İstanbul masalı

‘Ben varım bir kere’ dedi, ‘hepinizden önce!’. İçine çok şeyi atmış olacak, bayağı bir zaman ağladı. Şemsiyelerle koşturduk altında. Şemsiyesi olmayanlar yakalarını kaldırıp, sırtlarını kambur yaptılar. ‘Aman’ dedik, ‘nereye gideceksek gidelim, şunun gözüne gözükmeyelim’. ‘Bize yıldırım çarpmasın’ dedim, ‘can alıcak gibi bu?’.

‘Yok’ dediler, ‘etrafta senden yüksek şeyler var’. Tabi ya, burası İstanbul, burada her zaman, senden yüksek şeyler olur.
Şehrin tavanlarına bayraklar astılar, yaprak gibi uçuşuyorlar rüzgarda. Sokaklarda, bize güven vermek isteyen yüzler, ‘beni seç’ diyor, ‘be ni seç! Ben sokakları süpürürüm, evini ısıtırım, yüzünü güldürürüm’. Çoğunu tanımıyorum. Birbirlerine bakıyorlar geceleri biz yatınca. Bir ipe dizili, hepsi birbirine bağlı. Meydan meydan. Geri geri sayiıyorlar duyuyorum. Burası ıstanbul, burada sadece, geri sayılır.

‘Hepiniz siyah giyin’ dedi Sinan. ‘Hep olmak istediğiniz film kahramanı gibi giyinin!’. Sevdiğim herkese aynı mesajdan attım. Uzuuuuun bir mesaj, kısaca şunu diyor: Sizi seviyorum, ilginç bir pazar geçirmeye ne dersiniz? Kabul ettiler tabi. Bazı teklifleri geri çevirmesi zor. ‘Kırık’ kod adlı şarkıma, küçük bir film çekicez. Herkesin yüzünden bir an çalıcaz. Her kalp, illaki kırılmış, bir parçacık da fırlayıp yüzü çizmiştir... O izin peşine düşücez. Buranın adı İstanbul. ‘is’ de var, ‘tan’ da, ‘bul’mak da.
Birine çok kızdığın zaman, onun yüzünü sevdiğin bir başkasını yüzüyle değiştir dedi kitapta. Tamam, ben bunu zaten yapıyorum. Hatta kendiminkini bile koyuyorum. İşe yarıyor bazen.

Hiçbir şey her zaman işe yaramaz. Ben en çok, yaptığı şeye sarılmayanlara kızıyorum. Sarılmazlar onlar hiçbir şeye tam olarak. Buna kızıyorum işte. Bence iki yana açılan kolarımızla en çok yapmamız gereken şey, dövüşmek değil, sarılmak. İstanbul’a kızarsan, yüzünü sevdiğin bir şehirle değiştir. İşe yaramazsa, sarıl. İnsan sarılınca, yüz falan görmüyor zaten.

Bazı pazartesi, içimden o kadar çok kelime çıkıyor ki, bir yere dizip terbiye edemiyorum. Ä°syankar çocuklar gibi koÅŸturuyorlar kafamda. Nil diyorum hepsini sal, Ä°stanbul’da söz altın, sükut hayal.Â