Sürekli kaytarasım var

Bu nasıl bir ruh hali anlamıyorum. İnsan bu kadar mı laylaylom yapmak ister, istiyorum. Ama ayıp olacak diye rahat rahat geyiksever bile olamıyor insanoğlu şu dünyada. Üzerimizde ciddiyet baskısı var her daim. Oysa ne var ki? Ayın 1 haftası geyiksever, 1 haftası ciddiyetsever, 1 haftası kıyakgeçer, 1 haftası hareketçeker olsak hayatımız kesin daha az depresif geçer. Geyik yaparken öyle mutluyum ki!

Hayır hayır, bahar havası filan da çarpmadı beni. Çarpılmak istediğimde bahar havasına bile gerek olmuyor zaten. Kafadan çarpık kalkıyorum o zamanlarda. Ve çok şükür, sanırım�yaklaşık 4 aydır filan depreseyona da girmedim. Giremedim. Çünkü kendimi düzenli spora verdim. Bomba gibiyim, bomba. İki elim kanda olsa da pilatesimi ve koşmamı aksatmıyorum. Artık haftada 10,5km koşuyorum. Hem de rahat rahat. Lal la la laa laaa! İşte tam da bu kadar iyiyken, geçirdiğim en depresif zamanlar hakkında da kafa patlatıp kendimle gayet sıkı hesaplaştım. Yok öyle bundan sonra kolay pes etmek. Edersem de bu yazıyı çarpın suratıma. Depresyona dair kardeşimin hayatımın en berbat dönemlerinden birini geçirirken bana söylediğinde çok acımasız olduğunu düşündüğüm şeyin, aslında gayet doğru olduğunu da yeni farkettim.

Öyle berbat haldeydim ki bu kış bir ara, kendimde değildim. Hayatımda kendimden hiç bu kadar korktuğum da olmamıştı. Hani ben çok neşeli, eğlenmeyi seven ve bu anasını sattığımın hayatını deli dolu yaşamaya aşık bir tipim ama, oluyor demek ki, feci tepetaklak oluvermiştim. Bu ilk de değildi, son da değildi belki, ama çok kötü bir dönemdi. Geçtiii, gitti. Üzerine koca bardak bir su içildi. İşte tam da o kötü zamanımda, annem de üzük üzük üzülürken, kardeşim dikilip karşıma: “Abla depresyona girmek moda, sen de bu modayı sevdin. Hem bu negatif ilgi de hoşuna gitmeye başladı gibi geliyor bana. Çünkü böylece her türlü saçmalama hakkını kullanıyorsun, biz de sana sürekli senin iyi yönlerini hatırlatıp övüyoruz ki, iyi ol. Sen de iyice şımardın tabi. Depresif olacak hiç bir derdin yok. Çok sıkıcı oldun, kendine acilen gelirsen iyi edersin.” deyivermişti bana. Dan dun dan dun güm pat öylesine indiydi bu sözler kafama. Burnumdan soludum. Acayip bozuldum. Hatta alındım, yani alınmak istedim kardeşime. İşime gelen buydu tabi ki ve kahretsin çok haklıydı Fuat aslında. İnsan bazen depresif olmayı tercih ediyor ve kafa o moda girdi mi, inanın bana depresif olmak için bin tane geçer neden bulması da hiç zor olmuyor. Neyse bu konuyu değil, nasıl da geyiksever modunda olduğumu anlatacaktım size, yine kelalakaya bağladım. E çünkü aklım havalardayım.

Bir yazasım var, bir de gezesim. Bir de sınırsızca spor yapasım, deli deli kahkahalar atasım. Seyrettiğim sevdiğim tüm filmleri en başa sarasım. Uçuşan eteklerle bir kafede oturasım. Güneşten gözlerimi kırpasım...Bir acı kahve içip dedikodu fokurdatasım.

Kaytarasım var demiştim size...

Oh valla pek güzel kaytardım.

Yonca

“kaytarıkçı”

Elele çıktı bile!

Aldınız mı? Almadınız mı? E ama her ay ben de yazıyorum Elele’de dedim ya size. İnanılmaz eğleniyorum hem de. Alın bir bakın. Yorumlarınızı merakla bekliyorum herhalde.

Yonca

“reklamcı”

1 Nisan şakası yaptınız mı?

Ne yaptınız, yazsanıza. Saçma sapan şeylere gülesim var bu ara. Bir de şaka yapasım. Eşek şakası olmasın ama! İnsanlar inanılmaz yaratıcı şakalar yapıyorlar. Biz de ilham alalım.

Yonca

“gayriciddi”