Kızımın babası eski kocam değil

Çünkü benim kızım, babasının postişli hali.
Yok böyle bir benzerlik.
Kızımlayken hep eski kocamı görüyor gibi oluyorum, bu da bazen iyi bazen kötü hissettiriyor beni.
Ama huyu suyu derseniz işte orada ben devreye giriyorum.
Yine yok böyle bir şey.
Nasıl aynıyız anlatamam.
Aklımızdan geçenler, bir beş dakika sonrası sarf edeceğimiz kelimeler bile aynı.
Ama o benden kat be kat asil ve ruh sağlığı daha normal.
O nedenle yaptığı hiçbir şey şaşırtmıyor beni.
Söylediği hiçbir laf koymuyor bana.
Evde sekiz hayvan beslemesi şaşırtmıyor.
Erkek arkadaşına Zimbabve’den hediye getirtmek için döktüğü ter bana “yuh artık” dedirtmiyor.
Bazen “aaa saçmaladın artık” diyecek oluyorum, annem hemen elime bir ayna tutuşturup duruma el koyuyor.
Gençliğimde yaptıklarımı yediğim ve unuttuğum haltları bana her gün tek tek hatırlatıyor.
Tek farkımız dedim ya onun normal oluşu.
Benim gibi deli değil.
Gerçi benim delirmem onun şu yaşlarına rast gelir.
Yani ona da hazırlıklıyım, hatta destekçisiyim.
Yoksa geçer mi bu kiralık dünya delirmeden?
Geçmez.
Yolu açık olsun.
Şu hayatı benim gibi kimseye hesap vermeden yaşasın.
Zaten Allah’ın izniyle yaşayacak.
Dedim ya biz tıpatıp aynıyız.

Evlenmek istiyorum

Geçen gün aynaya baktığımda kendimi dişi gibi göremedim.
Sanki aynadaki bir erkekti.
Bir an elim tıraş bıçağına gitti, o an köpüğüm olsa tıraş bile edebilirdim belki kendimi.
Aynada yan durup göbeğime baktım, al sana bir erkek durumu daha... Balkonum olmuş aynı bir erkeğinki gibi.
Kendimi dışarı attım banyodan.
Sıra geldi toplantı için kılık seçmeye.
Giyiniverdim.
Sonra yine aynaya baktım...
“Len sen manyak mısın?” dedim, “bir kravatın eksik, resmen erkek gibi giyinmişim.”
Yuttum iki antidepresan, aradım doktoru.
“Erkekleşiyorum ben.”
“Nasıl yani” dedi.
Anlattım.
“Korkma” dedi, “bu normal, yalnız yaşayan, erkeğe düşecek işlerin bile hepsini kendi yapan kadınlarda olur bu.”
“Valla doğru” dedim.
Arabadan arabaya kavga ederken bile “hadi len, bozma asabımı, alırım façanı aşağıya” der oldum.
“Aşk lazım” dedi.
“Salak değiliz” dedim, “ben de istiyorum ama yok.”
“Hatta sana koca lazım” dedi.
Bir an burnumda kocalar tüttü.
Anladım ki bıkmışım artık eşsiz yaşamaktan, her haltı kendim yapmaktan.
Tez zamanda evlenmem lazım, yoksa az kaldı gidip mahkeme kararıyla adımı da Ali yaptıracağım, hiç değilse şanıma yakışan bir adım olsun diye.

Özürlüler

Sabır da bir yere kadar yani. Bir kere daha yazmıştım, kale alınmadım.
Şu Beykoz -Kavacık hattı arasında “engelliler evi” yazması gereken tabeladaki “özürlüler” ibaresi değişmezse az kaldı, indireceğim tabelayı aşağı.
Neyse kamu malına zarar vermek; razıyım, çekerim cezasını.
Anladınız mı?