Şimdi İzmir zamanı

Amatör Küme’de yazılan İsyan Marşı’nın finalini söyleyeceğimize, ıssız kuytu köşelerden döneceğimize and içmiştik.
İnanıyorduk, sonuna kadar güveniyorduk. 3 hafta önce Altay’ın şampiyonluğuna tanıklık eden düşler tarlasından bir zafer daha çıkaracaktık.
Sıradışı bir futbol atmosferiydi. Ya da tam ifadesi ile meşale arası futbol!
Türk futboluna cesareti öğreten adamın yönetimindeki Eskişehirspor köşesine sinmiş bir boksörü andırıyor, Göztepe sahada futbolun oynanabildiği kısıtlı anlarda bastırdıkça bastırıyordu.
Jahovic vuruyor, Umut vuruyor, Göztepe deniyor ama Boffin ‘büyük kaleci nasıl olur’ dersi veriyordu.
İlk yarı biterken Umut’un bir metreden direğe nişanladığı top sanki gelecek kabusun habercisi gibiydi.
Ve maç boyu rakibe davetiye çıkarmaktan öteye gitmeyen savunma ikilisinin derin uykusu, Erkan Zengin’in klas pasıyla birleşince Eskişehir öne geçti.
Sonrası mı?
Göztepe yenilen golün etkisiyle adeta dururken, taraftarın uyandırma çabaları sonuç vermezken, biz “futbolun adaleti olmalı” diyorduk.
Eskişehirsporlu oyuncular ayağa kalkmamak için her yolu denerken, biz futbolun adaletini arıyorduk.
Tam da “Acaba adalet bu ülkeden tamamen mi el etek çekti” derken, Jahovic’in dokunuşu Allah’ın adaletiydi sanki.
Ve gerisi penaltılarla da olsa geldi.
Kutlu olsun İzmir. Kutlu olsun Süper Lig... Statsızlığa, itilmişliğe, bahanelere inat gelen bu 2 şampiyonluk artık bir devrin sonu, yeni bir çağın başlangıcıdır.
Şimdi İzmir zamanı...