×
25 yaşında, üniversite mezunu genç bir kadınım. Bundan 1 yıl önce atanıp mesleğime başladım. Ailemden ilk kez ayrı kaldım.
Çünkü üniversiteyi de ailemin yanında okumuştum. İlgiye, sevgiye aç biriyim.
Her gösterilen ilgiye kanıyorum. Karşıma çıkan insanlara “hayır” diyemiyorum.
Gerçekten iyi niyetli ve saf biriyim. Burada evli bir adamla tanıştım ve onunla bir süre görüştüm. Bana karşı çok ilgiliydi. İlgisi ve beni düşünmesi çok hoşuma gitti.
İlişkimizin yanlış olduğunu biliyordum. Bu yüzden de onunla hep kavga ediyordum.
Aslında onu istemiyordum ama onun bana gösterdiği ilgiye o kadar alışmıştım ki beni aramadığı zamanlarda boşluk hissediyordum ve tekrar konuşuyorduk. Bir süre sonra artık dayanamadım ve konuşmayı kestim.
Bana eşiyle boşanacağını söylüyordu, biraz da bu yüzden görüşmemiz uzamıştı. En fazla 3 aylık bir durumdu bu. Sonra karşıma başka biri çıktı.
Bir adama âşık oldum. Aşk ve evlilik ise benden çok uzaktı. Çocukluğum çok kötü geçti. Yazları fabrikada, kışları okuldaydım. Kendi çabamla okudum. Annem sevmediği bir adamla yani babamla evlenmiş.
Mutsuz bir evlilik içinde büyüdüm. Evlenmeyi düşünmedim, daha doğrusu istemedim. Evlenmekten ve bir erkekten dayak yemekten korkuyorum.
Aşktan da korkuyorum, korktuğum da başıma geldi. Daha önce evlenmiş ve ayrılmış bir adama âşık oldum. Yalnız bu adam eski karısı ile bağlantıda.
Ayrıca yaşadığı şehirde hayatında bir başka kadın var. Aklım çok karışık. Üzülüyorum. Mantığımı kaybettim. Nedenini söyleyemem ama her şeyi silip atmak istiyorum. Kaçış sendromu yaşıyorum.
Çünkü onu kıskandığımı fark ettim.
Hem de bu kıskançlık çok mantıksız hale geldi.
Onu görmek istiyorum, sesini duymak istiyorum.
24 yaşında genç bir kızım ve çalışıyorum. Şu zamana kadar kafam çok rahattı. İşimden de çok memnundum. Fakat son zamanlarda çevrem, annem ve iş arkadaşlarımdan evlenmem gerektiği baskısı hissediyorum.
Hareketleriyle, konuşmalarıyla sürekli ima ediyorlar. Bu durum beni çok geriyor.
Ben de hemen restimi çekemiyorum. Yaş geçiyor diye evlenilmez ki...
Tamam taliplerim çıkıyor ama dengimi henüz bulamadım, kafalarımız uymuyor.
Çevremdekiler bana, “karşına kim çıksa hemen tekmeyi vuruyorsun, kimseleri beğenmiyorsun.
Bakıp göreceğiz, sonunda kime varıyorsun” diyor.
Oysa henüz evlenmeye hazır değilim.
Sevgili Güzin Abla; yaşım daha 17. 15 ve 16 yaşlarındayken yanlış arkadaşlıklar edindiğim için okulumdan oldum.
Ardından ailem üstüme gelmeye başladı. O sırada bir çocuğu sevmeye başlamıştım. Aslında o da beni seviyordu ama sonradan uzaklaştı.
Ben onu çok seviyordum, unutmam zor oldu. Sonra okuldan başka bir erkek arkadaşımla konuşmaya başladım.
O zaman sevdiğim çocuktan uzaklaştım.
Bu arkadaşım beni sevdiğini söyledi, 2 aydır çıkıyoruz.
Onunla mutluyum. Ondan önceki sevgilim beni üzüp ağlatırken şu anki sevgilim gözyaşıma kıyamıyor.
Yine de ailevi sorunlar yaşıyorum. Bu yüzden odamdan çıkmak istemiyorum. Tek başımayım, sanki hep bir yerlerde bir boşluk var.
Ailem ayrı bir sorun, hep “sen yaptın, her şey senin yüzünden” diyorlar. Ama ben bilmiyordum böyle olacağını...
Merhaba Güzin Abla, ben 25 yaşında bir adamım. Kız arkadaşımla 1 yıllık ilişkimiz vardı. Son zamanlarda sık sık tartışmalarımız oluyordu.
Sürekli beni aşağılayıcı tarzda konuşuyor, beni istemediğini söylüyor ve ağza alınmayacak küfürler ediyordu. Geçtiğimiz günlerde evine gitme şansım oldu. Bir ara özel eşyalarının arasına baktığımda katlanmış küçük kağıtlar buldum. Ayrıca muskalar da vardı bunların arasında. Ama işin ilginci, hepsi benim adıma yazılmış şeylerdi.
Annemin adıyla birlikte adımı da görünce şoke oldum. Aslında onu seviyordum. Ama bu durum beni çok rahatsız etti. Bazı hocalarla görüştüm ne olduğunu anlamak için... Onların dediğine göre, bana bağlama büyüsü yaptırmış... Sanırım onu sevmediğimi düşünüyor ama onu çok seviyordum. Bunları bulduğumu ona söylemedim.
