‘Bu araba benim, tamam mı’ sendromu

Ve o araba ne kadar pahalıysa o erkek de kendini o kadar arşa değmiş sayıyor, güçlü sanıyor.
Lamborghini’ler Ferrari’ler filan işte o klasmandan.
Erkekleri çocuklaştırıyor. Hatta ele geçiriyor.
Mesela yazın böyle Lamborghini’li bir zat-ı muhterem Çeşme’de eğlendiğimiz kulübe asfaltı ağlatarak gelmişti.
Mekanın tüm personeli etrafında dört döndü.
Sırf otomobili nedeniyle.
İstanbul’daki bazı mekanlarda da aynı şey var.
Lüks otomobil özellikle mekanın önüne park edilir, uzaklardaki otoparka götürülmez.
Herkes o arabayı görsün istenir.
Hem mekan hava atar, “Bize böyleleri geliyor” diye hem de otomobil sahibi barda flört ettiği kadına rahatça, “Benimkini de şuraya park ettim” diyerek altını çizer sahibi olduğu şeyin...

GS’Lİ SABRİ’NİN LAMBORGHINI’Sİ

Galatasaraylı Sabri’nin Lamborghini hikayesi de o hesap.
Varsa yoksa arabasıyla gündemde.
En son arabasının kendisine ait olmadığı, bir galeri tarafından tanıtım amaçlı verildiği iddiasına sinirlenip “O araba benim!” demiş.
Tamam, iddiaya içerlemiş olabilir, ama bu kadar sinirlenecek bir şey yok.
Elinden oyuncak arabası alınan çocuğun, “Bu araba benim tamam mı!” diye carlaması gibi bir sendroma kapılmasına hele hiç gerek yok.

KADINLAR DA BAĞIMLISI OLABİLİYOR

Sadece erkekler değil, bazı kadınlar da kendilerini güçlü hissetmek için otomobile ihtiyaç duyuyor.
Mesela koca ciplerde çok rahat eden kadınlar var.
Hem trafikte giderken güçlü/korunaklı hissediyorlar hem de koca ciplerin o gösterişli cüssesi bir tür ‘badigart’ efekti veriyor ruhlarına...
O efektin verdiği coşkuyla trafikte canavarlaşıp sağa sola küfürler de edebiliyorlar fütursuz.
Sonuçta lüks arabayla ilişkimiz hâlâ anaokulu düzeyinde.
Abartıyoruz.
Abarttıkça da başka bir şey oluyoruz...

Muhtar azası Özlem Tekin

Hayır, Özlem Tekin’in Bodrum Gündoğan’da muhtar azası olmasına şaşırmadım.
Bildiğim kadarıyla yıllardır orada yaşıyor, olabilir, bunda bir şey yok hani.
Şaşırdığım şey muhtar azası pozunda.
Bir an, “Bu gerçekten Özlem Tekin mi? Yıllar evvel aşk her şeyi affeder mi diyen, yar bana varmadı klibinde motosiklet süren o kadın mı?” oldum.
En son rastalı saçlarıyla hatırladığım ‘çılgın rock’çı’ Özlem Tekin gitmiş, boynundaki fuları beyaz gömleği ve kısa dalgalı saçlarıyla bambaşka bir Özlem Tekin gelmiş.
Muhtar azası olunca insanın üstüne ekstra bir resmi olgunluk mu çöküyor ya da Tekin artık böyle mi hissediyor, bilmiyorum.
Tek bildiğim, eski videolarından birini izleyip eski Özlem Tekin’i anmak...

Ben ona ömrümü verdim

Bizim kültürün en fena cümlelerinden biri bu.
Karşı tarafa öyle bir sorumluluk öyle bir vicdan azabı kuyusu vaat ediyor ki, çık çıkabilirsen içinden...
En son Arda Turan da, “Doğum gününde kardeşinize ne aldınız?” diye soranlara, “Ben ona ömrümü verdim” demiş.
Elbette kırk yıllık karı kocaların birbirine söylenmesi gibi fazla ağır durmuyor buradaki “Ben ona ömrümü verdim.”
Yine de sıkıcı ama. O yüzden:
Kimse kimseye ömrünü vermesin.
“Ömrümü verdim” baskısıyla da kimse karşısındakini farkında olmadan bunaltmasın.

Selçuk Yöntem haklı mı

Taksim’in Bambi Cafe’sinde bir alışkanlık var.
Ünlüleri yemek yerken çekip duvarlarına filan asıyorlar.
Böylece ünlülerin genelde gecenin bir vakti çekilmiş, tipi kaymış pozlarını -hem de ağzına tost götürürken filan- görüyorsun.
Sadece Bambi’ye özgü bir şey değil bu.
Yurtdışında çok ünlü/turistik bir restorana gidin, bazen orada da yabancı ünlülerin mekanda çekilmiş fotoğraflarını görüyorsunuz. İtalya’da mesela çoktur.
Dolayısıyla Selçuk Yöntem’in Bambi’ye açtığı “Fotoğrafımı kullandılar” davası bana abartılı geldi.
En başta “çekmeyin fotoğrafımı” deseydi keşke...

Bu mesajları sevdim

Hangi mesajları mı?
8 Mart Dünya Kadınlar Günü’nde Kanal D’nin ekran yüzlerinin verdiği özel mesajları...
Bir TV kanalında özel günler için böyle projeler görmek çok güzel.
Bu arada bu projenin müziklerini de yine özel bir müzisyen, Rahman Altın kotarmış.
Onu da yeri gelmişken belirtmiş olayım.