Yorgun şehir

Ama henüz “tatil havası” yerleşmedi şehre.
Turgut Uyar’ın dizilerindeki gibi asık yüzlü hala caddeler, sokaklar:
Kente kapandık kaldık tutanaklarla belli
yüzlerimiz temmuzdan ötürü sallanır ve uzar
(...)bir bağırsan çok iyi biliyorum
kent tepinir belki bütün kuşlar uçar.”
* * *
Sokaklarda gördüğüm yüzler, hep aynı şarkının koristi sanki:
“Çok yorgunum, beni bekleme kaptan”.
Yorgunluğun bir insanlık halinden çıkıp, bir kent haline dönüştüğünü söyleyeceğim; bazı insanların, platformların enerjisine haksızlık edeceğimi bilmesem.
Ama var bir yorgunluk.
Her gün görüyorum.
* * *
Yorgunluğun, yalnızlığın, umut ve hayal eksikliğinin, boşvermişliğin üçlü korumasında dolaştığını da izliyorum.
Önce sokağa, sonra eve, sonra daha içerlere sızdığını da...
Kentteki yorgunluğun, sadece toplumsal, ekonomik, siyasal değil, bunların tümünün üzerinde uzanan sosyal psikolojik temelleri de var gibi.
Yorgunluk ve yalnızlık, belki de bu nedenle el ele geziyor.
Yalnızlık -bazen dinlendirse de- berdevamsa hayatta, yorar. Yorgunluk da yalnızlığa bahane biriktirir her zaman.
Hem yorgun, hem yalnız olmak ise, hem hastalık, hem nekahet...
* * *
İlaç niyetine ya da suç ortağı arayarak, Edip Cansever’i okuyorum:
“Öyle yorgun ki kentimiz
Düşlerden ve söyleşmekten
Yok duyacak kimse sesimizi
Gönderdik göndermesine, yüzümüz
Oradan da
Yok olarak geri geldi
Sesler, şarkılar...alışkanlık elbet.
Yok düş kuracak vakit bile
Her şeyi bir yana bırakıyoruz söylene söylene.
Şunu anlıyorum ki kimse kimseyi bulamaz
bulmak istese bile, bulamaz.”
Bakıyorum henüz kavurmayan güneşe, o çağıran esintiye...
Oturup, yorgunluğa çare düşünüyorum.
Düşünmesi bile yetiyor, onu def etmeye.