İkinci köşedeki o ağaç

Çıktığım yolu düşünüyorum.Hayatımda ilk defa kendi başıma parkın etrafında yürürken, “hadi şu iki ağaçlık mesafeyi koşayım bakayım” dediğim anı hatırlıyorum.Koşunca ne kadar acayip mutlu olduğumu. Sonra “e hadi 3 ağaç, baktım iyiyim 4 ağaç daha..” dediğim anları.İnanın bana, hiç kolay değildi.Bi kere işten çıkıp eve gelip çocuklarla -nedendi o gerginlik derseniz biliyorum, bıkkınlık, kendime ait her şeyi yitirmiş ve başkası için zorunlu fedakarlık ediyormuşluk hissiyle dolu bastırılmış öfke- cinnet dolu bir zaman geçirip yemek yedikten az önce veya sonra “ya sabır gideyim bi nefes alayım sakinleşeyim şu an bayağı sinirliyim bu halimi bari daha fazla görmesinler” diyerek parkın etrafında yürümek için arabaya binip gitmek çok zordu.Parka gelip inip yürümeye başlamak da çok zordu. “Git eve uyu! Uyu Yonca yorgunsun!” deyip yorgunluğumu uyuyarak unutacağımı sanıyordum.Oysa canın sıkkınken yatsan uyusan kaç yazar! Uyku uyku değil ki! Savaş.. Kaç kere uykudan beter yorgun kalktım hatırlamak istemiyorum.Oysa kafanı dağıtıp içindekileri havalara savurdun mu bebekler gibi uyuyormuşsun. Hep o parktaki birinci köşeyi dönene kadar suratım asık, içim hışımla dolu, kafam patlamaya hazır bombaydı.O köşeyi dönünce yumuşuyordum sanki. O ana kadar fark edemediğim parktaki ağaçlar, kuş sesleri, benim gibi bir şekilde oraya gelmiş ve tempoyla yürüyen insanlar, koşan insanların yüzünü hatta gözlerinin içini görmeye başlıyordum.Aslında araba gürültüsü duyarken en çok, birden o ses kısılıyordu sanki, kuş sesi, ağaç kokusu, gözlerinin içinden milyar duygu geçen insanların sessiz varlığı baskın olmaya başlıyordu. İkinci köşenin orada bi ağaç vardı. Kökleri yerden taşan, dallarından saç gibi köklerine benzeyen ama daha incesi, kahverengi yüz bin dalcıkların sarktığı, yaprakları iri iri, koyu yeşil, çok ama çok güçlü bir ağaç. O ağaca dokunasım gelirdi. Dokunurdum. Ama öyle dokun geç değil, tutunurdum. Gözlerimi kapardım.Bana da ver gücünden derdim. Bakardım ona... İçine bakardım. Sanki o da beni görürdü. Sarıp sarmalar gibi parmaklarımın ucundan elektrik geçerdi.İkinci köşedeki o ulu ağaca dokunmadan geçmek, ona saygısızlık, kendime de sanki ihtiyacım olan gücü vermeden devam etmek gibi gelirdi. O parkın etrafında bilmiyorum kaç kere koştum. 1 kere bile o ağaca dokunmadan geçmedim.O ilk sefer toplasan 3-5 ağaç arası koştuğum gün yani, içime bir minik cesaret geldi. Belki azcık daha fazla ağaç arası koşabilirim diye. Sırf canım denemek istediği için denedim. Baktım resmen 1km kadar bir mesafe koşabiliyorum. Nefes nefese kalınca hemen yürümeye başlıyordum. Sanıyordum ki, nefes nefese kalınca çok kötü bir şey olacak. Kalp krizi geçirip ölebilirim. Ya da bilinmeyen bir şeydi ya benim için o his, yanlış bir şey yapıyor olabilirdim. Ölmekten korkuyor insan bilinmeyen bir şeyi ilk defa bedeninde hissettiğinde.Azcık nefes nefese kalır kalmaz panikle, endişeyle, sanki suç işlemişim gibi durup yürümeye başlıyordum.Bu böyle devam etti bir süre. Sonra…Sordum. Koşan arkadaşım Pam’e anlattım durumu.Normal dedi.Endişe etmememi söyledi. Sakin, yavaş, ve hatta konuşarak koşmamı, konuşabiliyorsam tempomun iyi olduğunu, mesafeyi düşünmeden mesela dakika arttırmamı söyledi.Atıyorum 35 dakika mı yürüyüş yapıyorum, ilk başta toplam kaç dakika koştuysam haftaya %10 fazlasını amaçlamamı söyledi.Baktım 35 dakika içinde en fazla, o da dağınık zamanlarda toplam 5 dakika koşabiliyorum. Bi sonraki hafta 6 dakika koşmayı denedim.Başta yürüyordum, kendimi hazır hissedince koşmaya başlıyordum. 