×
1.5 yıllık evliyiz. Ben 30, eşim 31 yaşında. İyi bir mesleğim var ve çalışıyorum, eşim de...
Eşimle severek evlendik, büyük sıkıntılarımız da yok çok şükür. Ama bir sorunumuz var, kayınvalidem...
4 aylık evliyken kaynanam ameliyat olma bahanesiyle bizde 2 ay kaldı, hem de görümcemle beraber.
Bu süreçte çok sıkıntı çektim çünkü o dönem işsizdim.
Kaynanam görünüşte sessiz ama aslında çok fena biri.
Oğluna benimle ilgili yalan yanlış konuşuyor. “Eşin kaç yaşında kızım, hiç aklı yok mu bu adamın” diye düşünürseniz çok haklısınız.
Zaten ben de böyle diyorum ama olmuyor. İnanın ailesi söz konusu olunca eşimi tanıyamıyorum. Hatanın çoğu eşimi bana karşı dolduran kaynanamda değil mi? Neden aramızı bozmaya çalışıyor?
20 yaşındayım ve bir ilişkim var. İlk başlarda çok fazla hevesliydim, çok âşıktım ve çok seviyordum.
Romantik bir ilişkim vardı. Fakat zamanla kalbimi kıran bazı hataları oldu. Tabii ki yeri geldiğinde affettim.
Ama zaman geçtikçe daha fazla öfkelenmeye başladım.
En ufak sorunda öfke patlaması yaşıyorum ve hemen konuyu ayrılığa getiriyorum. Sürekli sorun çıkmasını istiyor gibiyim sanki mutluluğu reddediyorum.
Ondan uzaklaştıkça, yalnız kaldıkça kaygılarım azalıyor.
Onunla birlikteyken sürekli düşünmekten başka hiçbir şey yapamıyorum. “Acaba onu gerçekten seviyor muyum” diye bir ses var kafamın içinde ve beni kaygılandırıyor.
Sanki kaygımdan kaçmak için ondan ayrılmak istiyorum.
14 yaşında genç bir kızım ve 3 yıldır okulumdan birini seviyorum. O beni seviyor mu, bunu tam bilemiyorum. Ortaokula ilk başladığımda sevdiğim kişiyle iyi anlaşmıyorduk.
Zaman zaman da ters düşüyorduk ama kurslarda hep çevremdeydi ve benimle konuşurdu. Bir yandan da benimle dalga geçerdi. Ama şimdi bilmiyorum ne değişti?
Bir süreden beri benimle artık şakalaşmıyor. Hatta herkese arkamdan kötü şeyler söylüyor. Bu da beni üzüyor. Hiç konuşmuyor da... Onunla konuşmaya çalıştığımda da bana yalan söylüyor.
Eskiden beni seviyordu sanki... Çünkü bana bakıyordu, şakalaşıyordu. Şimdi sanki o değil de başka biri gelmiş onun yerine... Şimdi onun yanında konuşmaya bile cesaret edemiyorum. Çünkü ya “hayır” derse beni reddederse. Üstelik bunu da herkes duyarsa... Ben de hep susuyorum, konuşamıyorum.
Bir yandan da onu aklımdan çıkaramıyorum. Güzin Abla, beni anlayabildiysen lütfen bana ne yapacağımı söyle...
◊ Rumuz: Ortaokul aşkı
YANIT
Canım kızım, seni çok iyi anladım ama anlayamadığım aşkın yaşının bu kadar küçülmesi... Bakıyorum da şu anda 14 yaşında olduğuna göre bu anlattığın ilk yakınlaşmalar, 3 sene önceye uzanıyormuş. O zaman henüz 11 yaşındaymışsın.
Sevgili Güzin Abla, çalıştığım iş yerinde biri var. Aramızda olanlar bana göre flörttü. Ona sorduğumda ise sadece arkadaş olduğumuzu söylüyordu. Ama aramızdaki samimiyet, yaşadıklarımız hiç de arkadaşça değildi...
İşe girdiğim ilk zamanlar iş konusunda yardımcı olarak ve ufak tefek jestler yaparak beni mutlu etti.
Ondan etkilendim, hatta hoşlanmaya bile başladım.
İş yerinde görüşüyor, evlerimize dönünce de mesajlaşıyorduk.
Daha sonra ilgimizi bir şekilde belli ettik birbirimize, “Olmazsa ayrılırız” dedik.
Ben de arkadaşlığımızın yavaş yavaş ilerleyeceğini düşünerek “Tamam” dedim buna. Çünkü kendisi de bana yavaş yavaş ilerleyeceğimizi söylemişti.
Daha sonra ona “Beni oyalamak gibi bir amacın varsa söyle, ben de tavrımı alayım ona göre” dedim.
O da “Akışına bırakalım. Aramızda bir şey var, o anı yaşayalım. Acelesi yok. Kimse ayrılmak için sevgili olmuyor” diye karşılık verdi.
Merhabalar Güzin Abla, ben bir adama umutsuzca âşık oldum, daha doğrusu onu çok seviyorum. Ona çok bağlandım.
Ne yazık ki ben de o da başka başka şehirlerde yaşıyoruz.
