Emekçi babasının ruhunu selamladı

Çocukluğu Kuzey Denizi’nde balık avlayan babasının yolunu gözlemekle geçen F.Bahçeli oyuncu, benzer bir özlemi çocuklarına yaşatmamak için her şeyi yapıyor. Pazar akşamı G.Saray’a attığı gol, kendisine, “Denizler benim, sen karada kal, iyi futbolcu ol” diyen babasına çaktığı bir selamdı aslında.

BAZAROV, Anna ile karşılaşınca bütün dengesi alt-üst olur.. Sıkı sıkıya sarıldığı düşüncelerin esaretiyle burnundan kıl aldırmayan Bazarov, mütevazi tavırlarıyla dikkat çeken Anna karşısında adeta bir muma döner.. Onun bu beklenmedik dönüşümünü sağlayan ise ‘insani ilişkiler’dir..
Hafta sonu oynanan Fenerbahçe-Galatasaray maçının bitiş düdüğünden hemen sonra sahadaki babalarına koşan çocukları görünce Bazarov geldi aklıma.. Şu anda okumakta olduğum İvan Turgenyev’in Babalar ve Oğullar romanında sevgi, bir bedel olarak insani duygulara feda ediliyor..
Yeşil sahalarda yıllardır hasretini çektiğimiz insani duyguları hem de bir yabancı gözümüzün içine sokarak öyle güzel anlattı ki.. Aslında bu Kuyt’ın gözümüze soktuğu ilk insani manzara da değildi.. O, her maçtan sonra ailesiyle Fırat ile Harran’ın kucaklaşmasını yaşıyor..

HER ÇOCUĞUNA 90 DAKiKA

Kuyt’ın evlatlarına benzer bir özlem yaşatmamak için ortaya koyduğu özveriye bizzat tanık oldum. Geçen yaz Brezilya’daki Dünya Kupası’nda eşi ve çocukları Copa Cabana Palace’ta kalıyordu. Hollanda Milli Takımı’yla ayrı bir otelde kalan Kuyt, her maçtan sonra soluğu ailesinin yanında alırdı. Otelin havuz kenarında 4 çocuğuna sanki ayrı ayrı 90 dakikalık bir mesai ayırıyordu. Sonra da nefes nefese kalmış halde eşine öyle bir sarılıyordu ki, etraftaki herkes onları imrenerek izlerdi.. Eşi çocukluk aşkı.. 17 yaşında antrenmanlara giderken tramvayda gönlünü kaptırdığı Bayan Gertrude için “Eşim, bütün başarıların tek dayanağı” sözünü mutlaka vurgular.. Şimdi aklıma Kuyt’ın attığı en son golden sonra tribünde çılgınlar gibi sevinen eşi geliyor..
Yokluktan geliyor Kuyt.. Hollandanın Katwijk kasabasında balıkçı Gerrit Kuyt’un oğlu olarak doğdu. Gün ağarmadan Kuzey Denizi’nin buz gibi sularında fırtınalarla boğuşarak çocuklarının kısmetini arayan Baba Kuyt bir gün oğluna, “Denizler benim.. Senin işin karada.. İyi bir futbolcu olman için her şeyi yaparım..” der.

BALIKÇI BABANIN GURURU

O özverili baba çocuğunun başarılarının büyük bölümünü gördü.. Kuyt, 2006’da ülkesinde yılın futbolcusu seçildi. Ödül töreninde göz yaşları vardı. Kuyt sahneye çıkıp, “Ödülümü emekçi babam versin” dedi, nemli gözlerle..
Daima balıkçı yeleğiyle gördüğü babası takım elbise ve papyonuyla usul usul sahneye doğru ilerliyordu.. Kuyt’ın gözü yaşlı, salondakiler kaskatıydı.
“Babam kanserdi. Ağırlaştığı dönemde onun bana olan inancını boşa çıkarmamak adına o ödül benim için önemliydi. Sahneye serumla çıktı. Ödülü babamın elinden almak hayatımın en önemli anıydı.”
Baba Kuyt sonsuzluğa uğurlandı.. Ama oğlu durmadı. 2010 Dünya Kupası’nda final oynarken de, Liverpool’da M. United’a hat-trick yaparken de, 2014 Dünya Kupası’nın 11’ine seçilirken de, F.Bahçe ile şampiyon olurken de ve şimdi G.Saray’a gol atarken de cefakar babasının ruhuna selam çakıyordu..

BABA VE EVLATLARI

Derbinin kahramanı Dirk Kuyt, büyük sevincini, anneleriyle birlikte maçı locadan izleyen çocuklarının sahaya inmesiyle dorukta yaşadı. Kuyt ailesinin bu müthiş tablosu, F.Bahçe’nin zaferine ayrı bir anlam kattı.

Gullit ve Van Basten’i solladı

Kuyt için bakın efsane Cruyyf ne diyor? “Eğer takımınızda onun gibi bir oyuncunuz varsa kutsanmışsınız demektir.”
Son Dünya Kupası’nda onu sağ bekte de gördük, sol bekte de.. Kimi zaman forvetin sağında oynadı. Turnuvanın ilk iki maçında yedek soyundu. Küsmedi..
Ee boşuna 100’ün üstünde maçta milli formayı giymedi...
Topla oynarken felsefesini yardımlaşma üzerine kuran Kuyt topsuz oyunda da büyük hayırsever.. Hollanda’ya gittiğinde babasının mezarından sonra ziyaret ettiği bir başka mekan, “Dirk Kuyt Yardım Vakfı...” O yüzlerce kimsesiz, sokak çocuğu ve engellinin kimsesi.. “Onların sevinciyle yaşadığım mutluluğu tarif edemem..” diyor..

SAHALARIN GÜLEN SURATI

Peki onun sahada gülen yüzüne ne demeli? İnanın son yıllarda sahaların en güler yüzlü adamı. Ne güzel şey o inanılmaz hırsı bir gülen suratla bütünleştirmek. Sahi bizden böyle bir futbolcu var mı? Volkan Demirel, Sabri, Melo, Emre aklıma geliyor da.. Neyse.. Çinlilerin güzel bir sözü var.. “Gülmeyi bilmeyen dükkan açamaz.” Dostoyevski’yi büyüleyen Babalar ve Oğullar’ın yazarı Turgenyev eğer çocukları ve eşiyle insanlık ve sevgi manifestosu takdim eden Kuyt’ı izleseydi mutlaka “Babalar ve Çocuklar” diye yeni bir kitap yazmaz mıydı?