×
Ve şu notu yazmış.
“Her yer böyle! Ülkenin bir ucundan diğerine bütün yol, otoyol kenarları, sahiller, kıyılar, plajlar, ormanlar! Ve öyle bir boyutta ki, kimse temizleyemez. 85 milyon kendi çöpümüzde boğulup gideceğiz, bu atıklar 400-800 yıl burada kalacak. Çok ciddi bir milli kampanya lazım.”
Haksız mı?
Bugün biraz sanattan, müzikten bahsedelim...
Streaming çağı müzikte müthiş bir değişimi beraberinde getirdi. Yani canlı yayın akışı... Bunu da dijital platformlar üzerinden yapıyorsunuz. Bu dönemin çağının öncesinde müzik, orta ve orta sınıfın üstünün elindeydi. Fiziksel olarak CD satın alabilen belirli bir kitlenin alım gücüne göre şekilleniyordu. Şimdi öyle mi? Çalma listeleri artık büyük kitlelerin elinde daha organik bir biçimde dağılma şansı yakalıyor. Ve binlerce niş müzik üreticisi, müzik dinleyicisi ile buluşabiliyor veya keşfedilme şansı yakalıyor. Streaming çağı öncesinde bir sanatçının listeye girme şansı yokken, şimdi aylık milyonlarca dinlenme sayısıyla kitlesine rahatça erişebiliyor.
Dijital yayın platformları müzik yapma stillerini de etkiledi. Pek çok parça intro kısmı olmaksızın piyasaya sürülüyor. Albümlerde şarkı sınırlaması da yok artık... İster 10 parçayla bir çıkış yapın, isterse 20 parça...
İsterseniz de single’larla...
Bir şarkıyı isterseniz farklı yöntemlerle, farklı versiyonlarla da çıkarabilirsiniz.
Counterpoint Research’ın geçen yıl verilerine göre müzik servislerine abone olanların sayısında yüzde 32 oranında bir artış var. 358 milyon kullanıcı telefonu veya bilgisayarı üzerinden müzik servislerinden birini kullanıyor. Bu yılın abone sayısının 450 milyonu geçtiği söyleniyor.
Barselona Belediye Başkanı birkaç yıl önce “Artık turist istemiyoruz. Barselona biraz da bize kalsın” demişti. Acaba bugün de aynı şeyleri düşünüyor mudur, merak ediyorum.
Bütün hesaplar tabii altüst oldu.
Bizim gibi turizm ülkeleri için de büyük gelir kayıpları oluştu.
Böyle olunca her ülke kendi içine döndü.
Turizm hareketini kendi içimizde yapmaya çalıştık.
Örneğin birkaç ay için ve pandemi sürecini izleyebilmek için toplantıları, törenleri yine dijital ortamda yapmak lazım.
Düğünleri, kutlamaları ertelemek lazım.
Çünkü görüyorum ve izliyorum; devam ediyor.
Örneğin düğünler bazı kentlerde yasaklanınca ya da kısıtlama getirilince törenler daha küçük ama bu sefer restoranlara kaymaya başladı.
Küçük gruplar halinde, mesafe ve maske kurallarını uygulanacaksa yine itirazım yok.
Çünkü devletler 1 Haziran’dan sonra hayatın akışını yeniden açarken bir uyarıda bulundu ve dediler ki;
“Bu yeni normali eskisiyle karıştırmayın. Belki karantina şartlarında değil ama mümkünse evde kalarak, mesafeyi koruyarak, maskenizi takarak bu yazı geçirin...”
Biz ne yaptık?
Yeniden eski normale geçiş; bir hafta bile sürmedi.
Eski tas eski hamam devam ettik.
Hükümetin isteği okulların bir önce açılması yönünde...
Ki ben de bunu destekliyorum.
Çünkü oğlum Atlas’tan görüyorum.
Sabah 9’da bilgisayarının başına geçiyor; 40’ar dakikalık derslerle akşamüstünü buluyor.
9’dan 4’e, 5’e kadar kalkmadan ders dinliyor.
Ben Atlas’ın yaptığını yapamam.
Son yıllarda yaşanan bu gürültü kirliliği bize gösteriyor ki bu meseleyi artık masaya yatırma zamanı çoktan geldi.
Belki de Ankara ve yerel yönetimlerin birlikte çalışabilecekleri yeni bir düzenlemeye ihtiyaç da olabilir.
Ve yine anlıyorum ki; bu mesele sadece Ege’nin kıyılarına özel bir sorun da değil.
Örneğin ben bu konuda yazdıkça Türkiye’nin her yerinden mesajlar gelmeye başladı.
Zonguldak’tan gelen mesaj da var, Kahramanmaraş’tan da gelen de.
Yani konu sadece kıyıların, tatil beldelerinin sorunu olmaktan çoktan çıkmış.
Okulları takip ediyorum; özellikle de üniversiteleri...
İzmir giderek bir eğitim kenti oluyor.
Özel kolejlere İzmir dışından da ilgi olduğunu görüyorum. Üniversitelerde de neredeyse yüzde 100’lük bir doluluk söz konusu... Ve 9 üniversite yükselen bir grafik içinde.
Benzer bir tablo sağlık sektöründe de var.
İzmir’in mevcut hastaneleri teknolojik olarak da, insan kaynağı olarak da öne çıkıyor.
İki kere EXPO’ya aday olan İzmir’in temasının da sağlık olduğunu hatırlatmak isterim.