Ben bir gazeteciyim

Ben olsam olsam daha ancak çiçeği burnunda bir yazar sayılırım, “gazeteciyim” diyebilmek için de daha bin fırın ekmek yemem gerektiğinin farkındayım.
Yaşım altı- yedi birileri soruverdi, “Baban ne iş yapar senin?”
Ağzıma geldi, tam “gazeteci” diyeceğim, diyemedim. “Babamı sokak sokak gezen, gazete satan bir adam sanacaklar, bana acır gözlerle bakacaklar” diye düşündüm.
Babama şanımıza yakışır bir iş uyduruverdim, “İşadamı, fabrikatör hem de” dedim.
“Aile işi mi?” dediler. “Haa” dedim, “aile işi” çünkü diyemedim “amcam da gazeteci.”
Gel zaman, git zaman baktım babamı sokakta gören beş kişiden üçü, “Aaaa Tekin Bey” diyor, bizim eve gelen giden insanların çoğu ünlü tayfasından... O zaman durum değişti.
Ben de sekiz- onlu yaşlarda “Baban ne iş yapar?” diyene büyük bir havayla bastım lafı; “gazeteci benim babam.”
Sonra başladı on küsurlu yaşlarım, o sırada Abdi İpekçi’ler, Çetin Emeç’ler yok olup gittiler.
Bu sefer beni aldı bir korku, “baban ne iş yapıyor?” diyenlere bu sefer korkudan diyemedim “gazeteci”, kimseler bilmesin, başına bir şey gelmesin diye.
Bir gece duvara yapıştırmışım fincanı, anamla babamın hararetli konuşmasını dinliyorum, dinlediklerimden sonra alıyor beni bir ağlama... Babama, amcama tehditler geliyor diye.
Ve genç kız oluyorum, korkunun yerini cesaret alıyor, bu sefer daha kimse bana sormadan “babam gazeteci” diye ben söylüyorum; öyle bir gurur var ki içimde, tarifi zor işte.
Otuzlu yaşlar... Babayla amca göçüp gidiyor, gazeteler televizyonlar “ünlü gazeteci öldü” yazıyor, söylüyor.
Gittikleri yerde Hrant’lar var, Çetin’ler, Abdi’ler, daha kimler kimler... Biliyorum hepsi beraberler, yanlarına yeni gelen iki büyük gazeteciyle beraber: Sebahattin Yılmaz ve Cem Emir.
Biraz büyüyeyim, her ne pahasına olursa olsun ben de gazeteci olacağım.

Beyaz manşet

Şeker bir adam, “Benim partnerim olur musun?” dedi.
Nasıl yani?
“Her sabah saat on- on iki arası Beyaz TV’de olurum Tayyar Işıksaçan” dedim, hem de zevkle.
Artık hafta arası her gün oradayım, beklerim sizleri de.