Bir gece ansızın gelebilirim... BÖRDÜBET

2002 yılında yazmıştı Ayşe, Bördübet’in hikayesini Hürriyet’te. Henüz bir üniversite öğrencisiydim. Arabam yok. Param yok. Bördübet’in nerede olduğunu bile bilmem.

Ama kafama kazındı işte. Daha o yaşımda, hayattayken yapılacaklar listesine kaydoldu bir kere. O günden beri aklımda. O günden beri aklımın kargacık burgacık not defterlerinin bir köşesine yazılı.

Yılar sonra Bördübet’e ayak basmak, hem de bir Hürriyet yazarı olarak çifte tesadüf.

Çünkü daha ilkokul 2’den beri aklımın not defterinin ilk sayfasında yazılı bir gün Hürriyet’te yazmak. Uzun hikaye ama güzel hikaye. Hatırlatın, bir ara anlatırım.

Marmaris’i aşıp Datça yoluna kıvrıldıktan sonra Bozburun yarımadasına dönmeden solda minicik bir tabela: Bördübet – Amazon. (Amazon’u geçtiğimiz yıl yazmıştım. Bu yıl kaderimde yine aynı yoldan kıvrıla büküle gidip Golden Key Bördübet’e ayak basmak varmış.)

İşte o tabeladan girip, dağları, ormanları, dar patika yolları aşarak varıyorum Bördübet’e. Hem de bir gece vakti. Hem de birazdan okuyacağınız hikayedeki o yaşlı, ermiş gezgin gibi.

Önce; Bördübet’in hikayesi
Muğla’nın Marmaris ilçesine bağlı Bördübet. Köy halkının başlıca geçim kaynağı balıkçılık ve arıcılık. Bördübet’in adını nereden aldığı konusunda bir hikaye anlatıyorlar. Diyorlar ki; bir zamanlar bu güzel koya İngiliz askerler gelmiş. Askerler bu koyun kuşlarının çokluğuna ve çeşitliliğine şahit olmuş. Hayran kaldıkları bu koya ‘bird the bed’ adını vermiş. Zamanla orada bir yerleşim başlamış ve isim zaman içinde köylüler arasında devşirerek “bördübet” olmuş.

Sonra duru bir kadının hikayesi
Bördübet’te konaklayabileceğiniz iki otel var. Aslında ikisine de otel demek biraz anlamsız kaçıyor. Bir başka boyut demek daha doğru sanki. Geçtiğimiz yıl kapısından sadece başını uzattığım ve kimseyi göremeyip bahçesinden geri döndüğüm Golden Key Bördübet’e, bir dizi tesadüf sonucu, akşam yemeği için davetliyim bu kez. Kapıdan girmek yerine, tepedeki otopark kapısından dalıveriyorum. Otopark dediysem ormanın içi.

Ve kalakalıyorum! Avatar filmini seyreden var mı içinizde? İşte o orman sahnelerinden, akarsulardan, ahşap köprülerinden, ateş böceklerinden, nilüfer yataklı göllerinden, tahta kulübelerinden oluşan platosu karşımda uzanıyor. Aşağıya kadar inen küçük bir vadiye büyülenmiş gibi bakakalıyorum. Her şey doğal, ahşap, her şey doğayı kirletmeden önce bıraktığımız gibi. Önümdeki küçük nehirden yılan balıkları akıp gidiyor. Dolunay üzerlerine vurmuş kafasını uzatan kaplumbağaların. Sağda solda tepelerde ağaçların arasında bungolowlar, ahşaptan balkonlar. Hepsi birbirinden uzak. Bir ayazmadan doğan akarsu, denize ulaşıyor. Burada denize girmek için ayrı bir ada ve iskele daha. Yok, Golden Key Bördübet kelimelerle anlatılacak gibi değil. En iyisi hikayesini anlatayım...

Şebnem Uyar, tanıyabileceğiniz en sade ve şık kadınlardan. Yalın, gösterişsiz, paylaşımcı bir kadın. Doğa’nın şifasına inananlardan. O’nu tanıyanların ortak fikri bu. Tanışma fırsatı bulamadım sadece hikayesini dinledim ve beni çok etkiledi. Avusturya Lisesi mezunu. Viyana’da reklamcılık okuyor. Üç yıl reklamcılık yaptıktan sonra da eşi Sedat’la tanışıyor. Sedat Uyar o zaman genç bir girişimci. Otelcilik okumuş, günün birinde turizmle uğraşmak istiyor. Bördübet’in hikayesi ise Şebnem’in çocuk yapmak istemesiyle başlıyor. Dört kez hamile de kalıyor, ama bebekler hep ölü doğuyor. Bir kadının başına gelebilecek en fena şey. Perişan oluyor. Gitmediği ülke, başvurmadığı doktor kalmıyor.

Bütün bunlar onun ruhen dibe vurmasına sebep oluyor. İşte o aralar eşi Sedat, Bördübet’i alıyor, belki Şebnem otelle meşgul olur da, acısı biraz olsun diner diye.
Bir gece aynı filmlerde olduğu gibi esrarengiz bir yaşlı seyyah geliyor otele. Otele giriş yapmasıyla çıkması bir oluyor. Sadece bir gün kalıyor. Ve Şebnem’i hiç tanımadan şöyle diyor:
“Burada pozitif enerji var. Sakın ayrılma bir yerlere. Şu koca ağaçlara sarıl ve iyi şeyler düşün. Yakında bir oğlun olacak...”
Ali, Şebnem ve Sedat Uyar’ın ilk çocuğu. Ardından iki dünya güzeli çocuk daha geliyor. Buranın bolluğuna, bereketine, inanıyor Şebnem ve bir daha buradan ayrılmıyor. O zamandan bu yana gelen pek çok misafir; ya balayına, ya dileklerini dilemeye geliyor güzel Bördübet’e.

Ben de tam kapıdan çıkarken otelin sessiz bir köşesinin derinliklerine yürüyorum usulca. Dolunaya bakıp dua ediyorum Allah’a. Bugüne dek verdikleri için. Ve bundan sonraki hayatım ve sevdiklerim için.
Kim bilir yeniden belki bir gün, bir gece, ansızın gelebilirim.... www.bordubet.com.tr