Biraz anlayış

Tek kişilik ilişki olur mu? Tabii ki, olmaz. Birden fazla kişiye ihtiyaç var ilişki için. Fakat bizler hem birarada yaşıyoruz, hem de tek kişiymişiz gibi davranıyoruz. Yani kendimizden başka kimse yokmuşcasına yaşıyoruz.

Benim istediğim, benim sevdiğim, benim doğrularım, ben haklıyım, ben, ben, ben... Sen, biz, onlar yok. Etraftaki herkes figüran. Herkes rolünü iyi ezberlesin. Sadece benim istediğim gibi olacak. Ben ne yaparsam, en iyisini yaparım!

Şayet istediği gibi olmazsa, yapamazsa ya küsüp kendi kabuğuna çekiliyor, ya da saldırıyor. Hele bir de zor durumda kalmışsa, önemli bir hata yapmışsa ve insanlar ondan hesap soruyorlarsa, derhal savunmaya geçiyor. Tabii en iyi savunma, hücumdur. Saldırıyor.

Daha dün hemen önümde tuhaf bir kaza meydana geldi. Adam şehrin göbeğinde olduğunu unutup sanki otomobil yarışlarındaymışcasına virajı döndü. Daha doğrusu dönemedi ve ortalığı birbirine katan fren sesiyle yolun kenarında durmakta olan dolmuşa çarptı.

Dolmuşun içindeki birkaç yolcu beyin sarsıntısı geçirdiler. Dolmuş şoförü arabasından indi. Bu sırada kazaya sebebiyet veren adam da indi. Hemen cep telefonları, yardımlar. Önce polis ardından adamın babası geldi. Kazaya şahit olan esnaf ve civarda bulunanlar (Ben dahil) izlerken ortalık karıştı. Yüzde yüz suçlu olan adam ve babası öyle bir saldırıya geçtiler ki! Şaşkınlık içinde bu tuhaf ilişki yöntemini anlamaya çalıştım. Halbuki biraz kabulleniş ve biraz anlayışla kolay çözümlenecek bir durumdu. Neyse ki, ölen yoktu. Ama bunu düşünen de yoktu diyorum, Yasemin’ce...