2 dakika sonra yorulunca yürüyordum. Ne zaman tekrar hazırım, hadi bi daha.Böyle böyle başladım koşmaya.O parkın etrafını, yani 3.4km’yi ilk koşarak döndüğümde, Dünya’yı keşfetmiş insan gibiydim.İnanın abartmıyorum. O kadar büyük bir başarı hissi ve mutluluk.Bu arada esas farkına varmaya başladığım şey, üzerime çöken sakinlik, dinginlik, mutluluk ve evdeki beni deli eden şeylerin o kadar deli edemediğiydi.Taktığım şeylerin aslında önemsediğim değerler sıralamasında yeri bile yoktu. Sinirli olmak bi çeşit hastalık gibi. Aslında içinde biliyorsun nelerden dolayı öyle hissettiğini ve sıkışıp kalıp hep ota boka sarıp geçiştirmeye çalışıyorsun.Bıraktım onları.Anlamsız be dedim.Sen kredini değerlerin için, değen şeyler için tartışmaya sakla.Şaka maka bi baktım e ben haftanın 3 günü kendime özel, bana ait bi zaman elde etmiştim. Ulen ben bunu uzatırım bu bana iyi geliyor dedim ve o günden bugüne 2009’dan 2015’e bugün şu an The North Face Cappadocia Ultra Trail’de 110km koşmak için bir yarışa yazılmış, hazırlanmış, yola çıkmış gidiyorum.Bundan önce en uzun koştuğum İznik Ultra 80km var.Kendimi aşmaya gidiyorum.Hayatımda zaman kazanmaya...Gülerken ağladığım, yanaklarımdan resmen yaşlar süzülürken yazdığım bi yazı bu uçakta Kapadokya yolunda, havada.Sırf buna kalkışmak bile beni şu an benden aldı.Yani günün sonunda ne olursa olsun, insanın bedeninin her türlü zorluğu aşacak güce sahip olduğunu biliyor olmak çok acayip bir şey.Tüm acıların geçici olduğunu bilmek de...Karşılaştığın sorunların çözümleri olduğunu, elbet bir yere varıldığını, her hatanın müthiş bir kazanımı olduğunu, her varamadığını sandığın yerin bile vardığın bir yer olduğunu biliyorum diyebilmek mesela.Of çok acayip anlatabiliyor muyum acaba kendimi size?Denemeden, tecrübe etmeden bilemeyeceğimi, edindiğim tecrübelerin her zaman bir sonraki olayda geçerli olamayabileceğini biliyorum. Bir kere tecrübe ettim diyerek ne kendimi bir şey zannetmenin işe yarayacağını, ne de tecrübelerimi küçümseyip cesaretimi kırmanın marifet olmadığını biliyorum.Hayata ciddiyetle asılıp bazen kabullenmeyi, bazen inatlaşmayı bırakmayı, bazen de kendimle dalga geçebilmenin önemini unutmamam gerektiğini biliyorum.Ne isterim biliyor musunuz sizler için?Şu içinde bulunduğum duyguları kendinize uyan şekliyle yaşamanızı.Yani tablo yapmayı çok istemek, eline fırçayı almak ve başlamak… devam etmek. Daha önce hiç koşmadın mı, “acaba nasıl olur, bi denesem bakalım ne olcak?” diyerek sokağa çıkmak ve sağa mı sola mı, ileri mi, geriye doğru mu karar verip yürümeye başlamak, sonra 3-5 adım koşmak…Gitar çalmak mı? Eline alıp gitarı kafana göre tellerini tıngırdatmak… Gözlerini kapatıp o çok sevdiğin şarkıyı çalıp söylediğini hayal etmek.. Yapmak istediğin şeyin ne olduğunu bulmaya çalışmak bile kendine değer vermek.Yani o his öyle inanılmaz bir duygu ki!“Ne seviyorum ulan ben, beni ne heyecanlandırır?” sorusuna bi cevap aramak olağanüstü bir his.