Ayşe'nin gözlüğü

Ayşe ARMAN

Emeği geçen herkese...

Uçak, keçi boynuzu kokuyordu.

Ne münasebet, kimse İstanbul'dan Adana'ya çantasında keçi boynuzu filan taşımıyordu.

Hava çok sıcaktı.

Ve insanlar -sadece- terliyordu.

Ter kokusu, keçi boynuzu kokusuna benzesin, benzemesin...

Asabımı bozuyor.

Bütün sinir sistemimi altüst ediyor.

Ve beni çekilmez bir kadın haline getiriyor.

* * *

Çekilmez kadın ve sevgilisi geçen haftasonu Adana'daydı.

Çünkü, çekilmez kadının annesinin 13. resitali Adana Sabancı Kültür Sitesi'nde vuku buluyordu. 12 yıldır bulmuştu ve çekilmez kadın her yıl orada hazır bulunmuştu.

Bu durum beni çok eğlendiriyor.

Hani tarihten kaynaklanan bazı olaylar vardır, (1988'de şu şu olaylar olmuştur, unutmanız mümkün değildir, çünkü kronolojiye girer) ama bir de olaylara göre düşülen tarihler vardır.

İşte benim için annemin resitali öyle.

Yani, yılın dönüm noktası.

Ve ben yılın her resital döneminde (hasat dönemi gibi bir şey) gülümsüyorum, çünkü olayın konsepti, özü (içeriği her yıl değişse de her yıl farklı danslar sahneye konulsa da) aynı kalıyor, ama benim yanımda sahneye çiçek vermek için çıkan adamlar değişiyor.

Yani ben buna gülüyorum.

Bu yıl farkettim de 13 yıllık resital tarihi boyunca ben tam üç adam eskitmişim: 7. resitale kadar hep aynı adamla çiçek verilmiş, sanırım 9, 10 ve 11'de başka bir adamla Adana'ya gelinir olmuş. Bu son iki yıldır ise her ne kadar hâlâ çekilmez bir kadınsam da nasıl olmuşsa beni çekebilecek bir adam bulmuş, onunla Adana'ya gider gelir olmuşum...

* * *

Bu yazı annemin resitali ve sevgililerimden ibaret, zannediyorsanız fena halde yanılıyorsunuz.

Olaylara göre düşülen tarihler vardır dedim ya, işte ben annemin 13. resitalinde Adana'da müthiş bir şey keşfettim:

Engelli çocuklar parkı.

Bu memlekette adam gibi park yokken, ben Adana'da bir engelli çocuk parkı görmüşüm ve etkilenmişim...

Çok mu?

Hem nasıl etkilenmem, söyler misiniz?

Ve bundan nasıl yazı yapmam...

Bal gibi yaparım.

Ve bu parka emeği geçen herkesi de canı gönülden kutlarım.

* * *

Daha üç ay önce ortada projesi var, kendisi yokken...

Yani her şey sadece bir hayalden ibaretken, şimdi Turgut Özal Bulvarı'nın ortasında 25 Haziran'da açılışı yapılacak dokuz dönüme yayılmış bir park yükseliyor: Adana Rotary Yedi Pınar Engelli Çocuklar Parkı.

Ve onları gerçekten tebrik etmek gerekiyor.

Adana Rotary Kulübü'nün Başkanı Ali Münif Yeğenağa anlatıyor:

‘‘İngiltere'de bir arkadaşım buna benzer bir yer açmıştı. Rotary başkanı olunca da benim başkanlığım döneminde, Adana'da böyle bir yer açsak nasıl olur, diye düşündüm. Hazırlıklarımız vardı, derken kulüp onayladı. Ve sonra her şey başladı. Seyhan Belediye Başkanı Ahmet Cevdet Yağ bu projeye çok destek oldu. Bu gördüğünüz arsayı, ki değerli bir arsa, bu iş için tahsis etti.’’

Onlar her şeyi birlikte yapıyorlar.

Tamam, belediye yeri tahsis ediyor ama...

Mimar Kadir Ateşok ve peyzaj mimarı Necmettin Çıragıloğlu müşterek bir proje hazırlıyor. Ali Münih Yeğenağa çeşitli ülkelerde konuşmalar yapıp, Uluslararası Rotary'yi devreye sokuyor. Abdülkadir Üçkardeşler, inşaatın koordinasyonunu yürütüyor. Okan Topaloğlu ile Zülfikar Tümer gibi nice üye hiç bir yardımı esirgemiyor. Adana'daki esnaf büyük destekler veriyor; fayans, kablo firmaları, birtakım bankalar, kereste firmaları, demirciler, hatta Finlandiya'dan tomruk kaplama panelleri geliyor.Yani onlar el birliğiyle bu büyük projeyi kotarıyor.Bize de onları tebrik edip, gönülden teşekkür etmek kalıyor.

---