Karşıyaka

1912...
Çin Cumhuriyeti’nin resmen kurulduğu açıklandı.
Meclisi Mebusan kapatıldı.
Titanic’in buzdağına çarpmasıyla bin 513 kişi öldü.
Komünist Partisi’nin yayın organı Pravda gazetesinin ilk sayısı yayımlandı.
Yüzbaşı Feza Bey, Osmanlı tayyaresi ile Türk toprakları üzerinde uçtu.
Yeniden yapılan Galata Köprüsü trafiğe açıldı.
İstanbul’da çıkan büyük bir yangında bin 120 ev kül oldu.
İtalyanlar, Trablusgarp’taki Türk direnişini tamamen kırdı.
İttihatçıların desteğindeki Mehmet Said Paşa hükümeti istifa etti.
Ayan Meclisi Reisi Gazi Ahmet Muhtar Paşa sadrazam olarak atandı.
Osmanlı Devleti, Arnavutluk’a sınırlı bir özerklik tanıdı.
Mürefte’de 216 kişinin ölümüne neden olan bir deprem meydana geldi.
Giritli 350 Yunan isyancı Sisam’a gelerek ada halkını ayaklanmaya çağırdı.
Karadağ, Osmanlı Devleti’ne savaş ilan etti.
Balkan Savaşı başladı.
Selanik, Yunanistan ile birleşti.
Sürgünde bulunan II. Abdülhamid bir Alman gemisiyle İstanbul’a getirildi.
İzmir’in ilk kulübü “Karşıyaka Muaresei Bedeniye Kulübü” kuruldu.
Robert Falcon Scott ve ekibi, Güney Kutbu’nda donarak öldü.
Amerikalı Albert Berry paraşütü buldu.
Şair Eşref öldü.
Ruhi Su doğdu...
Bunlar sadece bazı satırbaşlarıdır...
Cümleleri alt alta sıralamakla, “tarih yazmış” olmuyorum.
Kaldı ki, ben bir “tarihçi” değilim; bir “tarih anlatıcısı” bile sayılmam!

İşin iyi fakat buruk tarafı –hoşgörünüze sığınarak- sizler de (en azından hepiniz) “tarih okur”u değilsiniz!
Çünkü, tarih okuyuculuğu sonsuz bir antremandır ve form tutmak için devamlılık ister...
Siz “100 yılı devirmek”, konuşmak kadar kolay bir şey mi zannediyorsunuz?
Bırakın bir spor kulübünü...
Bu kıdeme sahip kaç tane kurum ya da markamız var?
“Tarih yapmak” işte böyle bir şeydir aslında...
Yazmak bile ondan sonra gelir...
Yazılanı okumak ve anlamak, hele sahip çıkmak ve kıymetini bilmek ise bugün geldiğimiz noktadan daha fazlası olmalı...

Artık yeni bir yüzyılı konuşmanın vakti gelmedi mi?
Karşıyaka’nın hedefi, Göztepe’yi yenmekten fazlası olmalı!
Nice 100 yıllara...