Deniz mavisi

Bugün ekonomi yok, Türkiye’nin hali yok, Bursa’nın hali yok. Bugün Deniz var uçsuz bucaksız. Bugün, bu yazı aslında iki kişiye yazıldı sadece. Okumazsanız da anlarım. Ama bir kişi bile bir dünya değil mi zaten.
Bugün mavi var. Deniz mavisi. Bugün bir genç var acıyan yüreğini acıyla dindiren. Bugün bir ana ve bir baba var. Yavrusunun acısıyla yüreği paramparça. Ama bugün bir direniş de var. İnsan olmanın, acının üstesinden gelmekte yattığını bilerek, direniş var. İnsan duygu ama insan irade aynı zamanda. Duygu galip gelse de başta, irade ve akıl daha uzun soluklu. Yerini alacak, kabaran yürek biraz dinince.
Yürek, hep biraz daha büyük olacak bundan sonra. Ama akıl da hep tetikte. Her yeri Deniz yapmak için. Her yeri Deniz mavisine boyamak için.
Zor iş anne olmak, baba olmak. Ama bu zorluğa değecek çok güzel bir iş de değil mi anne-baba olmak? Ne kadar sürdüğünün de bir önemi yok üstelik. Er ya da geç.
Bundan sonra kabaran yüreklerle, bir anne ve babaya sarılmak var. Dostluk var bugün, dayanışma var. Elinize doğan bir bebeğin elinizden kayıp gitmesi var bu satırlarda. Hayatın sizin yazdıklarınıza uymadığını görmek var. Hayatın acısı var yani. Ama acının sizi değiştirmesi de var. Bugün acıdan olgunlaşan insan var bu satırlarda. “Derman aradım derdime derdim bana derman imiş” diyen şairin sözleri var bu satırlarda.
Derdini bilen ve bu derde derman arayacak olanlar var bu satırlarda. Acılar paylaşıldıkça azalıyor mu bilmem ama paylaşıldıkça yürekteki sevgi ve dostluk artıyor. Acı yalnızlaşıyor biraz daha.
Bu satırlarda bugün mavi var, Deniz mavisi. Görebildiniz mi?
Kalın sağlıcakla diye biter tüm yazılarım. Bugün farklı olsun. Kalın mavi ile. Deniz mavisiyle.