Ama sürekli ben özür diliyor, ben ilgi gösteriyordum ona. Birkaç gün geçti, konuşmak istediğimi söyledim. Arabayla sakin bir yere gittik ve onun davranışlarının 16-17 yaşındaki ergen kızların gibi olduğunu söyledim. Bu şekilde ilişkimizin yürüyemeyeceğini ve tek bir şansımız olduğunu, onun da psikolojik yardım alması gerektiğini belirttim.
Gerekiyorsa ben de psikoloğa gidebileceğimi söyledim. “Ben mantığımı dinlediğim için seninleyim. Benimle ilgileniyorsun, beni seviyorsun, rahat bırakıyorsun. Bu yüzden seninle devam ederim bu ilişkiye” dedi.
Ben de hayatım boyunca mutsuz olmak istemediğimi ve destek alması gerektiğini söyledim, kabul etmedi ve ayrıldık. Böyle bir zihniyette olan biriyle ne yapabilirim Güzin Abla? Elimde değil, yüreğim ona gidiyor, çok seviyorum. Ama mantığım olmayacağını söylüyor. ◊ Rumuz: Umutlu
YANIT
Sevgili oğlum, çok haklısın. Bu çok büyük bir saçmalık.
◊ Bir sokak kedisinin ya da köpeğinin gözlerinin içine bakın, ama kafanızda hiçbir önyargı olmaksızın sadece bakın.
◊ Bir hayvan barınağına gidin. Kafeslerin ardındaki köpeklerin patilerini tellere takıp size seslenmelerine izin verin. Onların seslerini duyun ama mutlaka duyun.
◊ Bir sokak kedisine ya da köpeğine, mümkünse kirli, zayıf, çirkince olanına yemek verin ve yemeğini bitirene kadar onu izleyin ama hiç yanından ayrılmadan sadece izleyin.
◊ Bir sokak kedisinin veya köpeğinin başını okşayın. “Kirlidir, mikrop bulaşır, elimi cırmalar, ısırır” diye önyargınız olmadan başını okşayın. Mümkün olabildiği kadar uzunca. Yanından ayrıldıktan sonra dönün ona bakın.
◊ Bir gerçek can dostuyla konuşun. Hiç sıkılmadan, uzunca bir süre, hiç lafını kesmeden onu dinleyin, sadece dinleyin.
◊ Yazın kavuran sıcağında çok susayın, içiniz yansın, çölde kalmışçasına, suya erişemeyecekmiş gibi uzunca süre susuz kalın. Sonra gidip bir şişe su alın, dudaklarınıza götürmeden önce ilk gördüğünüz bir sokak kedi ya da köpeğine verin o suyu ve içişini izleyin sonuna kadar. Siz de şişenin dibinde kalan son yudumla ıslatın dudaklarınızı.
◊ Ölmeden önce el ayak tutarken, henüz nefes alırken, işitme duyma, hissetme duyularınız canlıyken, bir sokak kedisi ya da köpeği alın, evinizi paylaşın onunla. Yemeğinizi, odanızı, hayatınızı paylaşın. Birlikte gezintiye çıkın, köpekse sahiplendiğiniz. Kediyse onunla kanepede uzanıp çizgi film izleyin.
◊
Merhaba Güzin Abla. Ben eşimden boşandım ama hâlâ aynı evde yaşıyoruz.
Bu şekilde güzel de anlaşıyoruz.
Daha önce türlü sorunlarımız, tartışmalarımız oluyordu.
Şimdi olmuyor, iyi geçiniyoruz.
Eşim boşanma konusunda çok acele etti. Ben de “Böyle mutlu olacaksan tamam” dedim ve ayrıldık.
Boşanmadan önce çok sinirliydi. “Şimdi rahatım, sürece bakalım” diyor.
Tabii 8 aydır ayrı yataklarda yatıyoruz.
Ben 20 yaşında genç bir kızım. Üniversitede okuyorum ve okuldayken erkek arkadaşımla tanıştım. Kısa bir süre sonra da birbirimizi sevdik. İki yıldır beraberdik, beni ailesiyle tanıştıracaktı.
Ben de onu kendi ailemle... İlişkimiz gayet ciddiydi. Onun beni sevdiğinden bir an olsun şüphe duymadım çünkü her fırsatta sevgisini gösteriyordu. Her an yanımdaydı, beni asla kırmazdı, her dediğimi yapardı.
En zor zamanlarında arkasında hep ben vardım. Okuldaki süreçte, ailevi sorunlarda olsun hep ben yanındaydım.
Son 3 aydır birden çok değişti. Benden uzaklaştığını fark ettim ve ona söylediğimde “Üzülme, söz veriyorum her şey değişecek. Az kaldı, her şey istediğin gibi olacak” dedi.
Son zamanlarda sık sık ortadan kayboluyordu. Bir an bile benden uzaklaşmayan insan, günlerce aramıyor, telefonlarıma çıkmıyordu. Üstelik bana kilo aldığımı, kendime eskisi gibi bakmadığımı söyleyip duruyordu. Bir gün özür diledi, beni kaybetmek istemediğini ve çok sevdiğini söyledi. İnandım.
Daha sonra sosyal medya şifrelerini değiştirdi. Bir şekilde yardım aldım ve hesaplarına girebildim. Gördüm ki benim dışımda birçok kişiyle yazışmış.
Kadınlarla da erkeklerle de samimi mesajlaşmaları var. Ve gizli mesajlarına de ulaştım. O an hayatımın şokunu yaşadım. İki ay kadar önce bir erkek arkadaş edinmiş.
Onunla resmen sevgili olup fotoğraflar çektirmiş ve mesajlaşmış.