Şu an, sırf bu uçakta 110km koşmaya gidiyor olmak bile ömre bedel!Fiziksel olarak hazır olduğumu düşünüyorum.2009’dan beri çalışıyorum.Mental olarak hazır olmanın önemine inanıyorum. Bu ciddi.Ciddiye aldığımı düşünüyorum.Ha hayat bu, sen her türlü hazır olursun, ne olur bilinmez, Dünya hali 10km gidemezsin. O da var hayatta…Yine son değildir biliyor musun. Mesela bunu biliyorum artık.Ve bu inanılmaz bir güç ve cesaret veriyor insana.Dalga geçersin kendinle, ve bilirsin ki bir daha geleceksin kendini aşmaya.Keyfim inanılmaz yerinde şu an.Mesela hayatımda hiçbir kere bir koşuya giderken önümde kağıt kalem, eğim grafiği, kilometreler, matematik kafalarla, stratejik planlar yapacağım aklıma gelmezdi.Böyle bir şey olabileceğine, veya böyle bir ihtiyaç olabileceğine dair düşüncem yoktu.Bunu kazandım daha yarışa başlamadan.Mesela, hayatımdaki çok önemli başka kararlar için de bunu uygulayabilirim dedim, çalışırken.Kendime, geldiğim şu ana inanamıyorum diyeceğim, ama inanıyorum.Bin şükür be her türlü.Bizleri bugün yarış boyunca, malum 22 saat sürecek, bu linkten takip edebilirsiniz.https://cappadociaultratrail.com/2015/Bizler ara istasyonları geçtikçe web sitesine durumumuz güncellenecek.***Sağolun varolun hayatımın yolculuklarına anlayışla, nezaketle, kucaklayarak tanıklık eden, destek veren sizler…İçimdeki umut sonsuz.Dahası Dünya’da eşi benzeri olmayan, tek olan şu olağanüstü sihirli Kapadokya’da olmak var ya... Bakın burası ne çok dine, kültüre, medeniyete kucak açmış.Şu kucak açmış deyimi beni benden alan bir deyimdir.Ve burada yaşayan kültürel miras aslında hep hayatta kalmayı istemiş.Yeraltı şehirleri kurmuş, savaştan kaçmak, sığınmak, aylarca süren savaşlar sırasında hayata tutunmak için.İşte bu hayatta kalmayı istemek enerjisinin üzerinde koşmaya gelmiş olmaktır beni benden alan bu Anadolu’nun tam kalbinde...Peri Bacaları diyoruz düşünsenize... Ayağımızın altı, yanımız sağımız solumuz sonsuz mucizeleri yaşamış bir diyar, daha güzel bir şey olabilir mi sizce?Hayatta her şeyin bir yere, istenilen yere varacağına dair umudum inancım sonsuz ondan…Başlamak… ah şu başlamak var ya... nefis bir şey.Hele bi başla dostum.Gerisi mi?İlla gelir.Bi yere gelir...Başladım buraya geldim dersin.Aldırma gönül aldırma çalıyor şu anda…Görecek günler var daha…Yonca“gönülden”

İlginç bilgiler...Bu yarışta 3 parkur var, 36km, 62km, 110km.Her üçünün bitirme süresi farklı.30km 6 saat limit60km 12 saat limit110km 22 saat limit
Tüm parkur işaretlenmiş durumda.1200 işaretleme çubuğu, 2000 şerit işaretlemesi, 120 ok ve yönlendirme levhası ile toplamda yaklaşık 3000 işareti takip ederek finişe geleceğiz. The North Face Cappadocia Ultra Trail’de bu sene 995 katılımcı var.46 farklı ülkeden, 6 kıtadan katılımla ülkemizin nefis uluslararası patika yarışı yani.Bu arada 995 katılımcıda 300'den fazlası yabancı.
Argeus tarafından organize edilen yarışta 130 gönüllü, 70 görevli çalışıyor.
40 gazeteci, 20 fotoğraf ve video çekim ekibi de hazır. Bu yarışların düzenlenebilmesi sponsorlar sayesinde. Bizlerin doğa sporu yapabilmesine olanak tanıyan tüm sponsorların listesine de https://cappadociaultratrail.com/2015/TR/#destekciler linkinden  ulaşabilirsiniz.Hepsine teşekkürler..