İdam ve infaz

Azap doluydu azap!
Bu yazıyı yazdığımda üç kaybımız vardı.
Berkin Elvan, Ahmet Küçüktağ ve Burak Can Karamanoğlu’nu kaybettik.
Berkin’in, Ahmet’in, Burak Can’ın sıfatları, dinleri, kökenleri, işleri filan hiç önemli değil benim için. Üçü de İNSAN.
Ben hepsine aynı derecede üzülüyorum.
Ailelerine can-ı gönülden başsağlığı diliyorum.
Allah hepsine gani gani rahmet eylesin.
Berkin’in ölümü sonrası Babası “Av hayvanı gibi nişan alıp öldürülmüş çocuğum” dediğinde, yok olmak istedim.
Aklıma “idam” ve “infaz” kelimeleri geldi.
Ürperdim.
TDK’ya göre anlamları şöyleymiş:
İdam: İnsan öldürme vb. bir suça karşılık verilen ve suçlunun ölümüyle sonuçlanan ceza, idam cezası, ölüm cezası.
İnfaz: Bir kararı, bir yargıyı yerine getirme, uygulama, yürütüm.
Şimdi...
Berkin’e nişan alıp öldüren polise “infaz” kararını veren esas suçlu kim biliyoruz değil mi?
Gayet rahat “Emri ben verdim” dedi ve bir başsağlığı dileyemedi gitti.
Dahası, masum bir çocuğun cenazesi sırasında çocuk sanki suç işlemiş de ölmeyi hak etmiş gibi davranan vicdansızlara sormak istiyorum.
Bu çocuk ne suç işlemiş de hakkında idam kararı verilmiş, infaz edilmiş?
Ve eğer bir çocuğunuz varsa ya da yeğeniniz mesela...
Öldürülmesi için, yani hakkında idam kararı alınıp infaz edilmiş olması için, hangi suçu işlemiş olduğunu düşünürsünüz de, ekmek almaya gittiğinde kafasına nişan alınarak öldürülmesini hak görürsünüz?
Bunu düşünebilmek bile günah değil mi?
Yonca
“pes”

Tanrı misafiri

Babamı kaybettiğimizde evimiz de, cami de doldu taştı.
Biz kimseye babamın cenazesine gelin demedik. “Babamı kaybettik” dedik.
Cenazeye davetiye yoktur. Sevenler, üzülenler, acınızı paylaşmak istedikleri için, orada olmak istediklerinden gelirler.
Özgür iradenin, vicdan ve sevginin en saf örneğidir cenazeye gitmek.
Hiç kimse, bir cenazeyi propaganda veya provokasyona dönüştürecek cesarete sahip değildir. Polis, çocuk, genç, yaşlı fark etmez.
Berkin’in cenazesindeki herkes tanrı misafiriydi. İktidar, ne cenazeye ne de tanrı misafirlerine saygı gösterdi.
Kul sevgisi yok, nitekim hakkını yiyorlar. Peki Allah korkusu?
Cenaze sırasında Egemen Bağış tanrı misafirlerine attığı twitle “nekrofil” dedi.
Hem kendisinin hem de içinde bulunduğu grubun niyeti bozuk ve hastalıklı ruh halini pek güzel dışa vurdu.
Bizzat teyid etti.
Teşekkürler.
Yonca
“hazin”

Sonuç ve amaç

Hayatımda hiç bu kadar güçlü, ölümsüz, hazır, doludizgin ve donanımlı hissetmedim.
Hiç bu kadar kendime güvenmedim.
Hiç bu kadar azimli olmadım.
Ne istediğimi bu kadar iyi ve net bildiğim bir ruh halinde olmadım.
Hayatımda hiç bu kadar kararlı hissetmedim; iyiliğe, sağduyuya bu kadar inanmadım.
İçimde daha büyük bir sevgi ve hoşgörü var. Aklım başımda.
Çok sakinim.
Ne olmak istediğimi ve kime benzemek istemediğimi çok iyi biliyorum.
Olgunlaştım.
İçimde daha büyük bir çalışma isteği ve önceliklerime dair bilinçlenme var.
Demokrasi istiyorum.
Kimsenin canı yanmasın istiyorum. Sağduyulu ve sağlam olalım; yaşayalım ki yaşatabilelim istiyorum.
Vicdanlı insanların nasıl birlik olduğunu, birbirine koşulsuzca sarıldığını, çağırmadan geldiğini, evini bağrını açtığını; çocukların, gençlerin, ağaçların ve her tür canlının bu ülkede güvenle, mutlu ve umutlu yaşayabilmeleri için insanların nasıl çabaladıklarını, kalplerini dinlediklerini, seslerini çıkardıklarını, haklarını korumak için adım attıklarını görüyorum.
Hayatımda ilk defa bu kadar umutlu ve dahası her zamankinden de cesur hissediyorum.
Bana bu umudu veren, cesaretlendiren vicdanı güçlü ve yürekli insanlarımıza teşekkür ediyorum.
Yonca
“hür”