Seni karakterin için seviyorum

Çünkü “Şu anda, tam şu anda okuduğunuz harfler ‘souvenir’dir.
Yazının başlığı meşhur ‘helvetica’nın sayısız türevinden biridir.
Hürriyet’te genellikle ‘Vigor DT’ tercih ediyoruz ki; Malcolm Wooden adlı vatandaş 2002 yılında tasarlamıştır” şeklinde bir başlangıç yapıp büyük bir risk alacağım.
Sonra tipografiden gerçekten çakanlardan “Ona öyle demezler, Garamond arası peynir yemezler” fırçası gelecek...
Neden bahsettiğimi anlamamış olma ihtimaliniz çok yüksek; ben de ne dediğimi bilmiyorum zaten!
Fakat ne yapmaya çalıştığımı anlatabilirim.
* * *
Gözümüzün önünde, hayatımızın her alanında var olan, ancak hikâyesini bilmediğimiz “şeyler” üstüne yazılmış kitaplar her zaman harika olur.
Bunun son örneği “Tam Benim Tipim-Bir Font Kitabı” adlı çalışma.
Amazon’un “Yılın en iyi kitaplarından” diyerek yücelttiği, Simon Garfield’ın yazdığı kitap “font”ların veya daha kolay anlatmak için kullanabileceğimiz ifadeyle “harf karakterlerinin” öykülerini anlatıyor.
Meslek icabı “Helvetica” nedir, “Comic Sans” neye benzer bilirim; “Gill Sans” ile “Cooper Black”i ayırt edebilirim.
Fakat bu harikulade kitabı okudukça, fontların tarihini, medeniyet üzerine etkilerini, birbirinden arıza ve orijinal karakterler olan mucitlerinin öykülerini öğrenince “zırcahil” olduğumu fark ettim.
* * *
Teknik bilgiler içerse de sadece bu işin uzmanlarına yönelik bir kitap değil “Tam Benim Tipim”.
Mesela İngiltere’nin en yaygın fontlarından “Gill Sans”ı yaratan Eric Gill’in bir sapık olduğunu bilmezdim ki; kolay kolay kimseye sapık demem.
Penguin Kitapları’nın, BBC’nin ve İngiliz Demiryolları’nın favori fontu Gill Sans’ı ilk olarak Bristol’deki bir kitapçı dükkânının tabelası için tasarlayan Eric Gill’in niye “sapık” olduğunu buraya yazmam uygun olmaz.
Merak eden kitaptan okusun ama yakın zamanda “ortaya çıkan özel hayatı” yüzünden Gill Sans’ın boykot edilmesi için kampanya bile düzenlendi.
Bu arada Eric Gill’in 1940’ta ölmüş olduğunu not düşelim!
* * *
Cooper Black’i kitleler “easyJet”in logosuyla hatırlayabilir bugün.
Tombul ve sempatik bir karakterin benim zihnime kazınmasında ise Beach Boys’un efsane albümü “Pet Sounds” etkili olmuştur.
Albüm kapağı komple “Cooper Black”tir.
Müzik gruplarının logolarında kullandıkları fontlar kitapta ayrı bir bölüm olarak inceleniyor.
Detaylara burada girmek mümkün değil ama şunu bilmenizi isterim: Pink Floyd’un The Wall logosunda kullandığı harflere ithafen üretilen “Floydian” diye bir font var; Led Zeppelin için de Zeppelin II şeklinde bir font üretilmiş...
* * *
Ulusal futbol takımları, forma tasarımlarında milli duygularla hareket etmezmiş bunu da öğrenmiş oldum.
Mesela Almanlar, Amerikan asıllı “Serpentine” kullanıyor. Fransızlar ise Alman orijinli “Optima”yı tercih ediyor.
Arjantin’in tercihi de Alman kökenli ITC Bauhaus. İngilizler de son dönemde Fransız icadı Antique Olive’e yönelmiş.
* * *
Obama’ya seçim kazandıran font olarak tanınan “güven aşılayıcı Gotham”ın etkisini, asırlarca dayanan veya bir rüzgâr gibi geçip giden fontların ibret verici öykülerini bulabileceğiniz “Tam Benim Tipim”, yakın zamanda okuduğum en eğlenceli ve öğretici kitap oldu.
Son yıllarda yazı yazarken “Courier New” kullanmayı sevdiğimi belirttikten sonra acımasız bir font esprisiyle noktalamak isterim bu mevzuyu:
“Comic Sans’ın bir sevgilisi varmış, ‘Seni karakterin için seviyorum’ diyormuş...”

(Tam Benim Tipim. Simon Garfield. Domingo, 2012. Çeviri: Sabri Gürses)