Şiirsiz sedasız

Kutlandı usulca, ama yine haykıramadı şiir kendini.

Geçti gitti, sedasız.

Pazartesi, yani 22 Mart da Dünya Çocuk Şiirleri Günü'ydü.

Ki, onun esamesi bile okunmadı.

* * *

Oysa, şiirin huysuz toprağının kımıldanmasının tam zamanıydı.

Bu yıl bahar erkendi üstelik.Â

İki günü aynı şiire, Can Yücel'in bir şiirine sığdırmak istiyor gönlüm.

Şiiri, çocuğu, masalı, genci/yaşlıyı, yarını ve hatırayı, aynı şiire:

"Belkim bir kertenkeleydim /piç edilmiş bir yağmurun serini

bir güzelin çirkiniydim /çirkinlerin en güzeli

yeşil koşsa güneşlerin gölgesi /ben en hızlı yeşiliydim

kurbağa yarışlarında annemin

* * *

çatal matal kaç çataldım kim bilir /bin dereden bir kendimi getirdim

haydan gelip huya giden bir huysuz /heyheyler içinde bir heydim

belkim yedi belkim sekiz belaydım

* * *

iki gözüm iki koltuk-eviydi /mavilerim bir miyobun koynunda
düdük çalar hırsızlanmış polisler /ben korkudan üstlerime işerdim

üç yıldızlı bir albaydı gökyüzü /karşısında önüm açık gezerdim

ağzı bozuk meymenetsiz bir ozan /rus cenginde çağanozdum bir zaman

* * *

(...) kendi düşen köyler kentler ağlamaz /sur dışında ben oturur ağlardım

ekmek diye bağrışırdı bebeler /elma derler ben ortaya çıkardım

bilmem hangi keloğlanın fesiydim /bir püskülsüz sümbülteber tohumu

fesleğenler yaprak dökmüş şerrimden /bir naraydım kimse bilmez nereden

ya yakından ya uçmaktan gelirdim /belkim ince belkim kalın bir sestim

belkilerin kol gezdiÄŸi saatta

belkim belki bile deÄŸildim..."

* * *

Senede bir gün de olsa, Şeyh Galib misali cüret etmeli yürek, "mumdan kayıklarla alev denizini geçmeye"...