gözünüzün tek seçebildiği şey dizi dizi yükseltilmiş odunların içinde yanan beyaz kefende bir insan bedeni. Kafanızda çanların hükmettiği sonsuz bir sessizlik.

Halbuki sisin içinde sizin göremediğiniz ama çok yakınızda bir yerde Ganj’da erkekler yıkanıyor, az ötesinde çamaşırcılar otel çarşaflarını çitiliyor, birileri yavru sokak köpeklerine mama veriyor, sokak kahvaltıcıları çıkmış dal kachori kızartıyor, çay kaynatıyor, çocuklar gözlerini ovuşturuyor… Az sonra güneş çıkıp, sisi dağıtacak, dünyayı ve içlerimizi ısıtacak…

Elbette her yerde olduğu gibi burada da bu ruhani duyguları suistimal edenler var: Sokakta kocaman sakallı, yüzü boyalı “ermişler” göreceksiniz. Fotoğrafımı çek deyip, sonra zorla para isteyenler çok. Keza, kremasyon sırasında zorla “bağış” toplayan, kim olduğu belirsiz insanlar da var. Sokakta yürürken alnınıza kırmızı bir boya sürüp, “Kutsandın, bağış ver” diye tuzak kuranlar da.

Siz yine de ne benim acemice tökezleyişimin, ne de bu suistimalcilerin kalbinizi karartmasına izin vermeyin. Ölüm şu dünyada herkesin hemfikir olduğu belki de tek mutlak gerçek. Dünyadaki herkesin eşitlendiği tek an. Belki de ayırıcı olduğu kadar kalın siste görünmeyen insanlar gibi gizliden bir birleştirici. Varanasi’de sizi sarmasına ve güneşle birlikte yenilemesine izin verin.

Hindistan ve dğer ülkelerdeki ilginç bilgiler için www.bizevdeyokuz.com adresine tıklayarak ulaşabilirsiniz.