Rock'n Coke 2013 günlüğü
Bu haftasonu Hezarfen küçük bir rock kasabasına dönüştü. En son 8 sene önce gittiğim Rock’N Coke festivali bu sene kendi rekorlarını da kırıp 60 bine yakın ziyaretçiyi ağırladı.
10 kişilik bir arkadaş grubuyla , Rock’N Coke festival alanına Cumartesi öğlen teşrif ettik. TEM trafiğinin azizliğiyle 2 saat süren yolculuk boyunca arabada herkes hangi konserlere gideceğini anlata anlata birbirinin iştahını kabarttı.
Festivale dair sonda söyleyeceğimi baştan söylemek istiyorum. Bence Rock’N Coke Festivali 2 senede bir değil aksine her sene düzenlenmeli. Ne festival alanının lokasyonu, ne de kamp koşullarına ses çıkartmadan duran, gündüz güneş altında gece de serin havada müziğe aç olarak bir sahneden diğerine koşturup duran bu kitlenin, böylesi festivallere daha sık ihtiyacı var.
Cumartesi günü festivalin “tek ödeme sistemi” Rock’n Coke Card, pos cihazları yoğunluktan kitlenince paracard yükleme noktası olan kasa kuyrukları da uzadı gitti. Çalışmayan pos makinalarıyla yiyecek-içecek alışveriş imkansızlığı da tam tepe noktası yapmak üzereydi ki, zamanında bir karar ile pos cihazları düzelene kadar yiyecek ve içeçekler ücretsiz verildi. Cumartesi günü özellikle öğleden sonra yaşanan bu sıkıntı, Pazar günü tamamen çözülmüştü. Ancak benim gözlemlediğim böylesi büyük bir festival için kasa noktaları daha çok olmalıydı. Muhtemelen gelecek seneler için organizasyon şirketi bu konuda daha çok titizlenecektir.
7 Eylül Cumartesi
Biz festival heyecanlısı grubumuzla alana vardığımızda maNga sahneden inmek üzereydi. Her ne kadar Büyük Ev Ablukada’yı kaçırdığıma üzülsem de Editors’a zamanında yetiştiğim için çok sevindim. Sugar ile konsere başlayan Editors, programdaki bir saatlik performanslarını tamamladıklarında ben daha yeni havaya girmek üzereydim.
Editors sonrasında Ana Sahne’ye çıkan Duman tam da beklediğim gibi, festival kalabalığını merkeze toplayan konser oldu. “Eyvallah” ile başladıkları konser müzik severleri akşamki konserlere hazır kıvama getirdi. Ben Duman’dan bir iki şarkı dinleyip Zero Sahnesi’ne koştum. Alana girdiğimde Palma Violets tam da “Best Of Friends” i söylüyordu. İlk defa canlı olarak izlediğim grup benim için bu festivalin en büyük kazançlarındandır. Diğer yandan Palma Violets’ı izlerken maalesef aynı saatte Party Arena’daki Everything Everything’i kaçırdım. Bu da sanırım festivalin benim için en büyük kaybıdır.
Palma Violets biter bitmez yine Rock’N Coke Ana Sahnesine koşturarak geldik. Sahne HURTS için hazırlanmış, grubun çıkması için kalabalık geri sayıyordu. “Wonderful Life” ile konsere başlayan grup her ne kadar izleyenleri çoştursa da, bence bu saatin gerçek sahibi Editors olmalıydı.
Cumartesi gününün en çok merakla beklenen ismi şüphesiz ki Arctic Monkeys’di. Grubun vokali Alex Turner şarkı aralarında cebinden çıkarttığı tarağı ile saçlarına şekil verip, sempatik iletişimi ile Ana Sahne kalabalığını mest etti. Arctic Monkeys’i izlerken kaçırdığım Dub FX ‘in performansı için kimle konuşsam, Benjamin Standford’un şovunu herkes ağzı açık izlediğini anlattı.
Arctic Monkeys sonrası La Roux’u izlemek için tekrar Zero Sahnesi için yola koyulduk. Sanırım ilk günün benim için en harika performansı La Roux’dan geldi. La Roux sahneden indiğinde dans etmekten tabanlarım resmen ağrıyordu. Kesinlikle La Roux’un daha çok İstanbul’a gelmesi lazım, dilerim bu performans hepimiz için bir başlangıç olur.
8 Eylül Pazar
Sandım ki, Cumartesi festivalin en kalabalık günü olur, Pazar günü daha rahat olur. Aksine Pazar günü bence daha da kalabalıktı. Güneşin alnında konser veren Aylin Aslım, festivalin benim için başlangıç performansıydı. Özellikle “Gulyabani” şarkısında kullandıkları kuklaya bayıldım, çok güzel iş olmuş. Aylin Aslım’ın “Senin Gibi”, “Zor Günler” gibi eski şarkılarına da yer verdiği performansı keşke daha geç bir saate olsaydı, daha da tadından yenmezdi.
