Bu ülke çocuklarını sevmiyor

Bu ülkede 5–10 yaşlarında çocukların yüzde 55’i, 10–16 yaşlarında çocukların yüzde 40’ı ensest mağduru.

*

Bu ülkede bir yılda 14 bin çocuk hâkim karşısına çıkarılıyor. Çocuklar ağır ceza mahkemelerinde yargılanıyor. Polis, karakol, cezaevi derken yılda 120 bin çocuk ‘adalet sistemi’yle tanışıyor.

*

Bu ülkede cezaevlerinde 3 bine yakın çocuk var.
Bu ülkede çocuklar cezaevlerinde tecavüze uğruyor. Gardiyanların gözü önünde dövülüyor, beyin kanaması geçirip ölüyor. İnfaz koruma memurları tarafından darp ediliyor, zorla soyularak aranıyor, kelepçeleniyorlar, üzerlerine tazyikli su sıkılıyor.
Bu ülkede çocuklar mavi odalara kapatılıyor, tecrit ediliyor. Cezaevlerinde ‘itaat etmediler’ diye camı kırık odalara kıyafet ve yatak verilmeden kilitleniyor, aç ve susuz bırakılıyorlar.
Bu ülkede cezaevlerinde gördükleri şiddet yüzünden kimi çocuklar ayağının üstüne basamıyor, elleri şişiyor, parmaklarını hareket ettiremiyorlar, kollarını sigara yanıkları süslüyor, omuzlarında şiddetli ağrılar, kafataslarında şişlikler, gözlerinin altında ödem oluyor, sırtları morarıyor, dişleri sallanıyor, vücutları kabuk tutmuş sıyrıklarla doluyor.

*

Bu ülkede cezaevinden çıkan çocukların yüzde 65’i yeniden içeri giriyor. Çoğunluğu daha ağır suçlarla. Cezaevinden çıkan her beş çocuktan birinin gidecek evi bile yok.
Dünyada çocuk cezaevleri kapatılıp yerlerine çocuk rehabilitasyon merkezleri açılırken, bu ülkede hükümet çocuk cezaevlerinin sayısını 5’ten 15’e çıkarmayı hedefliyor.
Bu ülkede cezaevindeki çocuklar hep yoksul. Yol parası olmadığı için aileleri ziyarete gelemiyor. Bu yoksul çocuklara elektrikli cihazların, telefonun, mektubun parası ödetiliyor.
Bu ülkede refüjlerdeki çiçeklere milyonlar harcanırken, cezaevlerinde kantinden alışveriş yapamayacak kadar yoksul çocuklar musluk suyu içiyor.

*

Bu ülkede çocuklar izinsiz gösteriye, misal Kobani’ye destek eylemine katıldılar diye ömür boyu hapisle yargılanıyor.
Bu ülkede çocukların cumhurbaşkanına “tüccar” demesi suç delili sayılıyor; bu ülkede çocuklar cumhurbaşkanına hakaretten tutuklanıyor.
Bu ülkede 12 yaşındaki çocuk polis aracına taş attı diye gözaltına alınıyor.
Bu ülkede çocuklar şiddet uygulanarak gözaltına alınıyor.
Bu ülkede çocuklar “terörist” denilerek kurşunlanıyor. 12 yaşındaki çocuğu 13 yerinden kurşunlayan polisler “meşru müdafa” diyerek beraat ettiriliyor.
Bu ülkede çocuklar gaz kapsülleriyle yaralanıyor; biber gazı fişeğiyle öldürülüyor; polis panzerlerinin altında kalıyor. Panzerin şoförü beraat ediyor.

*

Bu ülkede çocuklar okulda üzerlerine düşen eşyaların altında can veriyor, ihmali olanlar ya az ceza alıyor ya hiç.
Bu ülkede çocuklar ruhsatsız işyerlerinde kaçak olarak çalıştırılıyor.
Bu ülkede çocuklar pres makinesine sıkışarak bir sıkımlık canından oluyor. İşveren para cezasıyla yırtıyor.
Bu ülkede çocuklar, aileleri tarlada çalışırken yıkanacak yer olmadığından girdikleri derelerde boğuluyor.

*

Hiç eveleyip gevelemeyin...
Bu ülke çocuklarını sevmiyor.
Yaşar Kemal vaktiyle ağaç kovuklarında, yıkık binalarda, köprü altlarında, vagonlarda uyuyan sokak çocuklarıyla bir dizi röportaj yapmış ve demişti ki; “Bu kadar kötü davranılan çocuklar büyüdükleri zaman yarım insan oluyorlar. Savaşların, kötülüklerin nedenlerini ararsak, temelde çocuklukta insanların başından geçenler karşımıza çıkıyor.”
Bu ülke yüzbinlerce yarım insan yetiştiriyor.
Bu ülke çocuklarını sevmiyor.