Resimlere bakan nesil

İlkokulda Büyük Atlas’tan ezberledik ülkeleri. Coğrafya oyunu oynadık ve Atlas’ta şehir bulmaca...
“Resimli Tarih Mecmuası”ndan tanıdık “Ak tolgalı beylerbeyi”ni:
“İlerle, yürü, kim tutar seni...”
“Hayvanlar Alemi”nin renkli resimlerine bakarak, isim taktık birbirimize... (Bukalemun Hayati kulakların çınlasın)
O yıllarda biriktirdik sakızdan çıkan futbolcu resimlerini. Kavga-döğüş takaslar ettik.
Az büyüdük, artist-şarkıcı kartpostallarıyla genişledi “görsel albüm”ümüz.
Harita Metod Defteri’nin arasından düşen, eteği havalandırma ızgarasıyla paraşütlenen Marliyn kartpostalı yüzünden “disiplin”e gittik.
Ve Anket Defteri’nde “Issız bir adaya götüreceğin 3 şey” sorusunun yanına yapıştırdık, deniz kıyısında el ele gezen sevgili siluetlerini...
* * *
Hayat Mecmuası’nın ortasındaki Hawai posterleri, ekranlarda bile görülmedik adalar süsledi evlerin misafir odalarını, kasap dükkanlarını.
Yerli-yabancı müzik mecmuaların ortasından çıkan Beatles’lar, Led Zeppelin’ler de -varsa bir odamız- bizim duvarlarımızı...
Yıldız, Pazar mecmuaları ödünç aldık, mayolu-bikinili...
Senede bir gün, Fotoğraf Stüdyosu’na gidip “aile fotoğrafları” çektirdik.
Sevgili sureti ise, edinilebilirse siyah-beyaz bir vesikalık. “Resimdeki Gözyaşları”ydı, vuslatımız-hasretimiz.
* * *
Sonra duvarlarda gördük bazı “abi”lerin, bir kaç “abla”nın fotoğrafını.
Baktık baktık da, “İnşallah yakalanmazlar” diye fısıldandık. Çünkü biz “uzun bıçaklar”ın değil, “kızılderili”leri severdik.
On yıl geçmedi “eylül”de geldi ikinci darbe; “Aranıyor” ilanların altına Ahmet Telli’nin mısralarını ekledik:
“Ne varsa yaşanmış ve paylaşılmış /yasak bir kitap gibi durmaktadır
ve firari bir sevda gibi
Şimdi duvarlarda resmin...”
* * *
Biz “resimlere bakan” nesildik.
Hayallerin videoya çekilmiş halini/filmini gör(e)medik, ondandır belki hayalperestliğimiz.
Ki, “sukutu hayal”dir zaten, bazılarımızı hala siyah-beyaz, bazılarımızı natürmort kılan.
Ama “görsel hafızamız” kuvvetlidir.