Aylin Aslım’dan hemen sonra Keşif Sahnesi’nde Farfara’nın performansını izlemeye gittim. Primal Scream öncesi birkaç şarkısını izlediğim grubun izleyici kitlesine hayran oldum. Alanı dolduran kalabalık hem şarkılarda dans ediyor, hem de gruba destek veriyordu. Böyle şeyleri görünce yeni gruplar için inanılmaz seviniyorum. Farfara’dan ayrılıp Ana Sahne’ye geldiğimde Primal Scream daha yeni sahneye çıkıyordu. Özellikle Bobby Gillespie’in rahat tavrı ve izleyiciyle kurduğu sempatik iletişimi bizleri mest etti. Primal Scream bitince aynı saatlerdeki Oi Va Voi’nin performansına biraz bakmak için Zero Sahnesi’ne gittim. Meğer festival kalabalığının yarısı oraya konuşlanmış. Biz de adet yerini bulsun diye son şarkılarında kalabalıkla birlikte gruba eşlik ettik.
Güneş ufuktan batmaya başlarken, Ana Sahne ve Zero Sahne’nin headliner isimleri için sahne kurguları yenilendi. Pazar gününün bir başka muhteşem performansını sergileyen Within Temptation , Teoman’dan önce sahne aldı. İlk defa izlediğim Within Temptation, meğer önceden geldiği konserlerinde Türk izleyicisi ile oldukça sıkı bağlar kurmuş. Ayrıca grubun konserde kullandığı sahne görselleri çok etkileyiciydi. Within Temptation sahnedeyken, ben yine diğer sahnelere doğru yola koyuldum. Zero Sahne’de Yasemin Mori’den “Aslında Bir Konu Var”ı dinleyip , Party Arena’ya yetişip Juveniles’ı izledim. Özellikle Juveniles ile tanıştığım için çok mesudum.
Polonya, Rusya, Kazakistan ve Romanya’dan gelen grup üyeleriyle Live Kadebostany, Rock’N Coke’ da beni en çok şaşırtan grup oldu. Keşif Sahnesinde izlediğim grubun özellikle Adele’i andıran vokali inanılmaz etkileyiciydi.
Live Kadebostany’den sonra Keşif Sahnesi’nden ayrılmadım. Alanı doldurup hatta dışarılara doğru kalabalığın taştığı Mabel Matiz’in performansını izledim. Mabel bu performansında bir sürpriz yaparak yeni bir şarkısını seslendirdi.
Mabel Matiz’den çıkıp bir iki şarkılık Selah Sue sahnesine gidip, ardından Ana Sahne’de açıkhava partisine dönüşen Jamiroqui’yi izledim. Selah Sue’ya sözüm olsun ama gerçekten iyi ki Jay Kay’i izlemeye gitmişim. Jay Jay’in yerinde duramayan danslarıyla Rock’N Coke kasabası coştukça coştu. Sahnedeki vakti dolduğunda Jay Jay’de en az kendisini izleyen bizler kadar mutsuzdu.
Pazar gecesinin, hatta festivalin benim için son performansı herkes gibi The Prodigy değil, Ellie Goulding’di. Gel gör ki, Ellie Goulding performansı başlarda kalabalık bir kitle tarafından izlendiyse de, The Prodigy’nin başlamasıyla kalabalık epey azaldı. Defalarca “beni izlediğiniz için teşekkür ederim” diyen Ellie gözlemlediğim kadarıyla performansı süresince pek mutlu olmadı. Teknik bir aksaklık mı vardı, yoksa kalabalığın az olmasına mı takıldı bilemiyorum ama ben kendisini canlı izleyebildiğim için çok mutlu oldum.
Kısadan hisse, Rock’N Coke Festivali benim için sahneler arasında mekik dokuduğum harika bir müzik bayramıydı. Az uykulu, belki biraz yorucu bir hafta sonuydu ama izlediğim ve yeni tanıştığım gruplar açısından çok doyurucu bir festivaldi. Yeri gelmişken, basın çadırındaki tüm destekleri için desiBel ajansa ve festival boyunca yardımlarıyla Coca Cola’dan Can Duyguluer’e çok teşekkür ederim.
2014 için umutlar yüksek, daha gelmesini hayal ettiğimiz çok isim var. Darısı diğer festivallere diyelim.
Yazarın son yazıları |
#06 Eylül 2013Denizin arka yüzü:Mirkelam
#03 Eylül 2013Bambaşka bir Lady Gaga
#30 Ağustos 2013 İTunes festivali ile 30 gün sınırsız müzik 30
#27 Ağustos 2013 MTV video müzik ödülleri sahiplerini buldu
#23 Ağustos 2013 Keane'den best of müjdesi
#20 Ağustos 2013 Muhteşem kapanış Placebo'dan geldi
#13 Ağustos 2013 Placebo ile buluşmaya az kaldı
#06 Ağustos 2013 Roger Waters'dan Gezi'ye Selam
