Akbil değil ki doldurasın

Ergin Ataman’ın Milli Takımı’nın sosu/saha lideri eksik. Hatta yok. Her şey dâhil tatil köyü açık büfesi gibi. Karnın ve gözün tıka basa doyar ama tat alamazsın. Carlos Arroyo gibi saha içi performansıyla kendini kabul ettirebilecek kalibrede adamı yok eski ‘Devler’in. Geçmişte Hidayet, İbrahim Kutluay gibi, horozların çokluğundan yakınırdık şimdi bir tane yok. Kerem Tunçeri ‘gazman’ olacak belki ama süre alması bile su kaldırır. Malum, kendilerini bile doldurmakta sıkıntı yaşayan Emir Preldzic ve Ender Aslan, oyun kurmak yerine hafiften bozmayı yeğlerler. Guardların böyle sallapatiyken pivotlarından bir Arvydas Sabonis gibi “Tepeden bakıp oyun kurabilecek adam” çıkarabilsen bari. O da mafiş. Ömer Aşık, gelirse Enes Kanter, Oğuz Savaş, Fulkan Aldemir, Barış Hersek hepsi kendine Müslüman. Kerem Gönlüm boyalının pasını alır ama nereye kadar?

AŞISI YOK BUNUN

İŞİN başından ‘acı’yı söylemek gene bana düştü. Tuz ruhu değil ki bu “takım ruhu”. Aşısı yok. Luiz Felipe Scolari’nin psikoloğu Regina Brandao örneğindeki gibi dışarıdan destek almak da “yaşam koçu” deneyimi yaşamış Ataman’a ters gelir. Üstelik “kendini yerden yere atarak savaşçı model” oluşturan pompacı Ömer Onan’da yok. Onun yeni jenarasyon karbon kopyası, atletik çocuk Doğuş Balbay fazla Amerikalı. Bireysel olarak hepsi hırslı çocuklar. Daha öncede buna birçok kez ispatladılar. Ama bu defa bu hırsı “winner/kazanan takım karakter”ine dönüştürecek katalizör yok. Belki biraz Sinan Güler ama daha kendini mahalleye kabul ettiremedi. Çeşme başında dolar mı? Meşhur ve vazgeçilmez Bormio kondisyon kampında oluşur mu? Gerçekten kuşkuluyum. Bunca zaman Ersan İlyasova’nın ameliyatsız geçirmeğe karar verdiği sağ ayak bileği sakatlığının nekahet devresinin gün be gün takip edilerek Milli Takım’a getirilememesinde de “yüksek idari hata” olduğuna inanıyorum. Dünyanın vakti var ve ”hiçbir şey için geç değildir.”