Gözlerim kan çanağı…

Beni hem dünkü yazımda bahsettiğim Necla Gürtunca, hem de o yazıya sizlerden gelen yorumlar inanılmaz etkiledi.

Büyülendim. Dilim tutuldu inanın.

Yazılarımı bir süredir facebook’dan da paylaşıyorum, tweeter’dan da. Hayatıma bu da ilginç bir boyut kattı aslında.Yorumlar inci gibi pıtır pıtır akıyor, tepkiler ardarda sıralanıyor ekranımda.

Benim yazdığım yazının üzerine okurlarım, yani sizler de sanki yorumlarınızla ayrı bir yazı yazıyorsunuz ve olay müthiş bir boyut kazanıyor, yazı yazı olmaktan çıkıp canlanıyor adeta.

Hani bu sanal dünyaya bu kadar laf eden de var ama, inanılmaz bir büyüsü var ve iletişimi de akla zarar bir boyuta taşıdığı kesin.

Eskiden sadece tanıdığımı tanırdım, şimdi dünyayla tanıdık oldum.

Hiç görmediğim, yüzyüze gelip konuşmadığım insanlarla görüş alış verişi yapıp, duygu paylaşımında bulunup olan olayı, dünyanın öbür ucunda memleketine hasret yaşayan arkadaşım Neşe D. Öztürk’ e anında duyurabiliyorum mesela. O da maşallah hiç uyumayanlardan, daha yazım giriyor, saniyesine yorumunu yolluyor J! “Uyu Neşecim uyu!” demek istiyorum o sırada ona; ama ben de ayaktayım ki hala! Haydaaa başlıyoruz yazışmaya...

Akıl almaz bir sınır aşımı ve zamana karşı nanik yapma durumu bu.

Sınırlarımızı yok, zamanı da hakikaten alt üst ettik bir bakıma. Saat farkları da engel değil artık hiçbir şeye. Gecikme yok. Kaçırmak yok...Akıyoruz sanki...

Amaaan yine çok uzattım boşuna!

Aslında sadece;

Anlayışınıza, desteğinize...

Ve daha da önemlisi, ne Necla Annanenin ne de benim yüzümü kara çıkartmayıp miskinliği atıp atağa geçmiş olmanıza sevindim.

“Teşekkür ederiz!” demek istemiştim.

Dedim.

Yonca

“darmaduman”

Kolaylık olsun diye dip not: Facebook’ da gayet açık Yonca Tokbaş olarak ve Tweeter’da da http://twitter.com/4yaprakliyonca olarak bulunmaktayım.