Paylaş
Sevgili Güzin Abla, ben 19 yaşında lise son sınıf öğrencisiyim. İki yıldır bir ayrılıp bir barıştığım birisi var.
O Siirt’te, ben Adana’da yaşıyoruz. Tam hayallerimin adamıydı. Ama onun sakin tabiatı beni artık sıkar olmuştu. Ayrıldıktan sonra ben birkaç kişiyle görüştüm.
Ona yakın arkadaşından hoşlandığımı itiraf ettim, o da bunu birlikte aşabileceğimizi söyledi. “Tamam” dedim gerçekten de aştık. Ve barıştıktan sonra çok şey oldu.
Ben yine başkasıyla görüştüm. Her defasında sineye çekti. Başkasıyla öpüştüğümü bile söyledim.
Yine “eyvallah” deyip sineye çekti. Herkes “seni çok seviyor, bunun için katlanıyor” diyor.
Ama bunun adı sevgi olamaz artık; aşırı derecede bağlanmak diye düşünüyorum ben...
Arkadaşım, “seni kaybetmekten korkuyor, bu korkuyu ona sen aşılamışsın” diyor.
Ona kaç kere söyledim, “hakkımda ne düşünüyorsan içinde saklama” diye. Ama yine söylemiyor. İleride evlenirsek, bunları yüzüme vurur, diye korkuyorum.
Şimdiye kadar vurmadı ama ya imzalar atıldıktan sonra değişirse... O zaman her şey için çok geç olabilir. Gerçekten korkuyorum abla. ? Rumuz: Şaşkın kız
Canım kızım, bu nasıl bir deneme, bu nasıl bir kışkırtma? Madem bu genci seviyorsun, evlenmeyi de düşünüyorsun, ne demeye bunu yapıyorsun adama? Bu nasıl bir sevgi anlayışı?
Gerçekten ya sana sonsuz güveniyor, “nasıl olsa bana gelecek” diyor ya da gerçekten saf bir aşık. Ama dediğin gibi ileride sana bunların hesabını sorarsa, hiç şaşırma. Ya da onu, sevgisini denediğini söyleyerek ikna et.
Paylaş