Kepler havaya

Annemin neden bu kadar üstüme titrediğini, bir insanın nefes alıp almadığının kontrolüyle nasıl bu kadar kafayı yediğini anlamamın, dua sayı ve zamanlarının çoğalışının sebebi olan biricik kızım dün gece liseden mezun oldu.
Aynı dakikalar içinde bir sürü duyguyu bir arada yaşadım.
Gurur, haz, mutluluk, kocaman bir sevgi, merak...
Hem güldüm, hem de ağladım.
Ailece gittik.
Annem, kardeşim, bacanak, yeğen ve elbette eski kocam.
Bir an müzik başladı, çocuklar kalplerinin yüzlerine yansımış tüm güzelliğiyle yanımızdan geçip sandalyelerine oturdular.
Ne olduysa o an oldu, birden bana dank ediverdi.
Eski kocama döndüm;
“Yahu olmaz böyle şey” dedim, “sen benim kep törenime de gelmiştin!”
Şaşırdık bir anda, resmen unutmuştuk.
Ben de kızımla yaşıttım, tam 19.
Tek farkla; benim kızım okuyacak daha, ben ise kepimi attıktan sonra evleniverdim sevdiğim adamla.
Hayat tesadüflerden ibaret.
Canım kızım seni tebrik ediyorum.
Pera Güzel Sanatlar Lisesi’ne ve tüm öğretmenlerine de teşekkürlerimi sunuyorum.
Sağ olun.

Çok kadınca hareketler bunlar

Ne mi Ayşe’nin geçen gün Ali’ye ettikleri. Haklı mı, haklı. Aynısını ben yapar mıydım, yapardım.
Daha beterini yapar mıydım, onu da yapardım.
Neden mi çünkü bu hâl bir kadının içine eder.
Bir kadının hayata baktığı camı buğular.
Bir kadını inandığı şeylere inandırmayacak, inanmadığı şeylere ise inandıracak o yola sokar.
Kadının kendini kumar masasındaki oyun kâğıdıyla eş tutmasına sebep verir.
Elin iyiyse tut o kâğıdı elinde, ha değilse de atıver masanın üstüne hem de elinin tersiyle.
Kadın başka ne hisseder?
Karşıdan karşıya geçerken elinin bırakıldığını.
Bir an anlamakta zorluk çeker, bakar durur ışıklara kırmızı mı geç demekti, yeşil mi diye.
Allak bullak olur beyin, hepsine sebep olan ise şuursuz bir başka beyin. Niye mi şuursuz çünkü şuuru olsa ne yardan vazgeçerdi, ne serden.
Şimdi ise ne yar kaldı, ne de ser.
Ne de birisinin huzuru, iştahı.