GÜNDÜZ VE GECE Ä°smail Edebali'ye bakıyorum…Ona çok az bakıyorum aslında. O bazen çok derin bakıyor bana ama tanıyıp tanımadığını hiç bir zaman tam anlamıyorum.

GÃœNDÃœZ VE GECE Ä°smail Edebali'ye bakıyorum…Ona çok az bakıyorum aslında. O bazen çok derin bakıyor bana ama tanıyıp tanımadığını hiç bir zaman tam anlamıyorum. Aynı apartmanda oturuyoruz Ä°smail Bey'le. Her gün, geniÅŸ merdivenlerinden çıkıp apartmanın, limon rengi koridorlarından geçerken sevgilimi ilk defa öptüğüm mutfağın yanından geçiyorum. Hatırlamıyorum fakat bunu.Balkonda beni kucaklayıp hiç bir zaman üzülmeyeceÄŸimi söyleyen eÅŸimin aynı kiÅŸi olduÄŸunu bilmiyorum çoÄŸu zaman. Sonra Edebali'lerin kapısının önünde duruyorum. Sırtımı dönüp yorgun argın eve giriyorum. Onlara çoÄŸu zaman uÄŸramıyorum. UÄŸramak istediÄŸimi anımsamıyorum. Unutkanım. Çok. Arsanın ilk sahibi bir azınlık. …. Bey. Seneler önce Ä°smail Bey'in müvekkiliymiÅŸ. Kendisi çok, çok baÅŸarılı bir avukat. Ayakları 37,5 numara. Ayriyetten büyük, düşünen, muhteÅŸem bir kafatası taşıyor minicik vücudunda. Elleri minicik, sıcacık. Gözleri kocaman. Fakat o da hatırlamıyor bütün bunları.Åžu sıralar o da çok unutkan. Torunları mutsuz olduÄŸu vakit öfkeye kapıldığını, bir an ayrılamadığı eÅŸine (ki kendisi dünyadaki en muhteÅŸem kadınlardan biri olan Nevzat Hanım'dır) sinemaya gittiÄŸi için kızdığını, çevresindekilerin bir zamanlar onun zekasından ve otoritesinden nasıl da ürktüğünü hatırlamıyor. Geçen sene Antalya'dan tekrar Ankara'ya döndüklerini de… Gerçekten biraz dalgın bu sıralar. Çünkü yorgun Ä°smail Bey. Çok yorulmuÅŸ.Bütün bu seneler yüzünden uykusu gelmiÅŸ Ä°smail Bey'in. Uzun uzun uyumak istiyor. Bu hayat yormuÅŸ onu demek ki, diyorum içimden. Minik bedeni çok ÅŸey taşımış. Durmadan düşünen beyni halsiz düşmüş. Bir aÄŸacın altında kestirmek istiyor artık. Sevdikleriyle birlikte. Gülümseyerek. Öyle hiç farkında olmadan ÅŸahane ÅŸahane gülümseyerek. Çok güzel gülen bir insan çünkü. Çok çok güzel gülebilen bir insan. ÇoÄŸu geceler güzel kızı ve eÅŸi bazen onun gibi dalgın, Besbelli özleyerek bakıyorlar ona. O kadar uzun uyumasını istemeyerek. Sonra tekrar güneÅŸ doÄŸuyor.Ben herÅŸeyi unutarak çıkıyorum Edebali apartmanından.BaÅŸka bir apartmana gidiyorum. Sokakta küçük çocuklar oluyor, insana rüya gibi bakan. Eda ALANSON - 21 Nisan 2000, Cuma Â