Gece ve boş duraklar

Japonya’da Hokkaido Adası’ndaki Kami-Şirataki tren istasyonunu düzenli olarak kullanan bir kişi kalmış.

Lise öğrencisi bir kız.

* * *

Hattı işleten Japon Demiryolları durumu fark etmiş. Ama sadece “bir kişi”nin kullandığı o hattı anında kapatmak yerine…

O öğrenci kullandığı sürece o hattın zararına işletilmesine karar vermiş.

Ötesi trenin istasyona geliş-gidiş saatleri, öğrencinin okul saatlerine göre ayarlanmış.

* * *

Şimdi… Nereden başlasam, nasıl anlatsam.

Yaşadığım şehir, Başkent.

Ve bu başkentte gece ulaşımı yok.

Siz deyin 22.30, 23.00, ben müstesna bir kaç yer için -fazla fazla- diyeyim 23.50…

Gittiğiniz ve oturduğunuz yere göre, Başkent’te bir anda ortada kalırsınız.

Çünkü işin mantığı, “gündüz yaşayan bir kent fikri” üzerine kuruludur.

* * *

İster reşit olun, ister 40 yaşında…

Haftasonu çıktığınızda “En geç, saat 23.00’da evde olacaksın” diyen prensip sahibi bir ana-babanın varlığını, bu kentte sonsuza dek hissedersiniz.

Sözünü ettiğim yerler “merkez ve yakın çevresi” üstelik…

Biraz daha sapa bir yerde oturuyorsanız, bu sorunla daha erken bir saatte, daha şiddetli karşılaşırsınız.

* * *

Sadece bu mu…

Otobüs saatleri de akşamları seyrekleşir.

Hatta bir bakarsınız, kullandığınız bir otobüs hattı aniden kaldırılmış.

Gerekçe, “Yolcu sayısı yetersiz, zarar ediyor…”

* * *

Bırakın koskoca başkenti, ulaşım her yerde “hizmet”tir.

Yani kârına-zararına bakmadan, vatandaşa sağlamanız gerekir.

Ve dünyada ulasal-yerel yönetimdeki bir Allahın kulu, ulaşımdan kâr etmeyi aklından geçirmez.

Çünkü asli görevlerinin başında gelir.

Ulaşımda 24 saat hizmet vermenin bir yolunu, yöntemini bulur. Zaten öyle pek icat da gerektirmez.

O hizmeti sağlamazsa, kentlinin karşılığı ısrarlı, kararlı, kuvvetli olur.

* * *

Eğilmek, belini bükerek reveransvari hareketler, lisedeki jimnastik dersleri dışında egzersizim olmadı.

Ama Japonya’da bu kararı alanların karşısında, onların saygı seremonisine gönülden uyarak…

Eğiliyorum.