Geride bırakmak asla başarabildiğim bi şey benim. Bi tür hastalık sanırım. İki yüz elli gramlık pop psikiyatrik bilgimle teşhis koymayayım şimdi. Yoluma devam etmekte hiç iyi değilim orası kesin ama. Yeni bi şey değil. Hep böyleydim. Evvel ezel.
Devamını okuÖlümünün ikinci yılında, anısı önünde sevgiyle eğilerek,
Devamını okuBir Beşiktaş filmi çeksem, 1911 yılının yaz aylarında başlar.
Devamını okuMutlak başarı, biraz mesafeli olduğum bi kavram benim. Mutlu olmayı öteleyen bi başarı kavgası çok anlayabildiğim bi şey değil mesela. Başarmak için her şeyi zorlamak, her yolu mubah saymak, mutsuzluğu göze alabilmek, aklımın çok aldığı şeyler değil. O yüzden başarı hikâyelerinin hep mutlulukla olan ilişkileri ilgilendirir beni. Mutsuzsan napiyim ben başarıyı.
Devamını okuMessi o gece, o penaltıyı, o şekilde kullandığında “Cürete bak be, cürete bak!” diye sevinçle ayağa fırladım. Sonra bi düzeltme ihtiyacı duydum kendimi. Bi olmadı gibi geldi. Sevincimin yanında “cüret” sözcüğü pek durmadı gibi geldi. Cüret, Messi’nin yanına yakışmadı gibi geldi.
Devamını okuBekleyen bi kaptanımız olsa “Bekleme” denecek zamanlar. Öyle yorgunuz. Memleketcek.
Devamını okuHastane kafeteryaları, hastanelerin hasta için olmayan yerleridir. Doktorlar için olabilir, hemşireler için olabilir, hastane personeli için olabilir tabii. Ama en çok hasta yakınları içindir hastane kafeteryaları. Hastalar için değil.
Devamını oku