Üstelik onun uzun süredir bir kadınla yaşadığını annesinden öğrendim.
Annesine inanmak istemedim çünkü annesi beni hiç sevmez...
Bu yüzden aramızı bozmak için bana da oğluna da farklı farklı yalanlar söylediğini düşünüyorum.
Neyse sonuçta dayanamayıp ben bunları annemle paylaştım.
Annem de “kaderin bana çekmiş, çok şanssızsın” dedi.
Annem önceden onunla beraber olmamı çok istiyordu, şimdi adama çok kızıyor...
Ben 19 yaşında, ailesiyle beraber yaşayan, üniversiteye giden bir genç kızım. Annem, ben 6-7 yaşlarına gelene kadar hep çalıştı. Hafta sonları dahil yüzünü çok nadir görürdüm. O işten geldiğinde ben uyumuş olurdum. Zamanımın çoğu babamla geçti. Annemle yaşamam gereken her şeyi babamla yaşadım ben.
Annemle çok eğlendiğim bir anımın olduğunu hiç hatırlamıyorum.
Ben 7 yaşına gelince annem kardeşime hamile kaldı ve işini onun için bıraktı. Sonra da zaten sadece onunla ilgilendi.
Benimle bağırıp çağırmadan, kızmadan, eleştirmeden doğru dürüst bir şey paylaştığını hatırlamıyorum.
Üstelik çocukken bana sık sık vururdu.
Şu yaşıma geldim, hâlâ dövmekle tehdit ediyor. Ergenliğimde de annemle çok çatıştık. Hiçbir zaman bana karsı anlayışlı olmadı, hep beni yaşıtıymışım gibi gördü. Hiç anlamaya çalışmadı.
Evet, benim de gerçekten hatalarım oldu ama onun bu kadar tepki vermesini gerektiren şeyler değildi hiçbiri. Eğer öyle olsaydı babam da tepki verirdi ama babam onun gibi değil. Bana söylediği aklımdan hiç silinmeyen o kadar cümle var ki, hepsi kafamın içinde yankılanıyor.
Ben 30 yaşında, Türkiye’de mühendislik eğitimi aldıktan sonra Almanya’ya yerleşmiş ve buradaki bir üniversitede araştırma görevlisi olarak çalışan bekar bir kadınım.
Kadının her yaptığının suç olarak gösterilip ezilmesi beni çok üzüyor.
Size yazanların dertlerini okurken inanın nutkum tutuldu.
Özellikle de umutlarımızı bağladığımız bazı gençlerin cahilliği, psikolojik dengesizliği beni derinden üzdü. Siz de tek başınıza onlara yardım etmeye çalışıyorsunuz. Ben de naçizane bu konudaki fikirlerimi paylaşmak istedim.
Belki bu yazacaklarım birilerinin bakış açısını genişletir. Size yazılan en popüler konular, evlilik, cinsel ilişki, poligami (çok eşlilik), ihanet konularından başlayıp genişletilebilir.
Her şeyden önce kadınların tek eşli, erkeklerinse çok eşli olduğuna inanmıyorum. İnancımda ahlak sahibi her insan, tek eşlidir.
Ahlaklı, uygar, aklı başında ve akıl sağlığı yerinde bir insan, sevdiği biri varken ne duygusal ne de cinsel olarak ikinci biriyle ilişkiye, maceraya girer, girmemelidir.
Sevgili Güzin Abla, ben 25 yıllık evli ve 2 çocuğu olan bir beyim. Uzun bir süredir size yazmak istiyordum. Ama biliyorum ki evlilik dışı ilişkilere sıcak bakmıyorsunuz. Ama derdimi kimselere açamadığım için sonunda yazmaya karar verdim.
Bundan 8 yıl önce internetten bir hanımla tanıştım, aramızdaki öylesine sadece uzaktan sohbetle başlayan ilişkimiz bir süre sonra nasıl olduğunu benim de anlayamadığım şekilde bir aşka dönüştü.
İkimiz de evli olmamıza rağmen birbirimize deli gibi bağlandık ve bütün engellere rağmen ne yapıp edip mutlaka beraber oluyoruz. Onun da bir çocuğu var. Aramızda şimdiye kadar birbirimizden sakladığımız gizlediğimiz hiçbir şey olmadı. İkimizin de evli olması, ikimizin de kariyeri açısından ciddi bir sorun yaratıyor.
Bu ilişkinin sonu nereye gidecek bilemiyorum... Beraberken tarif edilmez bir mutluluk duyuyoruz, o benim evliliğime saygı duyuyor ben de onun evliliğine...
Kaç defa bu ilişkiyi bitirmeyi istedik ama ikimiz de bunu başaramadık çünkü birbirimizi görmeden veya konuşmadan bir hafta bile geçiremiyoruz.
Onunla hayatımda yaşamadığım her şeyi tadabildim, hem ruhsal hem de bedensel olarak aşkın her yönünü yaşadım. O da bana aynı şeyleri söylüyor...
Şimdi sevgilim benden bir çocuk sahibi olmayı istiyor, bunu ben de çok istiyorum ama çok da kararsızım.