Ayrılıklar...

ARKA bahçedeki kumrular da gittiler.Bu mevsim ayrılık dolu.Ağaçlar yapraklarından, güneş topraktan, çiçek arıdan, gül dalından ayrılıyor. Kelebekler kayboldular.Yaz aşkları gizemli vedalaşmalarla, gözyaşlarıyla, minik minik hüzünlerle bitti yine. Áşıklar ayrıldılar.Kumsallar boşaldı. Ne çocukların sesleri kaldı, ne satıcılar, ne plajda gölgelikte oturup örgü ören kadınlar.Depolara kaldırdılar güneş şemsiyelerini.Bu ayrılıklar olmasaydı keşke. Ne vardı sanki.Bahçelerden hortumları topladılar çoktan.Tekneler denizden ayrıldı.Eşyalarını toplayıp, güverte kapağını kapatıp, son kez teknesine uzaktan bakıp gitti kaptan.*Farkına vardım bu sabah; ‘umudum’ da gitmiş.Hani ‘Bu yaz güzel bir tatil yapma’ umudum.Umudum ile ben demek ki ayrıldık.‘Bu yaz Pako, Gorbi, Çıtır’ı alıp, annelerinin elini tutup, onlarla ömrümün en güzel tatilini yapacağım’ dediğimde mevsim ilkbahardı.Ama umudumdan daha önce geldi ayrılık.Bir anda azaldık.Şimdi zaman zaman ev ahalisine hatırlatmaya çalışırım:‘Hani benim güzel bir şeyim vardı, kaybolan...’‘Dürbün kılıfın...’‘Hayır, tatil umudum...’*Bu mevsim ayrılıklarla dolu.Kavak ağaçları rüzgár sesinden ayrıldılar, çınarlar gölgelerinden, sarmaşıklar renklerinden.Çocuklar okula gittiler, basketbol direği yalnız.Ne yapacaksınız?Canımı sıkar hep bu ayrılıklar.Her an bir ayrılık haberi geliyor, içimde sıkıntı var.Dün baktım:Çatının pervazı boş.Anladım; ayrılık zamanıdır.Demek ki gitti kumrular.