Liderler sınıfta kaldı, toplum Hrant’ı kucakladı...

Bundan daha güzel bir fırsat bulunamazdı.

          �

Hani durmadan ağızlarından düşürmedikleri, “birlik, beraberlik” sloganları var ya... Hani eli silahlı gruplara karşı olduklarını söyleyenler var ya… Hani demokrasi ve fikir özgürlüğünün ne kadar önemli olduğunu vurgulayanlar var ya… Sokaklara dökülüp, mahkeme basan, insanları vuran, sergilere saldıran ve kendilerini “vatan sevgisiyle kavrulan milliyetçiler” diye adlandıranlara karşı çıktıklarını ve bu kesimlere karşı durduklarını belirtenler var ya…

          �

İşte bunları söyleyenler sınıfta kaldılar.

          �

Liderlerimiz sınıfta kaldılar.

          �

Bu fırsatı kullanamadılar.

          �

Oysa dün cenazeye katılsalar, bu söylediklerinin arkasında durduklarını göstereceklerdi. Bütün bürokrasi ve toplum, bu resmi görünce farklı düşünecekti.

          �

En kötü notu, Cumhurbaşkanı Sezer, Başbakan Erdoğan ve Dışişleri Bakanı Gül ile birlikte iktidar partisi Ak Parti aldı.

          �

Cumhurbaşkanı hani hukuk devleti üzerinde titrerdi? Hani fikir özgürlüğüne büyük duyarlık gösterirdi?

          �

Sayın Sezer bizleri büyük bir hayal kırıklığına uğrattı.

          �

Hayal kırıklığına uğratan ve en düşük notu alanların başında, Erdoğan-Gül ve Ak Parti iktidarı geliyor.

          �

Başbakan dün İstanbul’da olmalıydı. Yanına İtalyan Başbakanı Prodi’yi de alıp, Bolu Tüneli’ni açtıktan sonra iki saatliğine dahi olsa gelebilirdi. Gelemediyse hiç değilse yardımcısı Gül’ü gönderebilirdi. Irak gizli oturumu zaten geceydi. Dolayısiyla bize, programlarının�yüklü olduğunu filan da anlatmasınlar. Bu cenaze töreninden daha önemli ne olabilir ki?..

          �

Nerede kaldı AB kriterleri?..

          �

Nerede kaldı demokrasi ve fikir özgürlükleri?..

          �

Erdoğan ve Gül, milliyetçi oylara mağlup oldular. Bir kaç yüzbin oy uğruma kendilerini inkar ettiler. Demek ki, bu kriterleri benimsememişler, laf olsun diye savunurlarmış.

          �

AK Parti liderliği içinde tek sağlıklı ses Ömer Çelik’ten çıktı.

          �

Hrant’ın cenazesine Türk bayrağı sarma önerisiyle, milliyetçilere göz kırpmadığını da gösterdi. Bravo Çelik’e… Yazıklar olsun Başbakan’a ve yardımcısına…

          �

Peki Deniz Baykal’a ne demeli?

          �

Hepimizin ümidi o değil miydi? Fikirlerin kutsallığını onun partisi korumayacak mıydı ?

          �

Baykal da sınıfta kaldı. Hrant’ın evine gidip başsağlığı dilemek yetmezdi. Arslanlar gibi, o kortejin en önünde yürümeliydi.

          �

Ben Bahçeli’yi de beklerdim.

          �

Ülkücü kadroları sokaklardan çekip bilgisayarın önüne oturtmak istediğini söyleyen Bahçeli için de bundan daha iyi fırsat olamazdı. Onu da kortejde görmeliydik. Hem kendi kadrolarına, hem de Türk toplumuna son derece önemli bir mesaj verebilirdi.

Mehmet Ağar’a ne oldu?

Yoksa o da mı korktu? Milliyetçi oy kaygısı olasılığı mı katılımını�önledi? Ne olursa olsun, bu tutum Ağar’a hiç yakışmadı.

          �

Benim gönlümde, Genelkurmay Başkanı Orgeneral Büyükanıt’ı da orada görmek yatıyordu. Bundan daha sembolik, bundan daha güzel bir jest olabilir miydi? Türk Silahlı Kuvvetleri’nin bu tip olayları kınadığı bundan daha iyi gösterilebilir miydi?

          �

Bu resim müthiş olurdu…

          �

Kortejin başında Cumhurbaşkanı Sezer, tüm siyasi parti liderleri ve Genelkurmay Başkanı…

          �

Türkiye’nin en güzel resmi bu olurdu… Hem kendimize, hem de dünyaya bundan daha güzel bir mesaj verilebilir miydi ?

          �

Büyük bir fırsatı kaçırdık.

*                               �*                               �*

KENDİNİ SAKLAMAK İSTEMEYENLER DE VAR…

Buna karşılık milliyetçi oyların arkasına saklanmayan siyasetçilerimiz de var.

          �

İşte Erkan Mumcu, Zeki Sezer ve Murat Karayalçın.

          �

Arslan gibi ortaya çıktılar. Kendilerini saklamadılar. Yürekli olduklarını gösterdiler.

          �

Her üçüne de koskocaman bir bravo…

          �

Asıl dikkat etmesi, oylarını teker teker sayması gereken parti liderleri olmalarına rağmen, genel tutumlarının arkasında durdular. Diğerleri gibi davranmadılar.

          �

Tabii en önemlisi, sabahın erken saatlerinden itibaren kontej oluşturan onbinlerin tutumuydu. Onlar, nasıl bir Türkiye istediklerini ortaya koydular. İnsanların, fikirlerinden dolayı öldürülmediği bir Türkiye’yi özlediklerini gösterdiler.

          �

Türkiye’de artık eskisi gibi politika yapılmayacak. Göreceksiniz, bu alışkanlıklar geride kalacak. Sözünde duran liderler dönemine girilecek.