Öfke kontrolü nasıl yapılır?

Rüzgar gibi içinde 1000 atlı aynı anda farklı yönlere koşan çocuğu olanlar beni çok iyi anlar. Bazen oynatmama az kalıyor. Tutup kolundan sarsmak, poposuna bir şaplak indirmek bile aklımdan geçiyor. Allah’a şükür kendimi tutuyorum da ya bir gün tutamazsam diye ödüm patlıyor. Bence uzmanlar anne babalara öfke kontrol kursu falan vermeli...
İzninizle örnek bir senaryo anlatayım: İnanılmaz hareketli günlerinden biri. Koltuğun tepesinde, mutfak tezgâhının üstünde, dolap içlerinde, çat burada çat kapı arkasında. Birden “Çok kakam vaaaarrrr” diye bağırdı. Koşa koşa tuvalete gittik. Kakasını yaptı, kalktı ve elini klozetin içine soktu. Çığlığı bastım tabii. Ve anında kakalı elini saçına sürdü. O an fıttırıyorum sandım. “Bu yaptığın sağlığa zararlı, orası mikrop yuvası” diye bağırıyorum. “Neden, neden” deyip duruyor. Banyoya girip tepeden tırnağa yıkandık ve sakinleşmem çok zor oldu. Bağırdığım için kendimi kötü hissediyordum ama yine de kendimi tutamıyordum. Kakaları saçlarından arındırana kadar akla karayı seçtim. Ve hemen ertesi gün Klinik Psikolog Pınar Mermer’e danıştım. Bakın öfkemizi kontrol etmemiz gerektiğini nasıl anlattı:
“Bence çocukların olumsuz davranışlarının altında mutlaka bir motivasyon vardır. Bunu neden yapıyor? Önce bunu bulun. Stres altında mı, sınırımızı mı deniyor? Çocuklar bazı yaş dönemlerinde bizi sınarlar. Nereye kadar anneye babaya güvenebilir, ben ne yaparsam çıldırır gibi deneylere tabi tutarlar. Burada dikkat edilmesi gereken en önemli şey sağlam durmak. Öfke kontrolü eğitimi fikrinizi çok beğendim. İhtiyaç duyulduğu anda kesinlikle destek alınmalı. Çünkü bağırır çağırır ve dehşete kapılırsak çocuğumuz “Annem beni taşıyamadı ve dağıldı” diye düşünür. “Ben onu kolayca çileden çıkarabilirim” der. Kontrol düğmeniz onun eline geçer. Peki nasıl sakin kalacağız? Bu davranışın altında bir neden var diye düşünüp, o nedeni bulmaya çalışarak. “Bu çocuk beni delirtmek istemiyor, bir şey demek istiyor” diye düşünmelisiniz. Ve o kadar çok şey
demek isteyebilir ki. Gözümüzden kaçan en önemli şey taciz. Bazen hiç tanımadığımız insanlar çocuklarımıza dokunuyorlar. Bazen çocuklar okuldaki arkadaşlarından zorbalık ve şiddet görüyorlar, bazen siz evde yokken bakıcısı ona kaşlarını çatarak sert bir şekilde bakıyor, bazen tüm bunları sizi özlediğinden yapabiliyor. Çocuğunuzla konuşup nedenini çözmelisiniz. Davranışa, mesaj okuyor gibi baktığınızda da öfkenizi kontrol edebilirsiniz.”